Verscholen achter het masker

Wij mensen hebben vaak een masker voor onszelf opgezet, om ons te beschermen en anderen te misleiden. Verdriet wordt gemaskerd door vreugde en laat anderen geloven dat alles goed en wel is. Ze doen zich gelukkig voor, terwijl ze met hun hoofd heel ergens anders zitten en hun harten gepijnigd zijn. Vaak willen ze anderen niet opscheppen met hun problemen, of zijn ze bang of nog niet klaar om anderen over hun problemen te vertellen. In dit soort gevallen is een masker opzetten dan het enige dat ze kunnen doen. Iedereen gebruikt ze. Kijk om je heen en zie dat mensen wanneer ze alleen zijn, dit masker laten zakken. Of herken het After-twelve-effect. Voeg een beetje alcohol toe aan een late avond en mensen zijn geneigd hun masker te laten zakken. Misschien niet in het openbaar, maar wel in vertrouwen. Afgelopen zaterdag heb ik dat ook bij een vriendin gemerkt. Iemand van wie ik het nooit had verwacht en wie ik zag als een meisje dat altijd vrolijk was. Een rustig meisje, maar wel altijd vrolijk op haar specifieke manier.
We waren net bij een verjaardag van een gezamenlijke vriendin van ons geweest en zij boodt aan om me thuis met de auto af te zetten. Mevrouw had zelf stiekem wel een glas Safari op, maar ik vertrouwde haar. Ze is een rustige, zorgzame meid die anderen absoluut niet in gevaar zou brengen door overmatig te gaan zitten drinken voordat ze de auto instapt.
Onderweg hadden we het over van alles. Ik weet niet eens meer hoe we uiteindelijk op dit onderwerp gekomen zijn, maar nadat we ongeveer tien minuten hadden gereden, vertelde ze mij iets schokkend. Met haar ogen strak op de weg gericht vertelde ze me dat ze het afgelopen jaar niet zo happy was geweest. Depressief zelfs, kwam er uit haar mond. Haar zus was van huis vertrokken en haar paard was weggedaan en ze vertelde me dat haar verlatingsangst haar in een depressie had geworpen. Ze huilde dagen lang en sliep en at haast niet meer. Ik zat met grote ogen naar haar verhaal te luisteren. Op school was hier niets van te merken. Ze was in therapie geweest, onder hypnose zelfs en was uiteindelijk achter de bron van haar eenzaamheid gekomen. Wat die reden is, is niet van belang. Wat voor mij belangrijk was, was het feit dat ik niet wist waar zij doorheen ging. Dit jaar zat ik niet meer bij haar in de klas, dus ik zag haar weinig, behalve in de pauzes en zelfs dan niet altijd. Het feit dat ik de signs van deze depressie bij een van mijn beste vriendinnen niet herkende, terwijl ik hier zelf ervaring mee heb gehad, daar had ik het moeilijk mee. Haar masker zat zo stevig vast en was zo groot, dat het me helemaal ontgaan was. En ik schaamde me daarvoor. Ik voelde me een slechte vriendin. En dat heb ik haar ook verteld. Ik moest me niet schuldig voelen, zei ze, want ze was er zelf ook niet klaar voor om het de buitenwereld te vertellen. Maar ze wilde het mij als eerste vertellen, want ze kon met mij altijd fijn praten. Het was omdat ik haar de hele weg aan had gestaard dat ik een kort glimlachje had ontdekt. Ik luisterde altijd naar haar, zei ze, en we kletsten ook buitenschools over erg diepe onderwerpen. Ze voelde zich bij mij, op dat moment, veilig genoeg om dit los te laten. En ze voelde zich een stuk beter, vertelde ze. De therapie had geholpen en ze was er aan toe om het met iemand te delen. Ik was blij dat ze ervoor had gekozen om het mij te vertellen. En hoewel ik nog niet helemaal tevreden was met de wetenschap dat ik hier niets van had geweten het hele jaar, was ik meer blij voor haar. Omdat ze nu weer gelukkig was. Ze had zelf de kracht gehad om zich uit de put te trekken en met haar borst vooruit het leven weer in te gaan. Een masker kan veel verbergen, maar die kracht was mij niet ontgaan.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen