Ge-je en ge-jij
Hoe vaak horen we wel niet: ‘Zeg maar “jij” tegen mij?’ Iedereen zegt het tegenwoordig. Het is normaal geworden om je en jij tegen iedereen te zeggen. Ik heb geen idee wanneer precies, maar ergens rond de jaren ‘80/’90 is het begonnen. Mensen begonnen zich steeds meer gelijk te stellen aan elkaar. Steeds meer werd er van elkaar getolereerd en een bepaalde houding verdween of werd verdreven.
Ergens snap ik wel waar het vandaan komt, maar ik vind het nu te ver gaan. Van de vriend van mijn nicht die mijn oma met de voornaam aanspreekt tot reclamefolders die in een paar jaar zijn overgegaan van ‘u’ naar ‘jij’. Dat is vrij normaal, klinkt het dan van de jeugd, ik doe dat ook. Ik voel me anders zo oud, klinkt het van de ouderen. Maar met het veranderen van u in jij, valt er een onzichtbare barrière weg. Mensen benaderen elkaar vrijer, zonder grenzen. Steeds meer worden privéonderwerpen besproken met ‘vreemden’. Het is tegenwoordig normaal dat men elkaar met de voornaam aanspreekt, vooral de jeugd tegenover de ouderen.
Het ergste hieraan vind ik dat het laatste greintje respect voor de medemens verdwijnt met deze verandering. Het is toch normaal dat je jezelf thuis maakt in iemand anders’ huis zonder diegene van wie het huis is het initiatief te laten nemen? Iedereen tolereert alles van elkaar waardoor sociale controle is wegvalt.
Wat als je iemand ziet inbreken of iemand anders in elkaar ziet rammen? Oudere mensen durven heden ten dagen niet meer op de ‘daders’ af te gaan, bang om zelf in elkaar geramd te worden. Vroeger waren de jongeren bang van de ouderen, bang om een pak slaag te krijgen als ze iets verkeerd deden. Nu is het abnormaal is een ouder een kind een opvoedende tik geeft. In ernstige gevallen noemt men het mishandeling, terwijl het vroeger vrij normaal was dat kinderen gestraft werden en een goed pak slaag krijgen.
Kinderen hebben nauwelijks meer respect voor hun ouders, omdat ouders de kinderen hun laten aanspreken met je en jij. Kinderen lappen makkelijker de regels aan de laars en gaan makkelijker tegen de ouders in, het zijn toch maar de ouders. Ouders hebben geen gezag meer en het kind krijgt het vrij spel. Kijk maar eens in de klas hoe de leraar geen gezag kan houden, kijk maar eens hoe kinderen het normaal vinden om te spijbelen of hun huiswerk niet te maken en let er maar eens op hoe makkelijk ze omgaan met strafwerk. De leraar kan de kinderen niets meer maken.
Naar mijn idee is de hele samenleving verandert en verslechtert door de komst van één, klein zinnetje; zeg maar jij. Hoe vaak moeten dingen niet hufterproof herbouwt worden of hoe vaak zijn ouderen wel niet bang om de straat op te gaan? Door het verdwijnen van een bepaalde afstand en respect tussen mensen, vinden jongeren en een groot deel van de volwassenen het normaal dat alles van iedereen wordt beschouwd. Grenzen bestaan niet meer en fatsoen lijkt niet meer te bestaan, al helemaal niet in West-Europa, en daarmee loopt naar mijn mening Nederland nog het meest voorop. Vinden jullie het dan gek dat ik me schaam als ik op vakantie een landgenoot tegenkom?
Reacties (12)
Ik vind dat iedereen gelijk is, en daarom tegen iedereen jij mag zeggen, tenzij het echt een formele gelegenheid is, dan zeg ik wel u, of als de mensen echt willen dat ik u zeg. Oké ik ben het met je eens dat wij kinderen vaak de regels opzij schuiven, maar dat ligt (meestal) ook aan het type leraar. Als de leraar bij het minst of geringst al straf gaat geven, worden wij vanzelf (ik weet ook niet hoe dat komt) vervelend. Maar als de leraren aardig doen, hebben we daar respect voor. We hadden een leraar, die was super aardig, maar we leerden er niks. Toen waren we dat zat, want we moesten wel het zelfde niveau hebben als de andere kinderen, dus toen.... (stuur maar n pb als je t hele verhaal wilt weten, k vertel dit liever niet hier waar iedereen t kan lezen)
1 decennium geledenoeh dit is heel zwart wit, meisje vroeger gebeurde die dingen ook alleen hoor je er tegenwoordig meer van. en het spijt me zeer waar de jongeren respectlozer worden worden ouderen dat ook.
1 decennium geledenbegrijp me niet verkeerd ik ben opgevoed met de oude stempel, ik zeg bijvoorbaad u en ik hoor het wel als ik jij mag zeggen. ik kreeg een opvoedende tik maar ook de leraar kon mij niet aan. maar ik ben zelde of nooit respectloos.
ik vind je collum heel zwart wit, maar er zit een kern van waarheid in.
Ik ben het er niet mee eens. Het verdwijnen van respect voor medemensen heeft niks te maken met het zeggen van jij. Het heeft er mee te maken dat kinderen gaan inzien in hun schooltijd hoe makkelijk ze ergens vanaf kunnen komen. Dit wordt natuurlijk opeens overal voor gebruikt. Door het zeggen van jij is er echt geen totaal nieuw tijdperk aangebroken, ben ik van mening.
1 decennium geledenIk zeg bijna altijd u of uw tegen iedereen. Vaak hebben mensen die dan erg dichtbij staan zoals vrienden me er al op gewezen dat ik ook je of jou kan gebruiken. Ik weet niet hoe het komt, maar het is precies een gewoonte van mij. Ergens vind ik het dan wel weer logisch dat 'de vriend van mijn nicht mijn oma' aanspreekt met haar voornaam. Tot slot behoren ze toch tot "dezelfde" familie. De eerste keer zou ik dat nu wel niet doen, maar als oma zelf zegt noem me maar... tjah dan wordt er best naar haar geluisterd.
1 decennium geledenIk ben het wel redelijk met je eens. (:
1 decennium geledenIk zeg tegen mijn ouders gewoon jij. Sommige mensen hoor ik 'u' zeggen, en dan ga ik bijna over m'n nek. Je hebt met je ouders (neem ik aan) een goede band. Het zijn geen vreemden voor je, want je kent ze al je hele leven. Daarom spreek ik ze aan met 'jij' en 'je'.
Ook mijn ooms en tantes spreek ik aan met de voornaam, en met 'jij'. Als zij dat anders zien, vind ik het prima. Dan let ik erop dat ik ze 'tante Huppeldepup' noem, en met 'u' aanspreek. Maar dit hebben ze in mijn 17 lentes nog nooit gezegd, dus ik laat het ook lekker bij het oude.
Mijn grootouders sprak ik wel aan met 'u' en gewoon 'oma' of 'opa'. Helaas zijn ze nu allemaal overleden, dus dat hoeft ook niet meer, haha.
Ik geef kinderen les op maandag en zaterdag bij de gym. De kinderen spreek ik uiteraard aan met 'je' en 'jij', mij spreken ze aan met 'juf Matty', zoals ze geleerd is. De ouders noem ik wel 'u'. ik ken hun namen niet eens, laat staan de achternamen. 'Mevrouw Dit' en 'Meneer Zus' hoeft dus niet, tenzij ze volgend schooljaar als nieuwe eis stellen dat ik hun achternamen leer, zodat ik ze zo kan noemen.
Leraren spreek ik met 'u' aan. Ik heb dan met enkele leraren zo'n goede band, dat ik automatisch 'jij' ben gaan zeggen (die leraren via de schoolproductie elk jaar. De ene is elk jaar de regisseur, de andere speelde de eerste keer at ik meedeed mijn 'vriend'. :'D Daarna had ik hem voor wiskunde D, twee jaar lang, haha.
Dus aan de ene kant ben ik het met je (u? ;p) eens, aan de andere kant weer niet.
En dit bericht is langer dan ik gedacht had, haha. x'D