Hoofdstuk 5 - De sortering

Toen ze de Grote Zaal binnenstapten, keek Renzo zijn ogen opnieuw uit. Het dak van de zaal was behekst, zodat het leek alsof er helemaal geen plafond was. De zaal stond vol met lichtjes. Aan vier lange tafels zaten honderden leerlingen. En recht voor hem stond nog een lange tafel, met alle leraren. Renzo kon niet stoppen met rondkijken, er was té veel om te bekijken. Hij wilde net Gary aanstoten toen professor Anderling haar keel schraapte.
'De sorteerhoed,' zei ze.
Op een kruk lag een oud uitziende hoed. Eerst wist Renzo niet goed wat er ging gebeuren, maar toen bewoog de hoed. Een scheur ging open, zodat het net leek of de hoed een mond had. Sterker nog, het wás een mond, want het begon te zingen:

Vanbuiten zie ik er misschien,
niet helemaal perfect uit,
maar ik, de Sorteerhoed,
ben niet zo'n ijdeltuit.
Ik kan meer dan alle hoeden,
dan alle mutsen, alle petten,
Ik kan mensen indelen,
ik kan op hun details letten.
Ik ben de Sorteerhoed van de school,
ik deel alle leerlingen in.
Ik zie al je geheimen,
direct vanaf het begin.
Wanneer jij me op je hoofd zet,
kan ik voor jou beslissen,
bij welke afdeling je hoort,
en dan zeg ik het.
Hoor je misschien bij Griffoendor,
Bekend om zijn durf en lef,
riddelijkheid en dapperheid,
Is wat ik bij een Griffoendor aantref.
Of hoor je bij Huffelpuf,
werk je hard en veel,
ben je trouw, heb je geduld,
dan is Huffelpuf waar ik je indeel.
Ravenklauw staat erom bekend
heel wijs en slim te zijn,
dus voor zeer geleerde mensen
is dit het perfecte terrein.
Als laatste is daar Zwadderich,
misschien voel je je daar wel thuis.
Die schuwe lui schuwen echt niets,
als hun doel maar wordt bereikt.
Dus zet me straks op je hoofd,
je hoeft niet bang te zijn,
ik zet je bij de goede afdeling,
dan voel jij je alleen maar fijn!

De hoed bewoog niet meer en de zaal begon te klappen. Renzo slikte moeizaam. Hij moest de hoed opzetten met de hele school erbij. De zenuwen gierden door zijn lijf.
Professor Anderling deed een stap naar voren en schraapte opnieuw haar keel. Ze had een rol perkament in haar hand.
'Als ik je naam zeg, gaan jullie naar het krukje en zetten jullie de hoed op!' riep ze. 'Krauwel, Kasper!'
Een klein jongetje deed een stap naar voren, zette de hoed op en ging op de kruk zitten.
Na enkele tellen bewoog de hoed: 'Griffoendor!'
Een luid gejuich steeg op van de meest linkse tafel. Kasper hipte van het krukje, zette de hoed terug in ging met een brede grijns bij zijn mede-Griffoendors zitten.
'Hast, Terry!' riep professor Anderling.
Zij werd bij Ravenklauw ingedeeld. Daarna kwam Loena Leeflang, die ook bij Ravenklauw kwam, Timo Perse kwam bij Huffelpuf en Elmo Franksen kwam bij Griffoendor.
'Droms, Gary.'
Renzo keek zijn vriend na toen die vastberaden naar het krukje stapte, de hoed op zijn hoofd prentte en met een brede grijns naar de leerlingen keek. De hoed had nauwelijks tijd nodig om te 'Zwadderich!' te roepen. Gary keek hem even aan, knikte en liep toen naar de juichende Zwadderich-tafel toe.
'Wemel, Ginny,' zei professor Anderling.
Een klein, roodharig meisje liep naar voren. Renzo moest even slikken toen hij haar zag. Hij merkte dat hij naar haar staarde, en werd knalrood. Hij hoopte dat niemand naar hem keek, maar toen hij rondkeek, keek iedereen naar het roodharige meisje.
'Griffoendor!' riep de hoed en het meisje ging met een verlegen glimlach naar een groep roodharige jongens toe. Waarschijnlijk haar broers, bedacht Renzo.
'Dradens, Renzo,' zei professor Anderling.
Renzo liep naar het krukje. Hij voelde zijn hele lichaam gloeien en zijn hand trilde toen hij de hoed pakte en op zijn hoofd plantte. Een stemmetje begon tegen hem te praten.
'Een Dradens,' mompelde de hoed. 'Dat is duidelijk... Maar waar deel ik je in?'
'Zwadderich?' fluisterde Renzo.
'Zwadderich? Ja, dat is waar je familie heeft gezeten,' zei de hoed. 'Maar die afdeling past duidelijk niet bij je...'
'Waarom niet?'
'Ik moet je indelen waar je bij past... Maar waar pas je bij?' De hoed zweeg nog een paar seconden. De hele zaal keek hem verbaasd aan. Het duurde langer dan de meesten. 'Zwadderich, zei je? Nee, nee, dat kan echt niet...'
Renzo slikte. Geen Zwadderich? Maar zijn moeder had toch gezegd dat hij sowieso bij Zwadderich zou komen? Waarom gebeurde dat dan niet? Zijn hart klopte sneller dan ooit.
'Dan wordt het toch... Griffoendor!' Dat laatste schreeuwde hij door de hele zaal heen.
Nee! Nee, dat kon niet! Geen Griffoendor!
'Nee, ik wil bij Zwadderich,' mompelde hij, maar professor Anderling had de hoed van zijn hoofd gehaald. De tafel van Griffoendor juichte, en het lukte Renzo om een kleine glimlach op zijn gezicht te toveren. Hij keek vluchtig naar Gary, maar die keek woedend terug. Renzo wendde zijn blik gauw af. Hij kon er toch niks aan doen dat hij niet bij Zwadderich was gekomen? Dat was niet zijn fout! Het was die sorteerhoed! Hij kon niet bij Griffoendor, zijn moeder zou hem vermóórden... Wat moest hij in hemelsnaam doen?
Hij nam plaats naast een van de roodharige broers, maar kreeg het niet voor elkaar iets tegen hem te zeggen.
'Goed gedaan, jong,' grijnsde de jongen. 'Ik ben Fred en dit is mijn tweelingbroer George. Welkom bij Griffoendor!'
Renzo glimlachte voorzichtig, maar voelde zich helemaal niet blij. Gefeliciteerd met je ondergang, dacht hij wrang.
Na Renzo werden er nog meer eerstejaars ingedeeld, maar hij kon zich er niet op concentreren. Ook tijdens het feestmaal, vol eten wat hij verrukkelijk vond, kreeg hij nauwelijks een hap door zijn keel. De roodharige tweeling had nog geprobeerd een beetje met hem te praten, maar toen hij nauwelijks iets terugzei gaven ze de moed op. In plaats daarvan begonnen ze een klein voedselgevecht.
'Waar is Ron eigenlijk?' vroeg het roodharige meisje, Ginny.
Ze had nog niet veel gezegd, maar Renzo hoorde elk woord. Het was het enige waar hij zich wél op leek te kunnen concentreren.
'Ik weet niet,' mompelde een van de roodharige jongens. 'Ik heb ze, nu je het zegt, ook niet in de trein gezien. Hij en Harry niet. Waarschijnlijk zijn ze weer druk bezig de regels te overtreden.' Zijn toon klonk geïrriteerd.
Harry? Harry Potter? Renzo spitste zijn oren en keek naar de roodharige familie, maar blijkbaar hadden ze het onderwerp weer laten rusten. Renzo nam een hap van een stuk taart en probeerde Gary's blik te vangen. Maar hij merkte dat die hem expres niet aankeek. Hij had een woedende blik in zijn ogen, al lachte hij met zijn mede-Zwadderaars. Renzo zuchtte en staarde weer naar zijn bord. Hij zou straks naar professor Anderling toegaan om te vragen of hij alsnog in Zwadderich ingedeeld mocht worden. Wat moest hij anders? Hij kon echt niet in Griffoendor blijven.