My big coming out
Waarschuwing: column bevat zaken als mental health. Wanneer dit je triggered, vermijdt het dan.
Elke keer als ik ergens "uit de kast kom" wordt er alleen maar positief gereageerd. Alleen mijn familie weet niet dat ik zowel op mannen als vrouwen val en ik heb ook niet de behoefte om zoiets met ze te delen. Maar verder: alleen maar goede reacties. Dat is misschien een van de weinige dingen die Nederland goed gedaan heeft: bijna iedereen van onze generatie vind het vanzelfsprekend dat je verliefd kan worden op wie je maar wilt. Dat is immers gewoon een natuurlijk iets, iets waar je niets aan kunt veranderen. Liefde laat zich niet dwingen. Je bent zo geboren.
Dus waarom staan we dan zo afwijzend tegenover mental health problemen?
Hoe vaak hoor je iemand zeggen: 'Ik ehm... ik ben depressief' en dat het vervolgens klinkt van:
'Wat dapper dat je het zegt!'
'Het maakt voor mij niets uit. Je bent nog steeds m'n beste vriendin.'
'Oh, kom hier jij. Even een knuffel!'
Nee, onze maatschappij is niet dol op mental health issues. Maar laten we even realistisch zijn: niemand heeft hiervoor gekozen. Niemand werd ooit wakker en dacht: 'Vanaf vandaag ben ik depressief en heb ik geen zin meer in alle leuke dingen van het leven.' Niemand heeft er ooit voor gekozen om stemmen in zijn hoofd te horen, te worstelen met psychose's of in de spiegel alleen maar een waanzinnig dik monster te zien terwijl je zo'n prachtig figuur hebt. Zo liep het leven gewoon.
Ik heb me nooit geschaamd voor het feit dat ik biseksueel ben. Maar ik schaamde me dood voor het feit dat ik niet goed in mijn vel zat. En de meeste keren dat ik eindelijk het lef had om hulp te zoeken, werd er afwijzend gereageerd.
"Iedereen doet zulke dingen wel eens. Je bent heus niet bijzonder.'
'Wat ben je? Psychisch gestoord?'
'Gevalletje aandacht trekken.'
Snapt onze samenleving het gewoon niet? Waar zijn we zo bang voor?
Dus hier komt ie. "My big coming out." Omdat ik het goede voorbeeld wil geven. Omdat het me niets meer interesseert wie me veroordeelt en wie niet. Het is niet dapper, niet bijzonder en ik hoef geen lovende woorden en ook geen vernietigende. Het is wat het is. En het moet bespreekbaar worden gemaakt. Overal.
Ik ben jarenlang verslaafd geweest aan automutilatie.
Ik ben jarenlang depressief geweest en worstel hier soms nog steeds mee.
Ik heb zelfmoordpogingen gedaan.
Ik heb angststoornissen.
En ik ben er nog steeds.
Reacties (4)
Dit is echt een heel sterk column. Je hebt ook gelijk. Tegenwoordig wordt het steeds minder een big deal om je geaardheid te delen. Een depressie of psychisch probleem daarentegen... De drempel wordt hierdoor, dat merk ik ook bij mezelf, toch hoger om hulp te gaan vragen. Ook ik ben bang dat er neerbuigend gereageerd wordt. Ook merk ik dat het binnen de psychiatrie tekortschiet. Mijn ervaring was dat ze, bij de organisatie waar ik liep, vooral uit waren op mensen snel kunnen helpen in plaats van goed. Toen ik ervoor uitkwam geen medicatie meer te willen, konden ze me ineens niet meer helpen. Nu denk ik wel een extra keer na voordat ik hulp vraag.
6 jaar geledenGoed column. Dat ten eerste. En ten tweede: je hebt gelijk.
6 jaar geledenGoed dat je het vertelt en wel... balen dat je daar last van hebt. Depressie wens je niemand toe.
6 jaar geledenGoed dat je er nog bent. Het feit dat je ondanks alles leeft, dat toont ook aan hoe dapper en sterk je bent, ook al wil je geen lof. Deal with it! Dikke knuffel!
Wow, dit is echt een heel sterke column!
6 jaar geleden