Simon

Mensen willen af en toe lastig volwassen worden, dat is algemeen bekend en dat bewees deze tweede paasdag wel weer. Een jongen en zijn koe maakten deel uit van het gezelschap waarmee ik de zonnige dag doorbracht. Zijn koe was een knuffel en droeg een glimlach die volwassen mannen deed smelten. (Dat de knuffel ook de naam Koe droeg, hielp ook een beetje). In één woord van hij schattig. De jongen in kwestie was ook schattig, met zijngrote, bruine puppyogen, krullen en af en toe onbegrijpelijke gevoel voor humor. Een jongen met Koe, het lijkt volstrekt normaal. Tot je opeens beseft dat de jongen 22 jaar jong is.
De situatie wordt opeens een beetje vreemd: een 22-jarige die overal zijn Koe mee naartoe sleept en doet alsof hij gaat huilen als zijn vriendin het beestje even onder zijn neus wegkaapt. (Een meid met een knuffel is echter wel volstrekt normaal, het blijft een bizarre wereld).
Echter het geval Koe wordt meer vatbaar als je weet wat deze jongen is overkomen. Hij is, kort gezegd, door een hel gegaan. Hij haatte zichzelf. Hij wilde zichzelf wegvagen van deze wereld door zijn huid te vernieuwen. De dikke, witte littekens zijn nog steeds zichtbaar. En dan niet die kleine die zielige emo-meisjes bij zichzelf aanbrengen. Nee. Strepen van zeker tien centimeter zijn zichtbaar. Ze lopen evenwijdig aan aderen, om er af en toe precies overheen te lopen.
Hij maakte mij met deze verschijning bang. Ik moest huilen toen ik dit hoorde. De jongen van Koe staat namelijk in mijn directe vriendenkring.
Ik ben een beetje van de gekke jongen gaan houden en kan er slecht tegen als mensen die geliefd zijn zich bezeren. Mensen mogen niet ongelukkig zijn. Punt.
Ik kan mij dan ook niet voorstellen dat deze lieve, vrolijke jongen ooit zo diep in de put had gezeten. Wel kan ik mij voorstellen dat hij nu zo blij wordt van de kleine dingen in het leven, zoals Koe.
En als koeien hem gelukkig kunnen houden dan is dat prima.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen