Momentopnamen

Ik sta in de rij bij de Albert Heijn, maar ben met mijn hoofd ergens anders. Ik denk aan de eindbeoordeling van mijn stage, aan de zestien competenties die ik moet aantonen. Ik hoor de stem van mijn praktijkopleider ondertussen ergens in een hoekje, die moeilijk doet over alles wat ik bij haar voorleg. Ik vraag me af hoe ik mijn stage moet halen als iemand die mij duidelijk niet mag me moet beoordelen. Ondertussen zweeft het teenbotje dat uit de voet van één van mijn patiënten zweeft voor mijn geestesoog, waarvoor ik morgen de afdeling overhoop moet halen om het juiste verbandje te vinden. Zijn vrouw zal me tevens twintig minuten bezighouden met haar betoog over hoe onzinnig het is dat het revalidatiecentrum waar hij verbleef zijn kamer wilt opheffen als hij nog een paar dagen wegblijft. Vanuit mijn ooghoek zie ik mijn telefoonscherm in mijn hand oplichten - mijn mede studenten die vragen of ik wat ze hebben gestuurd voor ons onderzoek al heb gelezen. Ergens komt de stapel was naar boven die ik nog moet doorwerken. Ik voel me er schuldig over dat ik niet ga hardlopen, ook al weet ik dat ik andere dingen te doen heb. Een ander deel van mij bereidt zich mentaal voor op het verzet dat ik geheid ga krijgen als ik mijn vriend vraag het vuilnis weg te brengen. Oh, en ik moet nog steeds het contract voor mijn zomerbaan op de post doen.

Als ik opkijk zie ik een jongen van een jaar of zestien die aan het afrekenen is. Hij beweegt zijn hoofd ritmisch op wat waarschijnlijk Nederlandse rap is. Zo’n vermoeden heb ik. Het is niet leeftijdsgebonden, mijn vriend van 23 gaat in de auto ook los op Lil Kleine. Wat vreemd is, want hij kijkt me elke keer scheef aan als mijn Amsterdams klinkende tongval omhoog komt.
De jongen rekent zijn twee ijskoffie’s af met een pinpas, waarop in grote letters ‘PASSI’ staat. Hetgeen waarvan mijn hoofd overloopt maakt eventjes plaats voor iets anders. Hoe lekker het wel niet moet zijn. Hij lijkt zo zorgeloos. Misschien heeft hij zijn eindexamens net achter de rug, en hoeft hij niks meer.
Maar als ik terugdenk aan toen ik zestien was, had ik het ook niet zorgeloos naar mijn idee. Het zijn momentopnames, allemaal. Ik weet niet meer precies waar ik me toen druk om maakte, maar ik had vast wel iets. Iedereen heeft iets.
Als ik aan mijn neefje van drie vraag of hij het druk heeft zegt hij waarschijnlijk ook ‘ja’. Met luisteren naar zijn ouders, lief zijn voor zijn kleine zusje, op een afstandje naar grote kinderen kijken en zich afvragen of hij mee mag doen, voldoende groenten eten omdat hij daar een groter werkapparaat van tussen zijn benen krijgt. Tenminste, dat heeft mijn zwager hem wijs gemaakt om hem beter te laten eten. Ach, zolang het werkt.

Als ik met vriendinnen in de bioscoop de zogenaamd doodenge film Herriedeterrie - ik vergeet de werkelijke naam steeds - uitlach om de vreemde dingen die erin gebeuren, ben ik ook even zorgeloos. Of als ik in de auto luister naar mijn vriend’s valse uithalen als hij meedoen met desbetreffende zangers en rappers.
Maar ik ben niet altijd zorgeloos, en ik denk ook niet dat ik dat ooit helemaal zal zijn. Iedereen zal het altijd druk hebben. Ik denk dat dat gewoon is hoe de wereld nu in elkaar zit.
Maar dit maakt de momentopnamen dat ik het niet druk heb alleen maar waardevoller, of niet?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen