O65. Cecilia Romaine

Mijn zenuwen vermeerderden zich naar mate de tijd verstreek. Niemand had ons opgemerkt, zelfs niet de mensen die na ons binnen kwamen, de mensen die ons hadden gekend waren er dan ook al voor ons aangezien we al redelijk laat waren, maar ik was bang dat Seth of Embry ons zouden zien als ze de zaal verlieten. Ik wist niet meer zeker waarom ik nou zo graag naar de bruiloft wilde, het besef dat ik na deze dag Seth nooit meer zou kunnen zien was vreselijk.
Ik kon mijn aandacht niet bij de ceremonie houden, elke keer dwaalde mijn blik af naar de achterkant van Seth’s hoofd, waarna ik snel weer wegkeek als ik het idee kreeg dat hij me door had. Ik vroeg me af of mensen het merkten als iemand naar ze keek, als een soort instinct, of dat Seth gewoon iets hoorde dat hem ertoe zette achterom te kijken.
Ik was opgelucht dat zowel Seth als Embry onze aanwezigheid niet doorhadden. Het leek me niet waarschijnlijk dat ze het zouden accepteren als we weer weggingen, afgaand op hun hysterische sms’jes en telefoontjes de laatste tijd.
Ik focuste me op Charlie en Sue, die elkaar dolgelukkig aankeken. De jaloezie kwam onmiddellijk in me naar boven bij het zien van dat tafereel. Dát was wat ik wilde, wat ik al zo lang zocht: pure liefde, iemand die van me zou houden tot de dood. Ik wilde zo graag geloven dat Seth dat voor mij zou zijn, maar ik was te bang om het te testen.
Langzamerhand kwam de ceremonie tot een einde, wat me tegelijkertijd met opluchting en een vreemd soort spanning vervulde.
‘We hopen dat jullie ons vergezellen bij het feest!’ Toen ik naar Charlie keek begreep ik eindelijk waarom mensen zeggen dat je kan stralen van geluk, het voelde alsof hij zijn geluk over de gehele zaal projecteerde en onbewust verscheen er een brede glimlach op mijn gezicht. Even vergat ik de hele situatie waar ik in beland was en maakte het me niks uit of Seth me zag.
Ik draaide me om naar Elisa, ik voelde me geweldig, euforisch. ‘Zullen we erheen gaan?’ fluisterde ik opgewonden.
‘Waarheen?’ vroeg Elisa, duidelijk uit haar gedachten gehaald en lichtelijk verward door mijn vraag.
Ik grinnikte lichtjes en rolde met mijn ogen, alsof het zonneklaar was waar ik het over had. ‘Het feest natuurlijk!’