Economisch-irrationele liefdadigheid

Ik heb op zich niets tegen liefdadigheid. Het is immers moreel juist voor een mens en geeft deze mens daardoor een goed gevoel. Ook wordt een ander, vaak armer, mens beter door liefdadigheid, mits deze goed is uitgevoerd. Een win-winsituatie dus. (Dit is echter niet helemaal waar, zoals blijkt uit economisch onderzoek, maar ik zal mij in dit stuk beperken tot liefdadigheid op zich en niet uitweiden naar misschien wel ingewikkelde, wetenschappelijke theorieën.) Ik heb echter wel iets tegen het soort liefdadigheid waar ik nu midden in zit: verplichte bijdrage.

Vanmiddag, terwijl de hele vijfde klas eigenlijk haar tentamen over de Franse Revolutie zou moeten leren, word ik verplicht gezellig bij te dragen aan een ludieke middag voor een bekend goed doel. Ik moet meedoen met allerlei leuke spelletjes, uiteraard tegen betaling en word verplicht alles leuk te vinden. Leerlingen hebben immers hun best hierop gedaan en we helpen met onze ludieke acties kinderen aan de andere kant van de wereld in Afrika die ook onderwijs willen.
Ik heb hier duidelijk geen zin in, mede door het tentamen, mede doordat het verplicht is. Ik wil best doneren aan Afrika, ook dat continent verdient immers een toekomst, maar niet op deze manier. Ik wil niet dat mijn geld lukraak wordt gestort op de bankrekening van een grote organisatie, zonder dat ik precies weet wat ermee wordt gedaan.
‘We bouwen tentscholen, en dat is goed voor de nomaden!’ werd mij toegeschreeuwd op de voorlichting. Oké, ik betaal dus voor een tent en een leraar voor arme nomadische kindjes. Dit klinkt op zich prima, in eerste instantie. Alleen moeten wij ons niet afvragen of deze Westerse invloeden niet hun hele cultuur om zeep helpen? Waarom moet iemand die de rest van zijn leven in een woestijn zal wonen Engels leren en het eigen dialect maar vergeten? Deze vraag laat ik open voor de lezer.
Back to the point: ik weet niet precies of mijn bijdrage nuttig is voor Afrika, of mijn bijdrage daar überhaupt terechtkomt en niet in zakken verdwijnt van rijke, corrupte overheden of in het bedrijfsuitje van de organisatie zelf. Zodoende wil ik eigenlijk niet doneren. Ik geef mijn geld liever aan een kleinere organisatie die bijvoorbeeld slechts één school wil opzetten en niet direct onderwijs voor heel Afrika wil regelen. Deze organisaties hebben heel wat minder papierwerk, en zo zal er meer geld naar het project zelf gaan, waardoor de plaatselijke bevolking er ook echt iets aan heeft. ‘Ja maar, dit doen wij ook!’ zal de door de actie van vanmiddag gesteunde organisatie zeggen. Ik geloof hen niet. Hun voorlichting vertelde niets over de negatieve externe effecten van hun operaties, zoals bijvoorbeeld verlies van eigen cultuur, meer verschillen tussen arm en rijk en een leegloop van het platteland. Nee, deze organisatie doet alles perfect en straks is heel Afrika dokter.

Ik steun de actie van vandaag niet en zal dit ook nooit doen. Ik zal zo snel mogelijk weg proberen te gaan, nadat ik braaf de verplichte vijf euro heb gedoneerd bij bijvoorbeeld schminken, koekjes eten en leraren uitlachen. Ik doe mij voor als een lieve leerling met een groot hart voor onzin. Ik denk maar even niet zelf na en zal de propaganda vertrouwen, met de kleine hoop dat ik toch nog maar één zielige kindje echt help om een leventje op te bouwen. Want medelijden met de Afrikanen heb ik wel, ondanks mijn voorliefde voor keiharde, rationele economie; ergens heb ik nog gevoel. Gelukkig maar.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen