Rondleiding door mijn hoofd.
Als eerste wil ik zeggen: Het spijt me. Ik heb inderdaad een hele tijd geen column geplaatst en aangezien ik wel graag columnist wou worden, is het zelfs een beetje onbeleefd. Als tweede wil ik hier een gloednieuwe start maken door jullie een beetje een rondleiding te geven door mijn leven. Daar zal ik nu dan ook aan beginnen.
Het begon namelijk allemaal op een mooie lentedag in het jaartal 1997. Op 20 maart kwam daar een meisje ter wereld die nu bekend staat als Tessa. Ik was geen probleemkind, sliep veel, at goed en was vrolijk. Ik was het eerste kind, dus mijn moeder was nogal bezorgd om mij. Ik moest precies om 19.00 uur een flesje krijgen, anders was het hele voedingspatroon in de war. Ik weet wel zeker dat mijn moeder er met een stopwatch bij zat om de secondes te tellen. "3, 2, 1.. Ja nu!" Al denk ik dat zoiets alleen in mijn fantasie bestaat.
Mijn moeder en vader hadden/hebben een drukke baan. Mijn vader heeft geen rijbewijs (Hij is bang voor auto's maar niet voor heftrucks), en daarom ging hij vaak op de fiets naar zijn werk in de Draka; een bedrijf gespecialiseerd in kabels maken. Op de Draka hadden ze ook elk jaar Sinterklaas, dan moesten we met z'n allen in de kantine gaan zitten en wachten totdat Sinterklaas kwam. Vooraf was er ook altijd een goochelaar om de kinderen te vermaken, maar de meeste kinderen waren in plaats van gefascineerd gewoon bang. ("Kijk kinderen, ik laat nu deze zakdoek verdwijnen. Één, twee, drie.. PLOEP! Hij is weg kinderen! WHOEOEOEEO"). Sinterklaas was toen heel spannend, al kwam ik nooit dichter dan drie meter bij hem in de buurt omdat ik ook voor hem bang was ("Wil Tessa Hilbrands naar voren komen om haar cadeautje op te halen?" Ik: "Nee, mama! Jij moet gaan, ik durf niet!").
Maar ik dwaal af. Ik ging altijd naar mijn oudoom en oudtante, dat waren mijn oppas. Zij hadden twee dochters, één van 16 en één van 14, dus ik vermaakte me daar altijd wel. Ik herinner me nog dat ik daar altijd de tuinslang pakte om vervolgens het te gebruiken als microfoon en liedjes van The Kelly Family te gaan zingen; ik was diehard fan. Op mijn derde ben ik zelfs naar Groningen gegaan om hun concert bij te wonen. Ik was de jongste.
Van mijn twee achternichten leerde ik alles op het gebied van Pokémon, Sims, klieren en pesten etc.
Ik vond het leuk met ze, ze speelden met me en soms waren ze gemeen ("Esther, hoe spel je 'Hilbrands' ?" Esther: "S...U...K...K...E...L"), maar dat hoorde erbij.
's Ochtends vroeg ik altijd aan mijn moeder of ik vandaag bij mijn vader was of bij mijn oom en tante en ik was zwaar teleurgesteld als het antwoord "Bij papa" luidde. Ook voor mijn vader was het geen pretje, want elke ochtend als mijn moeder wegreed naar werk ging ik voor het raam staan te huilen. "Ik wil naar mama!" en dan jankte ik zo twee uur aan mekaar. Mijn vader wist niet wat hij moest doen, tevergeefs ging hij dan weleens naast mij staan; "Ik ook!".
En zo is mijn leven een beetje op gang gekomen. Natuurlijk valt er nog veel meer te vertellen, maar dat laat ik maar achterwege; niet interessant genoeg, haha. (:
Reacties (6)
Haha, ik was juist heel anders
Ik bracht veel meer tijd door bij mijn vader, maar dat was omdat m'n moeder in het ziekenhuis lag. Was veel te jong om dat allemaal te begrijpen 
1 decennium geledenEn ik was enig kind, dus ja.. En een hongerige baby
Jij bent ongeveer net als ik. Leuke column!
1 decennium geledengne gne, wat evil van die goochelaar... bij mijn vaders bedrijf hadden ze ook zoiets, alleen toen rende iedereen een beetje door de zaal heen totdat we gingen dansen *haat aan dansen*
1 decennium geledenWat een leuke column! Ik was/ben wel een braaf kind maar wel met een eigen wil en soms geldde het waar een wil is, is een weg bij mij wel. Ik heb wel eens met een matras achter op mijn rug gebonden vor het raam gestaan, mijn moeder vond het eng dat ik iedere morgen voor het raam stond dus had ze een elastiek om mij en het matras gedaan maar ja, dat werkte niet.
1 decennium geledenecht leuk zo'n column!!
1 decennium geleden