De Armeense gelukszoekster

Over vluchtelingen, of schamper ook wel 'Gelukszoekers' genoemd, is veel te lezen op het internet deze dagen. Ook op het nieuws en in de kranten valt er niet over dit onderwerp heen te lezen. Men maakt zich zorgen over de economie en zelfs de veiligheid van dit land. Hart en hoofd raken verstrikt in tegenstrijd. Kijken we ernaar met een objectief beeld, of een assertief beeld? Die scheiding is in ons land makkelijk te zien, maar moeilijk om over te praten. Een mening of punt laat ik hier niet achter, maar wel iets om over na te denken.
Woensdagavond genoot ik van mijn favoriete programma op sbs6: Graf zonder naam, waarin een bijzonder verhaal aan de orde kwam. Op 1 januari, 2006 werd in Assen een zwaargewonde vrouw nabij een boom aangetroffen. Haar sleutelbeen was gebroken en ze leidde aan een heftige vorm van tuberculose, een Longembolie, bloedvergiftiging, darmontstekingen en een embolie in haar been. In het ziekenhuis kwamen de doktoren erachter dat deze vrouw geen woord Nederlands sprak. Er werd een tolk bij gehaald en hij achterhaalde dat de vrouw uit Armenië kwam, een arm land waarvan de resten van de voormalige Sovjet-Republiek nog duidelijk zichtbaar zijn in het straatbeeld. Ze gaf hem de naam Jasmin en een geboortedatum. Haar verhaal was dat ze door Frankrijk tot over de Nederlandse grens een lift had gekregen, waarna haar paspoort uit handen was genomen en ze in Assen uit de auto was gegooid door de bestuurder. Niet lang daarna, op 14 januari, stierf ze en bleef de politie achter zonder verdere informatie. Kees van der Spek ging in Graf Zonder Naam met dit verhaal aan de slag en vertrok naar Armenië om de familieleden van de vrouw te vinden. Na dagen zoeken bleek echter dat hij verkeerd zat, haar hele familie zat namelijk gewoon in Nederland. Sterker nog, in Assen zelf. In Assen bleek een hele Armeense gemeenschap te zitten, die allemaal met elkaar in contact bleven. Het zijn allemaal asielzoekers of ex-asielzoekers. Kees kwam echter niet verder met zijn onderzoek, omdat de familie weigerde met hem in contact te komen, uit angst dat zij uitgezet zouden worden of voor de kosten moesten opdraaien van Jasmin. Uiteindelijk kwam er iemand naar voren die verhaal deed. De familie van de gevonden vrouw was inderdaad illegaal over de grens gekomen. Dat zij ziek was, dat wisten ze al, maar ze waren te angstig om teruggestuurd te worden naar hun thuisland om met haar naar het ziekenhuis te gaan. Om die reden hebben ze haar te vondeling gelegd op een stille plek in de stad. Om er zeker van te zijn dat ze hulp zou krijgen, hebben haar geliefden op een afstandje gewacht en heeft een kennis met een geleende telefoon 112 gebeld. Zelfs in het ziekenhuis loog de vrouw nog over haar identiteit, om haar familie te beschermen. Mijn gedachten gingen met dit verhaal op de loop. Deze aflevering was voor mij een momentje om in de huid van een asielzoeker te kruipen. Veiligheid komt bovenop in ons land, het is iets vanzelfsprekends en we nemen het voor lief. Maar hoe zou het zijn als je uit je thuisland moet vluchten, uit angst of je daar wel zou overleven. Je komt in het nieuwe land aan, hopend op een betere toekomst, maar wetend dat je er niet bijhoort, omdat je zelfs nu nog in angst leeft om terug gestuurd te worden. Zo erg, dat je niet naar het ziekenhuis kan, zelfs niet als je geliefden dodelijk ziek zijn en dat je zelfs op je sterfbed nog liegt over je naam. Dat trok toch even mijn aandacht. En hoewel het maar even was dat ik er over nadacht, toch had ik door dit verhaal even de mogelijkheid om in de huid van de Armeense gelukzoekster te kruipen. Wij hier in Nederland hebben het geluk voor het grijpen. Sommige meer dan anderen, maar er is vrijheid, veiligheid en geld en dat is meer dan wij als mens zouden kunnen wensen. Geluk zoeken we allemaal, maar sommige vinden het nergens.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen