Vlaggetjes

Het liet mij in lachen uitbarsten, de blauwe ‘vlaggetjes’ die overal in de bus hingen. Ze waren gedecoreerd met teksten als: ‘Cool dat je je muziek niet te hard zet’ en ‘Super dat je de chauffeur gedag zegt’.
Het was direct duidelijk gemaakt dat mijn leeftijdscategorie de doelgroep was van deze teksten door middel van het tutoyeren en het taalgebruik. Echter voelde ik mij niet aangesproken. Ik voelde mij zelfs beledigd. Ten eerste omdat ik wel het type ben dat netjes goedemorgen zegt de chauffeur en niet haar schoenen op de bank legt. Mijn muziek staat wel open op 100%, omdat metal nu eenmaal niet klinkt als het zacht staat en mensen mij prima kunnen aanspreken als ze er echt last van hebben.
De vlaggetjes waren naar mijn mening alleen maar opgehangen om die paar asociale boeren uit de omgeving tot de orde te roepen. Direct was te zien dat dit geen effect had. De asociale boeren hadden een paar losgetrokken en op andere woorden doorgestreept. Waarschijnlijk diende de vlaggetjes als niet geslaagd alternatief voor de kleerkasten die ik al eerder was tegengekomen in het OV. Die kleerkasten waren te bedreigend voor de andere, brave, vooral bejaarde reizigers en schoten hun doen compleet voorbij.
Zowel de vlaggetjes als de kleerkasten zijn onzin. Mensen hebben een mond om zelf dingen te vragen, en onder die mensen valt ook de chauffeur.
De chauffeur kan zelf het initiatief nemen door in plaats van chagrijnig te loeren of iedereen wel incheckt vrolijk de mensen te begroeten en ze zelfs een prettige reis te wensen. Ook kan de chauffeur prima zeggen dat mensen hun poten van het meubilair af moeten halen. Tenminste, dit lijkt mij. Misschien vrolijken deze zure, besturende mutsen een beetje op door deze nieuwe interactie met de klant. Wie weet.
Ook de reiziger is gewoon opgevoed. Hij weet als het goed is dat hij niet met zijn vieze modderpoten de hele bus moet besmeuren. Dit doet hij immers thuis ook niet, zelfs niet als hij een vervelende puber is, met lak aan alle regels. Ook is het sociaal wenselijk om te groeten en mensen lijken er tegenwoordig alles aan te doen om maar zo goed mogelijk over te komen bij de rest van hun soortgenoten.
Reizigers kunnen interactie hebben, ook al lijken ze dat te ontkennen, die hoge regelbedenkers bij, in mijn geval, Qbuzz. Mensen kunnen tegen elkaar zeggen dat ze graag willen zitten, een telefoongesprek erg storend vinden en dat muziek te hard staat. Als door zo’n gewone vraag mot komt, is er altijd wel iemand in de buurt om de vechtende, asociale boer tot de orde te roepen.
Ik weet dat ik nu een misschien wel te optimistisch beeld schets van de mens, maar dat maakt niet uit. Ik wil mij slechts afzetten tegen de regels en controleurs van de hoge heren die denken dat de gewone bevolking niet zelf kan nadenken of handelen. (Qbuzz is hier een perfecte metafoor voor de overheid).
Geef mensen vertrouwen, dit zal beloond worden. Stoute dingen zijn namelijk alleen maar leuk omdat het niet mag. Als ergens staat dat ik niet mijn poten op het meubilair mag leggen, ben ik sterk geneigd dit wel te doen, en met mij denk ik vele anderen. Regels hebben een averechts effect.
Anarchy for the public transit.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen