Hoofdstuk 6 - De leerlingenkamer

Ergens tegen het einde van het feestmaal stond hij wat ongemakkelijk op, met het gevoel alsof alle ogen op hem gericht waren. Hij liep naar de lerarentafel. De leraren hadden er blijkbaar nog geen erg in, want ze spraken rustig door.
'...en Ron.'
'Een vliegende auto? Tegen de Beukwilg?'
'Blijkbaar!'
'Kom op, zó dom zijn ze toch niet?'
'Dat dacht ik ook, maar Severus...'
Pas toen kregen ze Renzo in de gaten.
'Wat is er, jongen?' vroeg een van de leraren, die Renzo nu pas herkende als Gladianus Smalhart, de schrijver.
'Ik eh - ik moet professor Anderling spreken,' mompelde Renzo.
'Nu? Tijdens het feestmaal?' vroeg professor Anderling, die naast Smalhart zat, gepikeerd.
'Nou, het gaat om het indelen...' zei Renzo. Hij voelde zich ongemakkelijk. Hij had tot ná het feestmaal moeten wachten.
'Ja?'
'Ik denk dat ik verkeerd ben ingedeeld, mevrouw.'
Professor Anderling trok haar wenkbrauwen op.
'Dat denk ik niet. De sorteerhoed maakt geen fouten.'
'Maar ik hoor in Zwadderich thuis. Net als mijn familie.'
'Iedereen zit ingedeeld waar hij het beste thuis hoort, jongen,' zei professor Anderling streng. 'Waar je familie zit, heeft niets te maken met waar jij zit.'
'Maar professor...'
'Het spijt me. Ik kan je verder niet helpen. Ga terug naar je tafel en eet nog wat. Het feestmaal is bijna afgelopen.'
Renzo wilde protesteren, maar ze keek zo vastberaden en streng aan, dat hij teleurgesteld afdruipte. Hij zat eraan vast. Hij zat zeven jaar aan Griffoendor vast. Een enorm verlangen om in tranen uit te barsten borrelde in hem op.
Toen hij weer ging zitten, stond de oude man die in het midden van de lerarentafel had gezeten op. Hij had een lange baard en keek de leerlingen aan over zijn halfronde brilletje. Renzo wist dat dit Albus Perkamentus was, omdat hij hem wel eens op de Chocokikker-plaatjes had gezien. Dit was dus volgens Gary een onnozele oen.
'Het feestmaal is afgelopen. Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten,' begon hij. Hij glimlachte, al was de glimlach niet helemaal gemeend. 'Ik ben ontzettend blij jullie weer opnieuw welkom te heten. Helaas kan ik geen lang praatje houden, door een paar omstandigheden. Ik ben straks terug.'
Renzo keek de lerarentafel rond, maar zag professor Anderling nergens meer zitten. Professor Perkamentus liep de zaal uit.
'Dat doet hij anders nooit,' fluisterde Fred, of George. Renzo wist niet meer wie wie was. 'En hij is normaal ook nooit zo serieus. Wat zou er zijn?'
'En waar zijn Ron en Harry nou?' piepte Ginny.
Renzo keek hen verbaasd aan. Zouden de leraren het over díe Ron hebben gehad? Op een of andere manier had hij daar niet aan gedacht. Hij haalde diep adem.
'De leraren zeiden iets over een vliegende auto,' mompelde hij. 'En - en een Beukwilg.'
Alle roodharigen keken nu zijn kant op, evenals een meisje met bruin haar en grote voortanden.
'Een vliegende auto?' zei het meisje. 'Dat meen je niet.'
'Ik weet niet,' zei Renzo. 'Dat zeiden de leraren.'
Het meisje sloeg haar hand voor haar mond, de tweeling grijnsde, de andere roodharige jongen werd rood en Ginny hupte een keer op en neer. Ze keken elkaar even geschrokken aan.
Niet veel later kwam professor Perkamentus terug. Hij schraapte zijn keel.
'Het spijt me, door omstandigheden moest ik professor Sneep even helpen,' begon hij. 'Maar nu heb ik nog een paar mededelingen. Allereerst: ik wil jullie eraan herinneren dat er tussen de lessen niet getoverd mag worden op de gangen. In de tweede week van het schooljaar worden proefwedstrijden gehouden voor de Zwerkbalteams. Wanneer leerlingen in het team willen proberen te komen, moeten zij contact opnemen met madame Hooch.
Tegen de eerstejaars, het verboden bos op het schoolterrein is verboden gebied. Dit vertel ik ook aan sommige oudere leerlingen. En dan nu, stel ik voor dat de klassenoudsten de leerlingen van hun afdeling naar de leerlingenkamer brengen.'
De oudste roodharige jongen stond op en begon te roepen: 'Griffoendors, volg mij! Ik ben klassenoudste! Volg mij!'
Renzo stond op en volgde hem. Ze verlieten de Grote Zaal en liepen een marmeren trap op. Als Renzo niet zo in de knoop zat met de indelingen, had hij zijn ogen opnieuw uitgekeken. Ze liepen langs honderden portretten die dingen zeiden als 'Welkom terug!' of 'Ze worden met het jaar kleiner...' Aan het eind van de gang hing een portret van een dikke dame in een roze zijden jurk.
'Wachtwoord?' vroeg ze.
'Knorhaan,' antwoordde de klassenoudste en het portret vloog open.
De Griffoendors klauterden door het openstaande portret en kwamen in de leerlingenkamer. Het was een gezellig, rond vertrek vol vormeloze stoelen.