Imperfectie van de mens en al haar negatieve uitwerkingen.

“Ik heb nooit goede voornemens.” Dat is wat ik altijd gezegd heb en waar ik ook nog steeds bij blijf en ik zal ook uitleggen waarom. ‘Goede voornemens’ vind ik net zo inhoudsvol als gebakken lucht. Mensen praten vaak over goede voornemens om anderen te laten zien, dat ze aan zichzelf werken en ‘goed bezig’ zijn. Dat ze gezond leven en nadenken bij alles wat ze doen. En dat alles, enkel voor anderen. Vaak gaat het niet zo zeer om hun eigen beeld, maar om het beeld wat ze denken dat anderen van hen hebben. Mensen maken zich vaak zorgen en zijn soms zelfs doodsbang over wat anderen mensen van hen denken. Hoezo? Omdat deze maatschappij ons geleerd heeft dat we sterk moeten zijn en gegrepen worden wanneer we onze zwakken kanten laten zien. Dat we dan falen en ons moeten schamen als we niet meer voldoen aan het beeld van ‘de goede mens’. Wat kan dat goede beeld nu nog schelen als we onszelf langzaam vergiftigen van binnen, enkel omdat we niet naar ons lichaam en ons hart luisteren? Pas wanneer we ons niets meer aantrekken van wat een ander van ons vind, zien we vaak pas echt wat van belang is.

Voor mij zelf is het erg belangrijk dat ik en de mensen om mij heen in beweging blijven. Dat we van elkaar leren en ontwikkelen wat dan inhoudt dat we ook onze zwakke kanten aan elkaar zicht- en kenbaar moeten kunnen maken. Dat vergt vaak enige confrontaties, die de meeste mensen gemiddeld eerder uit de weg gaan. Dat komt vaak door angst of gemakzucht. Waarom zou je, je immers in een moeilijk situatie wringen als je kunt doen of iets nooit gebeurd is of zal gebeuren? Toch ben ik van mening, dat wanneer mensen een confrontatie uit de weg gaan, waar ze simpelweg van moeten leren, ze vast te komen zitten in een stuk of cyclus waar ze niet meer uitkomen, voordat ze dat probleem aanpakken. Mensen worden vaak (ernstig) ziek en gaan zich dan pas afvragen wat hun levensvragen en levensdoelen zijn, waar ze anders waarschijnlijk nooit aan gedacht hadden als ze niet ziek geworden waren.

Mensen met bijvoorbeeld geestelijke gezondheidsproblemen, die hulp zoeken, worden vaak bestempeld met dingen en opmerkingen als ‘Die persoon spoort niet’ of ‘zij/hij is labiel, omdat zij/hij met een psycholoog of psychiater praat’. Dit vind ik zo ontzettend oneerlijk en zo ontzettend erg, want dit zorgt er juist voor dat de mensen die eindelijk zover zijn, om die stap te zetten naar het zoeken van hulp –die ontzettend zwaar, groot en moeilijk is- afhaken, omdat mensen om hen heen hen de indruk geven dat dat niet kan en taboe is. Ik denk dat de mensen die juist hulp zoeken, enkel eerlijk zijn naar zichzelf en durven te zeggen dat ze bereid zijn aan zichzelf te werken. Ik vind dan ook dat juist die mensen veel meer ondersteuning zouden moeten krijgen, want juist zij, die door anderen dan uitgemaakt worden voor ‘gekken’ zijn vaak de meest sterke mensen die hier op aarde rondlopen enkel, omdat zij hun problemen en conflicten wel onder ogen durven te zien. Iedereen heeft immers breekpunten met zichzelf of anderen, daar valt niet omheen te draaien.

We zijn hier allemaal om te leren en te leven, waarom zouden we dan juist de belangrijkste signalen moeten negeren? Imperfectie is iets waar we ons niet voor moeten schamen, maar wat we moeten omarmen. Er is niets leerzamer dan ons innerlijke zelf.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen