006

Daar sta ik dan, buiten de poorten van het weeshuis waar ik 16 jaar heb doorgebracht. Ik ben maar een keer buiten de poorten geweest zonder begeleiding. En we weten intussen wat daarvan gekomen is. Ik zucht. Nadat ik met Mevrouw Rosenmary had gepraat, had ik mijn koffer ingepakt en afscheid genomen van de andere meisjes. Dat was heel zwaar, want voor veel was ik een soort moeder geworden. Kathy was helemaal overstuur geworden, net als een paar kleintjes. Toen besloot ik big girls don't cry voor ze te zingen. Dat was een slimme zet geweest, want iedereen werd rustig van mijn stem. Daarna had ik ze allemaal een knuffel gegeven. En nu sta ik hier voor de poort met de envelop van mevrouw Rosenmary in mijn hand. Dat is de standaard procedure, had ze tegen me gezegd. Hierin zit mijn geboortebewijs, mijn paspoort en mijn ''ontslag'' van het weeshuis. Ook had ze me verteld hoe ik mijn erfenis kan ophalen en hoe ik mijn bankrekening moet openen. Zij had hem al voor mij geactiveerd en ik hoef alleen nog maar mijn handtekening te zetten en dat soort gedoe. Ik had me tijdens het afscheid groot weten te houden, maar nu kan ik het niet meer. Ik zak neer op de grond en begin te huilen. Ik kan gewoon niet geloven dat ze me er zomaar uitgezet hebben. Dat is toch wettelijk strafbaar of zoiets? Nu pas besef ik echt wat er gebeurt is, paniek overspoelt me. Waar moet ik slapen vannacht? waar kan ik heen? Ik kijk om me heen. Ik zie een bushalte tegenover het weeshuis. Ik besluit dat ik hier eerst maar beter weg kan. Ik droog mijn tranen en kom overeind. Ik pak mijn koffer en mijn gitaar en loop naar de bushalte.
Na een uurtje in de bus hebben gezeten, zegt de buschauffeur dat dit de eindhalte is. Ik glimlach lief naar hem en bedank hem voor de lift. Hij bromt wat terug waar ik niets van begrijp. Hoe onbeleefd! Ik loop de bus uit en kijk om me heen. Volgens het bordje boven de weg ben ik op het station van Amsterdam. Oké, wat nu?