Ah, Kerst. Voor menig man het gezelligste feest van het jaar. Voor velen betekent het dan ook dat je met de hele familie bij elkaar komt om te eten, te drinken en Triviant te spelen, wat vaak zorgt voor hilarische momenten.
Voor het eten staat tante, mama, of oma misschien wel een paar dagen in de keuken, en het is dan ook overheerlijk. Misschien heb je in het begin niet zo'n zin in het hele festijn, maar als je eenmaal zit denk je toch: "Ach, het is ook nog best wel gezellig."
Dus, terwijl jij je aardappeltjes, boontjes, rollade, kip, salade, champignonnetjes rijst aan het eten bent, valt er opeens een doodse stilte. Natuurlijk merk je het niet op, niemand merkt het op, maar er is altijd één persoon die in die doodse stilte vraagt: "En, hoe is het met de verkering?"
Shit, gaat er door je hoofd. Tenminste, door mijn hoofd - en mijn hoofd is raar, mensen -, maar over dit onderwerp ben ik behoorlijk serieus. Want er volgt altijd een soort 'ritueel' bij mij na die vraag.
Stap 1: Ik word rood en begin te lachen.
Stap 2: Mijn oom/tante vraagt het nog een keer.
Stap 3: Mijn moeder begint me uit te lachen.
Stap 4: M'n zusje begint random namen te noemen van elk mannelijk persoon die ik ken, en ik hoop dat ze niet de juiste naam noemt.
Oh, god. Wat heb ik een hekel aan die vraag, en het ergste is dat hij elk jaar weer opnieuw wordt gevraagd.
Afijn, het hoofdgerecht is klaar en jullie wachten allemaal met smart op het toetje - chocolademousse, welteverstaan - plotseling besluit je tante weer leuk te doen: "Maar je vindt niemand leuk?"
Ja, natuurlijk vind ik iemand wel leuk, maar dan ga ik het alsnog niet vertellen. En ja, natuurlijk word ik rood, van dit soort vragen word je nou eenmaal rood.
Als het diner eenmaal afgelopen is, en iedereen zit nog wat na te kletsen met wat koffie of thee, kijk jij even snel op je Twitter. 'Nieuw Twitterbericht' klik je op.
"Ik heb een hekel aan de vraag 'En hoe is het met de verkering?' het maakt alles zo ongemakkelijk."
Followers op Twitter lachen je erom uit, sommige tonen medelijden, anderen vertellen hun verhaal over dit fenomeen en sommigen zeggen helemaal niets. Dus je zit maar wat te staren op je Twitterpage totdat iemand opeens op jouw Tweet reageert.
"Antwoord volgend jaar terug met: I'm mentally dating a celebrity"
Haha, denk ik bij mezelf. Als ze volgend jaar vragen hoe het met de verkering is, dan zeg ik gewoon (hier favoriete celebrity invullen).
Dan ben ik ook meteen van die vraag af.

Reacties (12)

  • Scandal

    Ach, sommige mensen pesten je gewoon graag. x)
    Ik krijg die vraag ook wel eens toegegooid. Het maakt niet uit of je een vriend hebt of niet, de vraag krijg je sowieso! =P

    1 decennium geleden
  • MacGyver

    Bij mij weten ze gelukkig dat ze zoiets niet hoeven te vragen. Ze weten dat als ik ooit een vriendje krijg, ik wel even wacht voordat ik hem aan hen voorstel. Ik ben hun rare gebruiken en manier van communiceren gewend, manieren om aandacht te krijgen enzo wel gewend maar de meeste andere mensen niet.

    1 decennium geleden
  • Tuala

    Ik heb het geluk dat veel van mijn oudere neven en nichten nog geen lief hebben (of ze hebben zo vaak een andere dat ze het niet meer melden in de familie) en dus wordt het mij voorlopig nog niet echt gevraagd. Ik vind 'Hoe was het rapport?' voorlopig al lastig genoeg. 8)

    1 decennium geleden
  • Cresseyde

    Oh ja, bij mij is het 'je bent weer groot geworden!'
    'Uh, nee, ik ben nog steeds maar één meter zestig, maar weet je, dat noemt opgroeien, probeer het!'
    Tradities hé!

    1 decennium geleden
  • Mazino

    ow god, de geweldige vraag. of in mijn variant: 'hoe is het met je vriendje?' bij kerst is dat niet zo erg, want dan is er weinig familie. Maar op mijn verjaardag, ongeveer 2 weken eerder, krijg ik hem altijd of als mijn oma zo langs komt en ik achter de computer zit. Ik zeg dan altijd: 'slecht' of 'heb ik niet' natuurlijk vind ik ook iemand leuk, maar dat is niet de moeite waard om te vertellen.

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen