Ballerina’s, zelfdiscipline en persoonlijkheidsstoornissen.

Mensen die afgaan op de titel kunnen vast wel raden naar welke film ik ben geweest. Enkele weken geleden heb ik inderdaad ‘Black Swan’ gezien. In het begin was ik behoorlijk sceptisch over de film, omdat ik ervan uit ging dat het vast wel weer een film was over een of ander tiener meisje dat zichzelf verloor in haar eigen ellende en onzekere zelfbeeld. Zo zie je maar, dat een eerste indruk er zo ontzettend naast kan zitten! Het was zo ontzettend akelig om te zien hoe erg die film de realiteit van de wereld van het klassieke ballet weerspiegelde. Het shockeerde me zelfs. Ik had gewoon niet verwacht dat er mensen waren die het op de zelfde manier dachten en bekeken zoals ik dat altijd gedaan heb. Veel mensen weten dit niet, maar toen ik jong was heb ik ongeveer 6 jaar aan klassiek ballet gedaan.
Terwijl ik steeds verder meegesleept werd in het verhaal van de film, kwamen al die herinneringen en bijvoorbeeld de angst voor de dansinstructrice weer terug. Ik was 5 toen ik voor het eerst naar de (toen hoog aangeschreven) balletschool van mijn zus ging. Ik wilde me ook in de wereld van ballerina’s en prinsessen wanen. Dat is volgens mij iets wat ieder klein kind wel wil, ik wilde het in ieder geval. Ik had er toen al alles voor over. Ik wilde het doen met alle overgave die ik in me had. Met als gevolg dat ik al snel aangenomen werd op de dansschool en ingeschreven stond in een van de jongste groepen. Minimaal twee tot drie keer in de week dansen, dat was normaal als je daar ingeschreven stond. Ik was toen al iets steviger als de meisjes om me heen wat er voor zorgde dat ik nog harder mijn best moest doen, wilde ik mijn plaats in die school behouden.

Iedere week stonden me daar weer, rillend op onze beentjes, als we iets verkeerds deden wat de instructrice niet aanstond. In onze blauwe pakjes, met onze opgestoken haren en een elastiek om onze taille wat er voor zorgde dat we onze buik introkken en bleven controleren of we wel recht stonden. Mensen hielden immers niet van het kijken naar scheef staande, ingezakte dansende meisjes. Haar stem schelde dan door de zaal heen en sprak ons aan op het feit dat niemand ons zou willen zien dansen als we niet beter ons best gingen doen. Er werd nooit geslagen, maar je werd soms zo hard tot over je eigen grenzen getrokken dat het huilen je vaak nader stond dan het lachen. Huilen deed je niet. Je had er zelf voor gekozen en je kon vertrekken wanneer je wilde, maar dan hoefde je niet te verwachten dat je ooit nog terug hoefde te komen. Uiteindelijk toen ik een jaar of 11 was stopte ik ermee en kon ik de druk niet meer aan, van het alsmaar perfect moeten zijn. Vooral met overgewicht is dat niet makkelijk als het begrip perfect ‘maatje nul’ betekent. Mijn tenen zijn nooit helemaal recht gegroeid van het dansen op de ‘o zo prachtige’ spitzen en de drang naar perfectie zit ook nog diep in me genesteld. Dat zal vast iets zijn wat me misschien wel nooit meer loslaat.

Eigenlijk is het belachelijk, dat iets waar je, je halve leven al voor werkt zomaar van je afgepakt kan worden of je zomaar ineens tot waanzin kan brengen. Ik heb op jonge leeftijd mensen elkaar zien afmaken voor een rol en een stuk in een grote opvoering. Er ontstonden vieze machtspelletjes en de meest achterbakse danseressen zijn nu nationaal en zelfs internationaal bekend. Ik heb me ze gedanst en ik ken ze als geen ander. Het waren écht geen schatjes. ‘De wereld van het klassieke ballet, prachtig.’ Iets waar Koning Lodewijk XIV het roerend mee eens was.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen