O66. Elisa Romaine

Twijfelend keek ik het meisje aan, haar ogen twinkelden enthousiast en ik zuchtte onhoorbaar. Ik wilde ook gaan, maar ik had geen idee of het slim was. Ik wilde weigeren, maar kon het niet. Dus zei ik: ‘Oké, we gaan. Maar niet te lang.’
Cece sprong vrolijk op en trok me omhoog. ‘Kom op dan.’
De zaal was al bijna leeg en buiten was het feest al in volle gangen. Er waren twee partytenten opgezet en iedereen was vrolijk aan het praten. Cecilia en ik bleken de eerste dans van het stel al gemist te hebben, als deze er al was geweest, aangezien Charlie niet echt een danser was. De romantische muziek schalde door de speakers en er heerste een uitgelaten stemming.
Het kleine doosje in mijn tas voelde plotseling zwaar aan toen ik zag wie er bij de cadeautafel stonden te praten en ik besefte dat ik Cecilia daar beter niet heen kon laten gaan, dus keek ik haar aan. ‘Cece, kan jij even wat te drinken halen, dan breng ik het cadeau wel weg.’ Cadeau, het was maar wat je een cadeau wilde noemen. Technisch gezien was het een bon voor een meubelwinkel, maar het was goed genoeg. Een beter last-minute-cadeau hadden we niet kunnen bedenken.
‘Oké, ben zo terug,’ lachte ze naar me en ze draaide zich om. Ze liep door de dansende menigte weg.
Vluchtig haalde ik de speld uit mijn haar waardoor de krullen langs mijn gezicht vielen. Uit mijn tas haalde ik mijn zonnebril en ik liep naar de zijde van de tafel die zo ver mogelijk van de Clearwaters was verwijderd. Quasi nonchalant legde ik het pakje neer toen een stem me opschrok.
‘Leg maar hier neer, anders ligt alles zo verspreid.’ Leah keek mijn kant op en het was duidelijk dat zij het tegen mij had. Ik knikte kort en liet mijn haar nog wat meer voor mijn gezicht hangen voor ik hun kant op liep.
Snel legde ik het pakje neer en draaide ik me om. Ik hoopte er nu vanaf te zijn, maar een warme hand pakte mijn schouder vast.
Ik hoorde Seths hoopvolle stem zeggen: ‘Elisa, ben jij dat?’