Er om vragen...
Ik heb een 'vriend', laten we hem even R noemen voor het gemak, zodat ik niet ga veralgemenen...
Hij heeft amper vrienden en wordt door iedereen uitgelachen of gehaat, iedereen weet in de negatieve zin wie hij is. Vroeger vond ik dit enorm zielig voor hem, maar toen hij zich aan me vast begon te klampen, snapte ik wat het probleem was.(Behalve dat hij niet genoeg douchet en niet weet wat deodorant is...)
Ik ben altijd de persoon geweest die aan de zijkant van een groep stond, alleen of met andere mensen die niet compleet geaccepteerd werden. De meeste van deze mensen waren eigenlijk heel gezellig, dus ik was erg tegen uitsluiten en niet bij de groep horen.
Begrijp me niet verkeerd, dit is nog steeds mijn mening, maar ik begin echt te vinden dat sommige mensen er om vragen.
Deze jongen is soms vreselijk vervelend, maar daar moet je een beetje tegen kunnen, ten minste dat ik wat ik altijd vond dat de groep moest doen, mijn mening begint te veranderen. Hij is redelijk erg, voor de meeste mensen die niet geaccepteerd worden geldt dit waarschijnlijk niet, dat weet ik, maar dit geval gaat er gewoon over.
R ontmoette nieuwe mensen, dezelfde personen heb ik vandaag ontmoet, wanneer R aan bod kwam in de conversatie, zag ik meteen de afkeer. Eerst vond ik het grof, maar ik heb ondertussen ook iets tegen hem gekregen, omdat hij zich opeens aan me opdrong, maar deze mensen kenden hem amper!
Een vriendin van me heeft dan uitgelegd hoe het kwam, want eerst was ik er niet echt mee opgezet, hoewel ik zelf niet veel beter was... Ze vertelde me over zijn imitaties van door de geschiedenis erg gehate figuren, vooral Hitler. Hier werd ik al woedend, dat zijn dingen waar je voorzichtig over bent, dingen waar je zeker niet mee lacht! Het werd nog erger toen ze verder praatte, blijkbaar heeft hij ook zijn haat wegens holebi's betuigd en ermee gelachen. Dit was zijn voorstelling tegenover nieuwe mensen!
Niet geaccepteerd worden is iets vreselijks, maar nu begrijp ik waarom het met hem gebeurd is, zelf ik, de eeuwige outsider, ben het vreslijk beu! Ik vind het nog steeds vreselijk voor de mensen die er niets aan kunnen doen, maar ik kan geen medelijden hebben met R, het lukt me niet. Hij mag zich nog zo slecht voelen hierdoor, hij vroeg er zelf om!
Kennen jullie ook van die mensen die zo onuitstaanbaar zijn?
Reacties (14)
Tjah, sommige mensen vragen er inderdaad om. Aan je uiterlijk kan je vind ik wel een beetje veranderen. Sommige mensen weten zich niet te kleden - kledingsadvies vragen, of ze ruiken - deo gebruiken, of ze wassen hun haren niet op tijd - dat net wel doen. Ik bedoel, kleine dingen kunnen veel veranderen. En oké, ze zeggen wel je moet een persoon accepteren zoals hij is, maar wat als hij niet te accepteren valt, als zijn karakter nou zo gestoord is, dat er gewoon niet met hem 'samen te leven' valt? Dan vind ik dat die ene persoon, waar het nou allemaal om draait, eens goed in de spiegel moet kijken en zich moet afvragen wat hij zich nou allemaal in zijn hoofd haalt.
1 decennium geledenIk heb een vriendengroep binnen mijn klas, op zich kan iedereen wel oké met elkaar opschieten maar je hebt natuurlijk altijd dat er mensen zijn die beter met elkaar kunnen omgaan. In ieder geval, er zit een buitenlands meisje bij ons in de klas. Ik heb niks tegen buitenlanders, aangezien ik als ze gewoon 100% Nederlands was geweest ook niks met haar zou hebben.
1 decennium geledenIk weet hoe het is om buitengesloten te worden, een outsider te zijn, maar ik ben veranderd en heb nu hele goede vriendinnen. Maar zij weigert gewoon te veranderen, ik bedoel, ze hoeft niet meteen een heel ander persoon te zijn, maar als ze af en toe iets zegt zou het al een hele verbetering zijn. Maar nee, ze zegt nooit iets, zit altijd op haar blackberry en doet ook geen enkele moeite. Als ze iets zegt zeurt ze altijd, of roddelt ze. Maar terwijl ze zo stil is dringt ze zich toch vreselijk op, ze volgt ons overal, vreselijk irritant.
Ja. Ik had een vriend en nouja het is eigenlijk net als me jou gegaan. tsja ik ben blij dat het nu over is, hij was egt heel irri
1 decennium geledenOh ik ken er zeker een. Op de allereerste schooldag mocht ik haar al niet, omdat ze zich zo vreselijk raar gedroeg. Na verloop van tijd vond ik het minder worden, en besloot ik dat ik misschien te vroeg geoordeeld had. Dus in de tweede klas werden we vrienden en het beviel prima. Af en toe was ze nog een beetje gestoord, maar we konden het wel hebben. Maar in de derde begon ze heel opeens weer terug te vallen. Het leek alsof wij allemaal volwassen waren geworden, maar zij was achtergebleven. Ik begon me steeds meer aan haar te ergeren, met haar stomme grapjes en rare, gemene opmerkingen over mensen, haar freaky manieren, haar kinderachtige gedrag, haar gekleef, haar eigenschap dat ze iedereen na-aapt.. Eigenlijk ergerde ik me gewoon aan alles wat ze deed of zei. Ze heeft zelfs een keer een kans voor mij bij m'n crush verpest.
1 decennium geledenIk wilde het haar vertellen, maar mijn vriendinnen durfden het niet. Langzaam begon ik steeds botter te doen omdat ik gewoon niet meer tegen haar kon en uiteindelijk hebben we een heleboel gesprekken gehad waarom ons hele groepje niet meer met haar bevriend wil zijn. Ze barstte meteen in huilen uit, maar in plaats van medelijden te krijgen, zoals de rest, voelde ik juist nog meer afkeer of zo. Ze kan gewoon niet met kritiek omgaan. Hierna ging de rest haar troosten en leek het alsof het nooit gebeurd was. Maar ik vond dat het niet verder kon zo en deed alles om het haar duidelijk te maken, maar op de een of andere manier wou ze het gewoon niet zien.
Na dit moeilijke gedoe is ze opeens een hele tijd stil geweest en alleen gaan zitten: ik was eindelijk tot haar doorgedrongen. Ik was erg gemeen, dat weet ik, maar ik ga niet doen alsof ik een nepvriendin ben. Ik ben niet altijd even aardig, maar tenminste wel eerlijk. Maar volgens mijn vriendinnen konden we best iets minder vijandig doen. Hier stemde ik mee in, ik dacht dat ze het had begrepen.
En nu, de laatste paar weken, begint ze weer bij ons te plakken. Dus schaam je vooral niet en wees echt heel blij dat je ervan af bent. Onze klas is opgesplitst en wij gaan volgend jaar met z'n allen naar een klas en zij gaat naar een andere. Hier waren we allemaal echt heel blij om, maar zij dus niet en zij zeurt steeds dat ze ook bij ons in de klas wil. En echt, nog heeeeel even en ik vertel haar dat ik haar niet bij me in de klas wil hebben. Op een bepaald moment is het gewoon echt genoeg.
Ik ken er wel eentje. Hij zat vorig jaar bij me in de klas. Mijn vriendinnen en ik hebben het allemaal heel gezellig met elkaar, maar nu zit ik niet meer bij ze in de klas, maar die jongen nog wel. Af en toe praten we wel eens wat, maar ik moet dat best wel moeite doen om niet volledig gek van hem te worden.
1 decennium geleden