Sorry. Bureau Jeugdzorg doet enkel hun werk mevrouw.
Als er een instantie in Nederland over het lot van een kind kan beschikken dan is het wel bureau Jeugdzorg. Een instantie die in het leven is geroepen voor ‘de bescherming van het kind’. Een instantie die in actie komt wanneer een kind mishandelt of verwaarloosd wordt of misschien zelfs wel in (levens)gevaar is, toch? Dat is tenminste wat ze horen te doen. Maar wanneer weet Bureau Jeugdzorg nou of ze een melding serieus moeten nemen? Als een kind zelf om hulp schreeuwt, of als een buitenstaander de instantie tipt? Hun meest voorkomende antwoord:“Als we denken dat het serieus is en als de leefomgeving schadelijke gevolgen kan hebben voor een kind.” Mijn antwoord:“ALTIJD!” Er is niets belangrijker dan de stem van een kind. Een kreet om hulp –wat voor kreet dat dan ook moge zijn- is altijd belangrijk en serieus en dat hoort eigenlijk altijd met ernst behandeld te worden. Wanneer iets ‘hoort’ wil natuurlijk niet zeggen dat er dus ook daadwerkelijk naar gehandeld wordt. Volwassenen vinden het schijnbaar erg moeilijk tegenwoordig om écht te luisteren.
Ik persoonlijk heb moeite mezelf in te houden wanneer bureau Jeugdzorg aangekaart wordt in een gesprek. Ik snap niet hoe er zoveel lof uitgesproken wordt over een instantie die besluiten neemt ‘in het belang van het kind’, zonder eerst even naar het kind zelf te luisteren. Daar gaat het allemaal uiteindelijk toch om, om het kind zelf? Ik hoor en lees steeds vaker verhalen over kinderen die uit huis geplaatst zijn, ontwricht van hun families, omdat er zich om hen heen zogenaamd ‘dreigende’ factoren bevinden. Vanochtend las ik een artikel over een moeder dat haar kind van school weg thuis hield en thuis les gaf, omdat haar zoon op school iedere dag weer in elkaar geschopt en geslagen werd. School gaf geen gehoor aan de hulpkreten van de moeder, waardoor zij uit veiligheid haar kind besloot thuis te laten. Helaas zonder toestemming van bureau Jeugdzorg en het AMK (Advies- en Meldpunt Kindermishandeling), omdat school de beschuldigingen en pesterijen ontkende uit angst voor verlies van de goede schoolnaam. Terwijl moeder er voor vecht haar zoon terug te krijgen –die door bureau Jeugdzorg en AMK inmiddels uit huis geplaatst is- is het enige wat ze te horen krijgt als feedback –zoals vele anderen met haar- :“Sorry. Bureau Jeugdzorg doet enkel hun werk mevrouw.” Terwijl moeder haar kind is verloren aan iets wat totaal buiten haar macht ligt worden weer ergens anders in Nederland kinderen op de wereld gezet om vervolgens dood-genegeerd of mishandeld te worden, wat vaak dan juist niet opgemerkt wordt. Want juist de kinderen die hulp nodig hebben, durven het niet uit te spreken, uit angst voor hun eigen toekomst. Als ik dan al die verhalen lees en hoor dan denk ik echt:‘Waar zijn wij toch mee bezig hier in Nederland?! Het een-na-rijkste land van Europa, dat zogenaamd zo welvarend zou moeten zijn..’.
Ik weet dat niet iedere medewerker van bureau Jeugdzorg zo te werk gaat en dat er ook vast enorm veel gezinnen en kinderen geholpen zijn, maar het blijft nu eenmaal een feit dat de meerderheid nog te dom en te lui is om écht te luisteren. Wanneer er ergens een hele grote meerderheid aanwezig is, heeft de minderheid automatisch geen stem meer en wordt er niet meer naar hen geluisterd waardoor zij het uiteindelijk waarschijnlijk ook maar opgeven. Voor die paar mensen die niet opgeven, ondanks dat ze vaak ongehoord blijven, heb in immens veel respect. En zolang die mensen niet opgeven is er misschien ooit toch nog een kans voor een verbeterd (en omgeamerikaniseerd) Nederland.
Reacties (3)
Wow, als ik dat zo hoor is het wel heel erg bij jullie. Ik heb geen enkele ervaring met de Belgische jeugddiensten, laat staan met de Nederlandse, maar ik hoop echt dat die van ons beter is. En ik hoop echt dat die van jullie snel gaat verbeteren, want ik vind dit echt dingen die niet zouden mogen gebeuren. Nergens ter wereld niet, maar zeker niet in landen die onder beschaafd en welvarend vallen.
1 decennium geledenNatuurlijk zitten er altijd wel mensen die er veel te lang zitten en nog met een oude stempel zitten. Terwijl zo'n beleid heel vaak aanpassingen krijgen, maar als mensen te koppig of te lui zijn, wordt zoiets niet altijd goed toegepast.
1 decennium geleden@Daydreamer: die dingen die in het nieuws komen zijn uitzonderingen. In België is het over het algemeen veel beter georganiseerd. Ook omdat er veel instanties zijn waarbij je kan aankloppen en als het bij de 1 niet lukt, lukt het bij een andere wel. Ik denk ook dat de 'mentaliteit' ook ietwat verschilt met Nederland. Ik heb het artikel niet gelezen, maar de rechter is niet de eerste stap voor iemand die in een problematische opvoedingssituatie zit. Je hebt eerst het comité van bijzondere jeugdzorg. Als er daar geen vrijwillige oplossing gevonden kan worden dan gaat de zaak naar de bemiddelingscommissie die de ouders dwingt. Als die stappen niet lukken dan pas komt de jeugdrechtbank in de picture.
Toevallig weet ik daar veel van omdat ik dit studeer. x)
Ik heb geen idee hoe de instantie's hier in België allemaal heten, maar daar is ongeveer hetzelfde aan de hand.
1 decennium geledenZo heb ik onlangs het verhaal gehoord van een meisje dat naar de rechter stapte omdat ze zwaar verwaarloos en mishandeld werd thuis. Die nam haar niet serieus en op weg naar huis werd ze door haar vader in elkaar geslagen omdat ze gepraat had. Dan nam die rechter haar ineens wel serieus maar ondertussen lag zij wel in het ziekenhuis....