New Legend

Na dagen reizen over Edda, veranderde het landschap langzaam van de Welduvarden naar het landschap waar Eragon zo erg op gehoopt had. Hoge bergen met grotten waar de toekomstige draken konden slapen en broeden, uitgestrekte heides en bossen met hier en daar een grote rivier. Het gevoel van verdriet wat hij had omdat hij Fírnen en Arya moest achterlaten in Alagaësia, veranderde in hoop en blijdschap. Hij had eindelijk de plek gevonden waar hij en Saphira, de eldunarí en de overige eieren een goed leven zo kunnen geven. Samen met de elfen en Saphira zocht hij naar een mooi strand waar zij konden aanleggen en vervolgens opzoek gaan naar een goede plek om zijn leven als leraar van de Rijders te starten. Hij stranden met de Talíta, z’n schip, op een mooi strand aan de kant van de rivier en sprong uit de boot. Saphira klom uit het water en slaakte een grote brul van blijdschap. ‘We zijn er kleintje’ galmde door zijn geest. ‘Alles komt goed’ antwoordde hij. Hij voelde de stroom van blijdschap die Saphira had in zijn geest stromen en kreeg vlinders in zijn buik. Hij samen met Cuaroc en Blödhgram besloot hij samen met hen het land te gaan verkennen en zodat de andere elfen en Saphira de eldunarí en eieren konden bewaken. ‘Pas goed op je zelf kleintje, vergeet niet dat als er iets gebeurt ik altijd aan je zijde zal staan en zo snel mogelijk naar je toekomen’ zei Saphira. En met die gedachte door zijn hoofd vertrok hij het dicht begroeide woud in.
Toen Cuaroc, Blödhgram en hij aan het zoeken waren naar een goede plek, tastte hij in het rond met zijn geest en merkte iets merkwaardigs op. Steeds als hij tegen een geest van een dier of plant aanleunde om meer van hem te weten, kwam hij erachter dat deze dieren en planten dit nog nooit eerder hadden meegemaakt en schrokken zo voor hem. Bij zichzelf dacht hij: ’Dit is eigenlijk wel een goed teken blijkbaar zijn deze dieren en planten nooit met aanraking van een andere geest gekomen en dus wil dat zeggen dat die hier ook nog nooit zijn geweest. Het feit dat er nog nooit een mens, elf, dwerg of Urgals stelde hem gerust. Na een half uur lopen dacht hij dat hij de plek nooit zou vinden maar tevergeefs. Naar de rand van het bos grensde een heide die over een of twee kilometer weer grensde aan de voet van een berg die nog groter was dan Beor Bergen. Toen Eragon omhoog keek zag hij in de verte een stel prachtige groten die goed beschut waren. ‘Dit is het’ dacht hij, de perfecte plek om de eieren groot te laten brengen en de eldunarí eindelijk rust te geven die hij van Galbatorix had bevrijdt. Na een tijdje stuurde hij Blödhgram en Cuaroc weg om Saphira en de andere elfen te gaan halen om zelf de grotten van dichterbij te bekijken. ‘Rïsa’ zei hij en hij vloog omhoog. Toen hij aan de rand van de grot was verbrak hij de bezwering en stapte de grot binnen. ‘De grot was zeker groot genoeg voor minstens drie draken’ dacht hij. Toen hij verder de grot in liep zag hij geen had voor over en zei zonder dat hij erbij nadacht: ‘Brisingr’. Z’n zwaard vatte vlam en hij schrok zich rot. ‘Toch maar een andere manier bedenken om vuur te krijgen’ dacht hij. ‘Naina’ de grot verlichtte zich en hij liep langzaam de grot in. Hij bekeek de muren en hij zag dat hier blijkbaar al eerder een wezen had gewoont, er lagen namelijk overal botten op de grond en hier en daar wat gedroogd gras dat het waarschijnlijk als slaapgrond gebruikte. Toen hij verder de grot in liep taste hij met zijn geest rond en voelde de aanwezigheid van iets. Hij hoordde een luid krijs achter zich er trok zijn zwaard. Hij stond in oog en oog met een kruising van een Narga en een Shrr. Het afschuwelijke schepsel sprong op hem en haalde uit met z’n afschuwelijke klauwen en probeerde hem te bijten in z’n been. Doordat hij na de val van Galbatorix niet meer had gevochten was hij traag en reageerde langzaam. Wat er tot leidde dat het wezen hem een diepe snee in z’n kuit gaf. Eragon schreeuwde en hakte wild in het rond. Arashrg, de naam die hij tijdens het gevecht hem had geven, schrok en werd met een harde klap op z’n schedel geraakt. Hij was opslag dood. Eragon leunde tegen de wand van de grot aan en ging zitten. ‘Gelukkig was het geen draak’ dacht hij. Hij bekeek zijn been en slaakte en zucht. ‘Gelukkig is het niet zo erg als het lijkt’ dacht hij. ‘Letta’ zei hij en de wond heelde zich. Het kriebelende gevoel kwam weer naar boven. ‘Dat zal altijd zo blijven’ dacht hij grinnikend. Hij stond op en pakte de Arashrg. ‘In de hoop dat hij goed smaakt’ dacht hij en hij liep naar de uitgang van de grot.
Toen hij de uitgang naderde voelde hij de geest van Saphira. ‘Gaat alles goed met je kleintje, ik maakte me verschrikkelijke zorgen om je ik kon je namelijk niet vinden en we dachten dat je verdwaalt was geraakt in de grot!’ ‘Maak je geen zorgen Saphira ik ben er weer’ zei hij. Toen hij de uitgang zag zag hij dat Saphira en de andere elfen van de grot een heerlijk paradijs aan het maken waren. De elfen draaide zich acuut om en hij zag de glinsterende blauwe vacht van Blödhgram in het zonlicht schijnen. ‘Wat is dat Shur’tugal’ vroeg Cuaroc en hij wees naar de Arashrg. ‘Het avondeten voor ons dat ik gevonden had achterin de grot’ zei Eragon beleefd en de elfen lachten hartelijk hoewel zijn geen vlees eten.
Na hun zoektocht naar eten zaten ze gezellig rond het kampvuur aan de voet van de berg. De elfen hadden een heerlijke salade bereid en bessen gevonden die heerlijk waren. De Arashrg hadden Saphira en hij samen opgegeten toen het bleek dat Saphira al een hert had verorberd tijdens de weg naar de grot. Toen ze gezellig aan het eten waren sprong Eragon op en hij zei: ‘Elfen laten we proosten op deze dag, die een grote dag in de geschiedenis zal zijn’. ‘Laten we ook hopen dat jullie hier goede Rijders zullen worden en dat we de eldunarí weer kunnen herstellen maar zeker dat de wilde eieren ook zullen uitkomen en wij deze kunnen opvoeden tot wilde draken waardoor vervolgens de drakenpopulatie niet meer me uitsterven bedreigd zal worden’. De elfen hielden hun bekers hoog en proosten. Saphira krulde haar nek en slaakte een grote brul. ‘Het is gelukt kleintje we hebben het gevonden, nu alleen nog de grootste uidaging.’ ‘Ja Saphira de grote uidaging komt nog’ zei Eragon. En de nacht vulde zich met grote vreugde.