Nederigheid

Het sneeuwt in Groningen en het is fantastisch. De straten zijn wit, de huizen gezellig en om een of andere reden moet heel Nederland vanavond stamppot eten, want vrijwel alle stamppotgroenten waren uitverkocht. Ik vind het fijn. Ik houd van de winter en mis Noorwegen ontzettend wat dat betreft. Wat ik ook mis aan Noorwegen is dat Noren in tegenstelling tot Nederlanders wel met winterweer om kunnen gaan. Daar reden de bus en metro altijd, ook al lag er een halve meter sneeuw. De enige vertragingen kwamen door elanden op de rails en dat was eerlijk gezegd alleen maar hilarisch. Sneeuw in Nederland is echter meer een lesje nederigheid. Nederigheid tegenover de natuur. Het kleinste beetje witte neerslag ontregelt ons volledig. Hier is bijvoorbeeld een deel van de universiteit dicht, de bussen rijden amper en de trein heeft vast ook vertraging. Wij, als mens, als Nederlander, kunnen niet alles en het is goed dat wij ons dat soms eens realiseren.
Ik vind nederigheid namelijk een mooie eigenschap. Het is knap dat mensen toegeven dat ze iets niet kunnen of niet weten. Zo was ik nogal verbaasd dat een docent openlijk toegaf dat hij een vraag over zijn eigen onderzoek eigenlijk niet kon beantwoorden in plaats van een verzonnen antwoord te formuleren. In de academische wereld, waar je toch eigenlijk alles maar lijkt te moeten kunnen, had ik deze woorden eigenlijk nog nooit gehoord. Er kwam altijd een excuusje, dat het niet interessant genoeg was om iets over te weten of dat een docent het wel wist maar de kennis even niet paraat had. Maar deze keer kwam er geen excuusje, maar gewoon een echt antwoord en dat tegenover je oude PhD-supervisors en het voltallige researchteam.
Nederigheid is eigenlijk iets wat we allemaal soms nodig lijken te hebben. Even niet opscheppen dat je alles weet en snapt hoe de wereld in elkaar steekt. Het klinkt clichématig, maar hoe meer ik leer, hoe meer ik me realiseer dat ik eigenlijk niets weet. Als puber had ik het idee dat ik alles wel doorhad en dat ik overal wel een mening over zou kunnen vormen die ook klopte. Iets wat natuurlijk niet waar is en ik zou willen dat anderen zich dit ook realiseren. Ik heb een studie (psychologie) gevolgd waarvan veel mensen denken dat ze er ook wel iets van afweten omdat hun moeders buurman ook een keertje depressief is geweest. Tegen die mensen wil ik zeggen: waarom geef je zo stellig antwoord? Waarom ga je niet eens bij jezelf na of wat je zegt daadwerkelijk op feiten is gebaseerd of alleen op onderbuikgevoelens. Ik wil niet te moralistisch of afkrakend overkomen, maar ik vind mensen die doen alsof ze over elk onderwerp alle kennis in huis hebben vaak nogal onsympathiek overkomen.
Ik ga in ieder geval ook dit jaar weer proberen niet te veel te denken dat ik het allemaal wel weet. Er is een enorme wereld van kennis daarbuiten en ik vind het fantastisch dat ik er een klein deel van mag ontdekken en hopelijk later ook aan mag bijdragen. Tot die tijd weet ik het eigenlijk allemaal ook niet zo goed en dat is ook prima.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen