Ons kersvers studentje

Met een nieuwe laptop voor mij -die het begin van een nieuwe school symboliseert- kijk ik naar een nog compleet witte muur die mij in de komende jaren bekend moet gaan worden. Sinds een week of twee zit ik als eerstejaars student biologie op kot in Leuven. De jarenlange droom om eindelijk zelfstandig te gaan wonen en onder de beschermende vleugels van mijn ouders uit komen is dan uitgekomen. Maar het is meer een harde realiteit dan een uitgekomen droom.
Nu, ik ga jullie niet bang maken -zo eng is gaan studeren nu ook weer niet- maar het is ook niet alleen maar maneschijn en rozengeur. Er zijn me twee dingen mee gevallen en een ding tegengevallen.
Allereerst had ik gedacht dat ik de vrijheid tegenmoet zou gaan: zelf kiezen wat je na je college’s gaat doen en zelf kiezen wat je gaat eten en zelf boodschappen doen, zelf je kamer inrichten. Kortom; alles zelf beslissen. Dit was mijn grootste tegenvaller. Mijn eerste avond op kot -ik zit in een studentenhuis- voelde ik me meer eenzaam dan dat ik euforisch was. Ik bevond me in een vreemde kamer die ik die middag nog maar had ingericht en dan moest ik er direct blijven slapen, in een wildvreemde stad waarin ik nog maar één of twee mensen kende. Daarnaast is het toch wel prettig als mammie de maaltijd klaar heeft staan op tafel als je college pas om zeven uur ’s avonds gedaan is. En als de ijskast al gevuld is, zodat je niet álles, maar dan ook álles zelf moet kiezen. Dat vermoeid op den duur wel, geloof me.
Ten tweede had ik gedacht dat alles heel ingewikkeld zou zijn wat betreft inschrijven op de universiteit, het regelen van een kot en alles eens de colleges begonnen waren. Dit aspect vond ik ontzettend meevallen, zeker omdat ik ook nog eens vanuit Nederland kom. Ik heb nog meer moeite met het aanvragen van studiefinanciering op DUO -het enigste punt waarop ik nog met Nederland in aanraking kom wat betreft mijn studie- dan ik had met het inschrijven op de universiteit, het zoeken van een kot, het aanvragen van een treinkaart naar mijn woonplaats (een Belgische trein stopt aan mijn station, dat scheelt alweer) en het inschrijven in het vreemdelingenregister. (Jazeker, dit alles heb ik moeten doen.)
Ten derde had ik angst dat ik moeilijk vrienden ging maken en dat ik niet uit het doolhof zou komen wat universitair onderwijs heet. Ook dit vond ik ontzettend meevallen. Vijf dagen op kamp met mensen uit dezelfde faculteit heeft wonderen gedaan aan mijn vertrouwen (en ik heb er zeer goede vrienden aan overgehouden) en alles is zeer duidelijk, in tegenstelling wat de middelbare school je laat denken (“op de universiteit moet je álles zelf uitzoeken”).
En daar bovenop vind ik de studie tot nu toe nog ontzettend leuk en begin ik al een aardig woordje Vlaams te babbelen. Dus mensen, wees niet bang om de grote stap te nemen om op kamers te gaan, maar bedenk wel dat het niet allemaal zo is als dat jij dat denkt.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen