75.

Elena Johnson

Nadat ik een kus op Nate's voorhoofd had gedrukt, en ik zeker wist dat het kleine mannetje sliep, liep ik de kamer weer uit en liet me naast Louis op de bank zakken. Ik nestelde me tegen hem aan en sloot mijn ogen. Ik was kapot. Vanmorgen was ik uit het ziekenhuis ontslagen, en waren we met z'n drieën naar huis gegaan. Nate vergde echter meer aandacht en energie dan ik had gedacht. Nu sliep hij eindelijk. Louis streelde langzaam door mijn haren heen. 'Elena?' Zijn stem klonk onzeker en verbaasd tilde ik mijn hoofd op om hem in zijn helderblauwe ogen aan te kunnen kijken. Ik zag twijfel in zijn ogen staan, die ik niet kon plaats brengen. 'Wat is er, Lou?' vroeg ik de man naast me. 'Hou jij wel van mij?' Met stomheid geslagen keek ik de man aan. 'Louis, waar komt dit vandaan?' vroeg ik argwanend. 'Het is helemaal niet zo gek dat ik dit vraag hoor,' verdedigde Louis zichzelf. Ik kon werkelijk niet bevatten dat hij aan mijn liefde voor hem twijfelde. 'En waarom dan wel niet?' vroeg ik uiteindelijk. 'Weet je hoeveel tijd je de laatste tijd met Harry doorbrengt? En hij heeft een huge crush op jou,' wees hij me nu terecht. 'Ja, ik hou van Harry, ja. Als mijn beste vriend. En ik hou van jou. Als mijn verloofde, als mijn toekomstige man. Als de vader van mijn kinderen. Als de man waarmee ik oud, grijs en gelukkig wil worden.' Louis keek me aan en slikte. 'Sorry, ik mag niet aan jou twijfelen,' zei hij na een korte stilte. Hij drukte een kus op mijn voorhoofd. 'Fijn dat je het zelf doorhebt,' mompelde ik voor ik me weer ik Louis armen nestelde. Net toen ik lekker lag, ging de bel, wat voor Nate ook een teken was om het opnieuw op een janken te zetten. 'Open jij de deur maar, dan ga ik wel even bij Nate kijken,' zei Louis. Ik stond op en liep naar de voordeur. Nadat ik deze van het slot had gehaald, zwaaide ik de deur open. Daar stonden Niall en Zayn. 'Hey. Komt het uit als we ons neefje even komen bekijken?' vroeg Niall met een glimlach op zijn gezicht. 'Aangezien jullie hem toch wakker hebben gebeld, kom binnen,' lachte ik. Ik zette een stap opzij en liet de jongen binnen. Nadat ze beide hun jassen hadden opgehangen, liep ik achter ze aan de woonkamer in. Daar zat Louis met Nate op schoot. 'Jongen, dit is Nathaniel James Tomlinson,' glimlachte ik, en een gevoel van trots overspoelde me. Het was echt mijn zoon. Niall leek opnieuw een klein enthousiast kind, terwijl hij zich over Nate heen boog. 'Mag ome Niall jou eens even vasthouden?' Nate keek Niall met grote onderzoekende ogen aan, en stak uiteindelijk zijn handjes naar Niall uit. Louis overhandigde Nate en Niall pakte hem voorzichtig aan. Zayn kwam naast Niall staan en samen bogen ze zich over Nate heen. Terwijl ik toekeek hoe ze Nate vertroetelde, kwam Louis naast me staan en sloeg een arm om mijn middel. Hij drukte een kus op mijn hoofd en voor het eerst voelde ik dat dit ons kind was, en niet alleen het mijne. Louis straalde ook een en al trots uit. 'Hebben jullie er eigenlijk over nagedacht om zelf een kind te adopteren. Jullie lijken er zo goed mee om te gaan,' zei ik. De beide mannen keken eerst mij aan, om vervolgens elkaar aan te kijken. 'Nee, daar hebben we eigenlijk nog niet over nagedacht,' gaf Zayn eerlijk toe. Voor ik ze kon vertellen dat ze daar misschien eens over na moesten gaan denken, zette Nate het opnieuw op een huilen. Ik snelde naar hem toe en pakte hem van Niall over. 'Ik ben zo terug,' zei ik voor ik de slaapkamer in verdween.