Vergankelijkheid

Vanmiddag, toen ik braaf mijn foldertjes aan het rondbrengen was, diep ingepakt in meerdere lagen kleding en een heerlijke muts, merkte ik op dat mijn muzieklijst wel een erg eenzijdig thema had. Puur toevallig trouwens, aangezien mijn ruim duizend nummers op shuffle stonden en de kans dus erg klein is dat nummers die met elkaar te maken hebben achter elkaar aan gespeeld worden. Alle nummers hadden iets te maken met voor eeuwig leven en nooit uitsterven als individu. Ik heb hieruit geconcludeerd dat de mens graag herinnerd wil worden, dat de mens eeuwig wil voortleven op deze aardkorst. Een paar voorbeeldjes om mijn conclusie te illustreren. De een geeft het doel aan, de ander de weg.

Als eerste kwam een verdwaald nummer voor school. Mijn lerares Latijn had de eerste delen van Livius' beroemde Ab urbe condita ingesproken. Een groot boekwerk over de eeuwige stad Rome. Een stad die al zeker 2700 jaar bestaat. Livius zelf leefde rond het jaar nul, en zijn boeken worden nog steeds gelezen door de mens. Zijn woorden leven al zo'n 2000 jaar voort. Een eeuwigheid op een mensenleven. Livius heeft, zonder dat hij dit waarschijnlijk weet, de status van eeuwig al bereikt. Chapeau.
Toch heb ik dit schoolse stukje geluid was al snel afgezet. Waarom zou ik op mijn vrije dinsdagmiddag mij bezig houden met Latijn? (Ja, die onvoldoende ophalen, maar dat is een ander verhaal).

Het nummer wat daarna kwam was het fantastische nummer Wir Sterben Niemals Aus, van Tokio Hotel. Een nummer uit een ver verleden, oftewel de beginjaren van mijn puberteit. Voor de mensen die het nummer niet kennen, even een kleine en vertaalde quote.
Ik weet dat ergens een beetje van mij zal blijven bestaan
Ik weet zeker dat er ook wat van jou zal blijven bestaan
Voor altijd, voor altijd
Ik maak hieruit op dat het de schrijver van de tekst gerust stelt om te weten dat zijn woorden er voor eeuwig zullen zijn en dat hij vindt dat voor eeuwig leven een streven is dat gehaald moet worden. Dit door de teksten van Tokio Hotel door te geven, ook al bestaat de band over een aantal jaren niet meer. Dit is een ander streven naar eeuwigheid. In tegenstelling tot Livius wil deze band de status van eeuwig nog bereiken.
(Hiermee wil ik niet zeggen dat Tokio Hotel en Livius op literair niveau gelijk staan!)

Ik snap de obsessie met het eeuwige leven wel. De mens is immers van nature bang voor de dood. De mens wil niet verdwijnen onder de graszoden en dan voor eeuwig vergeten worden. We willen allemaal een grote kei worden en de stroom des levens zo verleggen. Daarom denk ik ook dat mensen willen geloven en geloven in hemel, hel en reïncarnatie. Het leven wordt verlengd in deze situaties en daarom eeuwiger. Het leven dooft zo na de dood niet zomaar uit, en dit lijkt mij een hele troost voor de meeste mensen.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen