Emmen - Groningen

Lijn 300, Emmen – Groningen (voor mijzelf en de andere mensen zonder atlas in hun hoofd, in het Noorden van Nederland, ongeveer 60 kilometer uit elkaar). De bus denderde lekker door de dichte mist en ik en vriend B. vermaakten ons prima met fouten die mensen (voornamelijk Amerikanen, kreeg ik het idee) hadden gemaakt en daarna op het internet geplaatst. Hij hield ondertussen een vrij zinloos verhaal over het OV en hoe het ooit beter zou worden. Ik geloofde hem niet, maar het was zaterdagmiddag: who cares?
De bus draaide een lege parkeerplaats op en remde. Blijkbaar woonden in het gat waar we waren aangekomen mensen die ook wanhopig wilden ontsnappen aan het platteland en net zoals wij hun heil gingen zoeken in de ‘grote’ stad. Zo ook een meisje door wie vriend B. opeens compleet was afgeleid van alles wat wij aan het doen waren. Hij zat schaamteloos te staren. Het meisje had het door en zwaaide naar hem, gevolgd door een klein hoofdknikje in mijn richting. Attent kind, ze maakte hem even duidelijk dat er een persoon naast hem zat die eigenlijk ook wel een beetje aandacht wilde.
De rest van de reis staarde hij echter zwijgend voor zich uit, naar de achterkant van het haar van het bewuste meisje. Haar haar was grijs geverfd en ze had, passend en misschien wel typisch bij haar style, smokey eyes. Hij was verkocht.
Ikzelf vond haar aanwezigheid alleen maar vervelend. Ik voelde me plotseling weer normaal, een gevoel wat ik al jaren probeer te ontwijken. Ik bekeek mijn niet gelakte nagels en probeerde daarna zo onzichtbaar mogelijk met make-up een dikkere lijn rond mijn ogen te tekenen. Vriend B. moest alleen maar om mij lachen en fluisterde dat ik er als mijn normale zelf ook wel oké uitzag. Daar kon ik het meedoen. Wat had zij wat ik niet had?
Hij zag dat ik mij niet meer helemaal goed voelde bij de situatie en vroeg mij waarom vrouwen altijd met elkaar moesten concurreren. Een goede vraag en ik had niet gelijk een antwoord klaar. Ik legde mijn make-up aan de kant en besloot hier eens goed over na te denken. Hij had een punt en recht op antwoord.
Minuten later mompelde ik iets over concurrentie onderling en iets over dat vrouwen altijd de beste en de mooiste wilden zijn. Of het waar was wist ik niet en dat weet ik nog steeds niet. We zien wel, zou ik zo zeggen. Hij leek gerustgesteld en sloeg zijn studieboek open. Ik echter was nog niet rustig en ik was driftig opzoek naar de imperfecties van het meisje. Ik kon ze niet zo snel vinden. Onzekerheid to the max.
Hijzelf gaf mij het antwoord op mijn vraag toen ik even later stond te dansen met een huisgenoot van zijn zus. Deze jongen was wat je noemt knap. Zo’n jongen die eigenlijk in alle opzichten perfect is. Vriend B. staarde ons aan, er lag een jaloerse glans in zijn ogen. We waren allemaal onzeker en bang om de mensen om ons heen kwijt te raken aan betere soortgenoten. B. sleurde mij toen het nummer was afgelopen direct weg en heeft mij de rest van de avond niet meer met rust gelaten en overladen met complimentjes.
Af en toe is onzekerheid heerlijk.

• 1
• 2
• 3

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen