So wake me up...

Wij zijn de generatie die het moeilijkst is. We groeiden op met de woorden: ‘Je kunt alles wat je maar wilt’ en kwamen er later achter dat dat niet kon. We delen onze eigenwaarde in naar het aantal likes dat onze profielfoto heeft gehad op facebook, of de hoeveelheid volgers op instagram. We zoeken altijd en eeuwig naar bevestiging. Een teken dat we het goed doen, omdat we dat zo graag willen. Maar naarmate we ouder worden, beseffen we steeds meer dat ons leven maar een leeg omhulsel is en dat we constant bezig zijn om beter te lijken dan we eigenlijk zijn. Want hoe vaak heb jij al gezegd dat het allemaal ‘goed’ met je ging, terwijl dat helemaal niet zo was? Of die fake glimlach uit de kast getrokken, die je misschien wel leuk staat maar lang niet zo mooi is als je ware lach? Wij zijn de mensen die dat populaire leven willen hebben die je in tv-series en films ziet, maar op het moment dat je telefoon gaat en iemand vraagt of je zin hebt om mee te gaan, je ook heel graag thuis in je pyjama wil blijven zitten. Kortom zijn wij de: ‘wil het wel maar doe het niet’ en de ‘kan het wel maar durf het niet’ generatie.

Ik moet eerlijk toegeven dat het op mijn zestiende een stuk hartverscheurender was om maar vier likes te krijgen op facebook, dan dat het nu op mijn tweeëntwintigste is. Er zijn dingen waar je met de tijd minder om gaat geven omdat je ouder wordt, zo gaat het nou eenmaal. Maar met ouder worden, komt ook steeds meer dat bange gevoel naar boven. Het besef dat ik volwassen moet worden en dat niet wil. Als er één ding is wat ik heb geleerd op mijn stage op een kantoor van een groot bedrijf, dan is het wel dat volwassenen stressen. Over alles. Je had de notulen om drie uur binnen moeten hebben en het is nu vijf over drie? Stress. Je computer heeft er tien seconden langer over gedaan dan normaal om op te starten? Stress. Koffie-automaat in de fik gevlogen? Dubbel stress. En daar sta ik dan; als jongere die de maatschappij in moet duiken. Ik zie de echte volwassenen alleen maar tegen muren opvliegen om hun baan niet te verliezen en bedenk me dat dat mijn toekomst is. En als ik achter me kijk, zie ik de kinderen die compleet in het social media tijdperk leven, een tijdperk waarin mijn kinderen ook op gaan groeien en ik kan alleen maar hopen dat ik ze later zover kan krijgen om eens naar buiten te gaan. Al met al sta ik muurvast tussen twee werelden waar ik beide niet in thuis hoor en niet wil zijn. Het liefst zou ik zeggen: ‘Ajuu allemaal, ik duik m’n bed in. Wake me up when it’s all over.’

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen