There goes my hero. [17]

Part 17.
-
Mijn besluit staat vast. Na alweer een nachtje geen nachtrust gekend te hebben, ben ik eruit. Helaas voor Zahra, maar ik vertel er haar niets over. Ik voel me langs de ene kant wel schuldig tegenover haar, maar ze zal me ooit dankbaar zijn. Ze komt er trouwens toch achter. Wel als het te laat is, maar toch.. Ik denk aan Bill. Tranen vullen mijn ogen, als ik aan het idee denk. Als ik denk aan wat die arme jongen waarvan ik zoveel houd, te wachten staat. Ik snap mezelf niet. Waarom doe ik ook zoveel moeite? Als ik het nu gewoon met rust laat? Ik bedenk dat dat komt nét omdat ik zoveel van 'm houd. Bill Kaulitz, ik ga je gewoon superhard kwetsen. Dat is wat ik ga doen. Ik schrijf hem brieven, waar ik hem raak op de plaatsen waar hij het in de verste verte niet van wilt. En dat alleen zal resultaat hebben. Het spijt me, lieve Bill.. Ik weet dat het moeilijk voor je wordt. En dat dat allemaal door mijn schuld zal zijn, zal nog pijnlijker zijn. Het zal aan me vreten, elke seconde van de dag zal het door mijn hoofd spoken. Maar Bill, daarna komt het allemaal goed, dat beloof ik! Het zal voor iedereen beter zijn. Voor mij, voor jou en voor je fans. Want je zal een gelukkiger persoon worden, of dat wens ik je toch toe. Eigenlijk doe ik het allemaal in jouw voordeel en voor jouw belang. Ik wens je gewoon het allerbeste, want dat verdien je. En dat klinkt ongeloofwaardig, omdat ik nu heel erg egoïstisch en onmenselijk tegen je doe. Of beter; zal doen. Maar dat is allemaal voor jou, Bill. Eigenlijk doe ik alles wat ik doe, voor jou.

-Comment&Rate