Hoofdstuk 1 - Het vervloekte kind

Jenny staarde wezenloos voor zich uit. Deze dag zou haar altijd bijblijven. De twee meest belangrijke gebeurtenissen in haar leven hadden zich vandaag voltrokken. Ze vond het onbegrijpelijk hoe twee zulke belangrijke dingen naast elkaar konden gebeuren.
De eerste gebeurtenis was een wonder. Eindelijk was daar dan haar zoon, Renzo, twee weken te laat geboren. Hij wilde er maar niet uitkomen, grapte haar man Pieter gisteren nog. Maar nu was hij er.
Maar de tweede gebeurtenis... Hoe kon het, dat haar meester verdween op dezelfde dag als haar zoon geboren werd? Jenny geloofde niet dat het toeval was. Ze wilde het niet graag toegeven, maar haar zoon was vervloekt. Ze moest hem eigenlijk doden. Doden in de naam van heer Voldemort. Ze rilde bij de gedachte, maar moest het voor haar heer doen.
Toen Pieter binnenkwam, met het kind in zijn armen, kreeg Jenny een brok in haar keel. Het jongetje was zo klein, zo lief... En het was van haar. Het was een deel van haar.
'Wil je kleine Renzo vast?' vroeg Pieter zacht.
Jenny knikte. Ze pakte het kindje van haar man aan en staarde ernaar. Zijn kleine oogjes gesloten, zijn kleine armpjes naast zijn lichaam. Hij had een paar lichtblonde haartjes op zijn kleine hoofdje.
Jenny voelde tranen in zich opkomen.
'We moeten het wegdoen,' zei ze, zonder Pieter aan te kijken.
'Wegdoen? Je bedoelt...'
'Doden, ja,' zei Jenny. 'Het moet. Het kind is vervloekt, Pieter! Hoe kunnen wij een kind opvoeden die geboren is op de dag dat onze heer verdwenen is?'
'Oh Jenny...' zei Pieter zacht. Hij staarde naar het jongetje. 'Maar heer Voldemort is dood, hij is verdwenen, hoe kan hij -'
'Geloof je dat?' Jenny's ogen werden groot. 'Geloof je dat hij dood is?'
'Nou, er gaan geruchten...'
'Geruchten, ja! Maar ik geloof er niks van! Hij is geraakt, er is iets goed mis... Maar hij kan niet verdwenen zijn!' riep ze.
'Rustig, Jenny. Je moet rustig blijven. Je hebt een zware bevalling achter de rug.'
'Ik weet dat ik rustig moet blijven,' zei Jenny zacht. 'Maar het is gewoon - het is gewoon -' Ze barstte in tranen uit.
'Ik weet het, fluisterde Pieter. Hij knielde naast haar bed neer en sloeg zijn arm om haar heen. 'Ik weet het.'
Renzo had zijn kleine, lichtblauwe oogjes geopend en staarde van zijn vader naar zijn moeder, niet wetend wat voor vreselijk lot ze over hem bespraken.