Apotheose

Het lokaal stonk naar de zwetende, voorovergebogen lichamen en de pennen vlogen krassend over het papier. Voor me zat een meisje uit mijn klas, naast me iemand uit het vijfde jaar. Uit mijn ooghoek kon ik zien dat het een examen geschiedenis was dat voor haar lag - een van mijn beste vakken. Ze leek er niets van te bakken. Ik moest mezelf tegenhouden om het blad niet vanonder haar neus te trekken en het zelf in te vullen, maar dat deed ik natuurlijk niet omdat ik min of meer in hetzelfde schuitje zat. Op mijn bank lag namelijk een examen wiskunde, groen - rekenmachine was toegestaan - en een zevental pagina's lang. Maar tot mijn eigen verbazing ging dit examen eigenlijk best oké. Ik wist bijna overal wel wat in te vullen, het verliep zelfs vrij vlotjes. De laatste pagina was gewijd aan een bonusvraag, maar ik had al besloten die niet in te vullen. Dat zou ten slotte alleen maar tijd kosten en de vraag was sowieso een veel te hoog niveau voor me - wiskunde wordt door mijn klassenleraren steevast mijn zwakkere broertje genoemd.
Ik had natuurlijk te vroeg gejuicht. Uiteindelijk bleken er genoeg vragen over te blijven waar mijn uitkomst zo "indrukwekkend" was, dat mijn wiskundecijfer vast en zeker naar de maan zou zijn. Toen ik op de klok keek merkte ik dat ik nog maar tien minuten over had en eerlijk waar, ik zou nog sneller de Nobelprijs winnen in die tijd dan een van die wiskunde oefeningen juist op te lossen. Dus ik las de bonusvraag en begon maar wat op een kladpapiertje te krabbelen. Mijn ogen vielen bijna uit hun kassen toen ik plots een antwoord vond. Met een mond wagenwijd open staarde ik naar het blad en overliep ik mijn stappen. Mijn redenering zag er verdacht logisch uit en de uitkomst kon niet anders dan kloppen. Ik moet toegeven dat ik even een momentje nodig had om bij te komen. Zowel onthutst als euforisch keek ik het lokaal rond, tot ik me herinnerde dat ik er het best aan zou doen mijn antwoord op mijn antwoordenblad in te vullen. Daar zat ik dan, twee minuten voor de bel zou gaan, me het meest geniale genie voelend dat ooit deze aarde had bewandeld.
Bij de Griekse mythen gebeurde het soms dat een gewone sterveling tot een god werd verheven. Dit wordt ook wel apotheose genoemd. Ik heb nooit echt begrepen waarom we die term nu nog gebruiken, aangezien de betekenis me veel te bombastisch leek voor het dagdagelijkse leven. Onbewust heb ik het woord altijd gekoppeld aan grootse gebeurtenissen die zelden in het leven van Jan Modaal voorkomen. Niet iedereen krijgt de kans om zijn bedrijf voor miljoenen te verkopen of wordt door een belangrijke platenmaatschappij op YouTube ontdekt.
In deze maatschappij draait alles om meer. Meer geld, meer roem, meer macht, iedereen heeft de wens om béter te zijn dan de anderen. Dat verdienen ze namelijk, vinden ze. "Mijn leven is hard, dus ik verdien ook wel eens een meevaller." De waarheid is echter heel simpel. Iedereen op deze aardbol moet leven. Iedereen hier heeft tegenslagen. In deze huidige, duizelingwekkende maatschappij waar iedereen er naar streeft beter te worden dan de anderen wordt dat maar al te vaak vergeten.
We zouden er meer naar moeten streven om gelukkig te zijn met wat op ons eigen pad komt te liggen en stoppen ons geluk te vergelijken met dat van anderen. We moeten terug leren meer te genieten van de kleine dingen in het leven. Waarom zou het juist oplossen van een bonusvraag tenslotte geen apotheose kunnen zijn?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen