004

Ik zit nu naast Nakita in de klas, helemaal achteraan. Ik ben vandaag al niet echt geconcentreerd en Nakita maakt dat niet veel beter. “Hè, zullen we wedstrijdje doen wie het langst met de benen op tafel kan zitten?”, vraagt Nakita aan mij. Ik twijfel even, hierbij is zij gewoon veel beter, ze is brutaler en blijft gewoon zitten zoals ze zit, ook al zegt de leraar er wat van. “Ja hoor, maar je gaat toch wel winnen.” Als ik dit antwoord, kijken we elkaar aan en gooien we onze benen op tafel en nu is het afwachten in wat voor bui meneer Pot is.

Als de les begint, blijkt dat meneer Pot in een goede bui is, hij heeft nog niks over onze benen gezegd. Zonder ook maar een beetje de klas in te kijken, zet hij een saai filmpje aan over magnetisme. “Boring”, hoor ik naast me. Nakita heeft zoals zo vaak dezelfde mening en die uit ze dan ook altijd. Maar deze keer was dat net iets te hard, want de leraar kijkt op een vraagt: “Wat zei je Nakita, iets wat je met de rest van de klas wilde delen? En zouden jullie beiden dames zou vrij willen zijn om jullie benen van de tafel te willen verwijderen?” Nakita kijkt hem verbaasd aan, alsof ze eerst alles moet vertalen voordat ze het kan begrijpen en antwoord dan: “oh, nee hoor. De klas weet dat waarschijnlijk al, als u het gehoord heeft, dan heeft de rest het ook gehoord. En ik lig nu net zo lekker, we zijn nu toch maar een filmpje aan het kijken, dan kan dat toch best zo?” Sterre ligt nu helemaal plat van het lachen voor ons. “Oké dames! Ga je maar melden bij de rector! Ja! Jullie alle drie!” Schreeuwde meneer Pot. Langzaam staan we op en slenteren naar de deur. Waarschijnlijk ging dat niet snel genoeg volgens Pot, want hij schreeuwde ons nog na: “Dames, ik heb niet de hele dag de tijd!” Ons looptempo veranderde daardoor niet. We gingen ook maar niet langzamer lopen, we wilden namelijk niet nog meer straf krijgen dan dat we misschien zouden willen. Nadat we ons bij de rector hadden gemeld, gingen we naar de aula waar we gezellig gingen zitten kletsen. Aan het eind van de les moesten we nog naar Pot toe, om ons briefje te laten zien. Gelukkig waren we daarna van hem af. Ik heb geluk dat dit nog maar de eerste keer is dat ik me had moeten melden, anders heb ik een groot probleem. Want als je vaker dan drie keer hebt moeten melden, om wat voor reden dan ook, gaan de school naar je ouders bellen. Want dan heb ik, als mijn ouders thuis zijn, helemaal geen leuk leven meer.

De bel ging, het laatste uur was ook eindelijk afgelopen. De rest van de lessen hadden we geen problemen en deden we iets serieuzer. Ik loop naar mijn kluisje om mijn boeken te dumpen, ik ga vandaag toch geen huiswerk maken. Na mijn jas aangedaan te hebben, loop ik naar mijn fiets en bind mijn tas achterop.
Als ik halverwege mijn weg naar huis ben, kom ik een groep jongens achterop. Snel doe ik een schietgebedje, dat ze me niet gaan na roepen. Als ik ze voorbij wil fietsen gaan ze toch naar me roepen. Ik kijk ze boos aan, ik kan ze nu toch niet meer negeren. Als ik ze aankijk schrik ik me rot.