Opdracht 6

“Adam en Mandy?” vraagt Hera terwijl ze van haar afsprakenboekje opkijkt.
Twee mensen staan op van hun stoel in de wachtkamer en komen Hera tegenmoet lopen.
“Kom binnen,” zegt Hera met een uitnodigend gebaar de kamer in.
Adam en Mandy lopen ietwat twijfelend de kamer in.
“Neem gelijk plaats.” Hera sluit de deur achter hen en geeft Adam een hand. “Hera,” stelt ze zich voor.
Daarna geeft ze Mandy een hand en stelt zich ook aan haar voor.
“Daar zijn we dan.” Hera gaat zelf ook zitten en kijkt de twee om beurten aan. “Als eerste wil ik zeggen dat ik het dapper vind dat jullie hier zijn om aan jullie huwelijk te werken.”
Adam en Mandy kijken elkaar aan, waarna ze beide knikken.
Hera pakt haar aantekeningenboekje en pen erbij. “Goed,” begint Hera. “Hoelang gaat het al niet goed met jullie relatie?”
“Een jaar of drie,” antwoordt Mandy.
“Nee, twee en een halfjaar,” verbetert Adam Mandy.
Hera ziet dat Mandy even moet nadenken.
“Nee, het is toch drie jaar,” besluit Mandy.
“Wat nou drie jaar?! Het gaat al twee en een halfjaar niet goed met ons huwelijk.” Adams stem slaat over wanneer hij dat zegt.
“Adam en Mandy, geen ruzie maken,” sust Hera ze. “Laten we zeggen tussen de twee en drie jaar?”
Adam mompelt een ja en Mandy knikt met haar hoofd. Hera voelt dat de sfeer gelijk is omgeslagen. Ze krabbelt snel ‘tussen de twee en drie jaar’ op haar aantekeningenboekje en kijkt de twee personen voor haar dan weer aan.
“En waardoor gaat het nu niet zo goed met het huwelijk?” vraagt Hera voorzichtig verder.
“Omdat Adam nauwelijks thuis is,” antwoordt Mandy, terwijl Adam er doorheen schreeuwt dat dat niet waar is.
“En waar komt het volgens jou dan door, Adam?” vraagt Hera aan Adam.
“Doordat Mandy nooit luistert en altijd het laatste woord wilt hebben,” snauwt Adam en schuift zijn stoel verder van die van Mandy af.
Volwassen mensen lijken in dit soort situaties erg op kleuters. Ze geven zichzelf nooit de schuld van de problemen die er zijn, want zij doen het nooit. Het is altijd de ander zijn of haar schuld.
“Oké, jullie hebben allebei een andere kijk op de situatie,” haalt Hera op uit de verschillende antwoorden. “Adam, waarom denk je dat Mandy zegt dat je nauwelijks thuis bent? Kan je je in haar verplaatsen, zodat je voelt wat zij voelt?”
“Waarom moet ik me als eerst verplaatsen, laat haar dat lekker doen.” Adam slaat zijn armen over elkaar en staart naar de muur naast hem.
“Adam, Mandy moet zich ook zo in jou verplaatsen, maar jij moet als eerst,” probeert Hera Adam gerust te stellen.
“Waarom?” gromt hij.
“Omdat ik jou dat vriendelijk vraag en jullie hier zijn zodat ik jullie kan helpen met jullie problemen binnen het huwelijk,” beantwoordt Hera Adams gebrom.
“Nou, goed dan.” Adam gaat rechtop zitten en lijkt diep na te denken.
Na een stilte van ongeveer twee minuten haalt Adam diep adem en zegt: “Nee, ik kan me niet in Mandy verplaatsen.”
Hera kan een geïrriteerde zucht nog maar net onderdrukken.
“En zo gaat het nou altijd,” zegt Mandy met een verdrietige ondertoon.
“Kan jij dan begrijpen wat Adam bedoelt met dat jij nooit luistert en altijd het laatste woord wilt hebben?”
“Ja, dat kan ik heel goed,” knikt Mandy. “Maar dat zit in mijn familie en dat moet Adam gewoon accepteren.” Hera maakt ondertussen heftig aantekeningen op haar aantekeningenboekje.
Hera heeft het nog over ditjes en datjes voordat de sessie is afgelopen en geeft het echtpaar oefeningen mee die ze thuis moeten doen.
“Dan zie ik jullie volgende week weer en dan kijken we of het wat beter gaat.” Hera glimlacht als ze hun handen schudt en eindelijk de deur achter zich kan sluiten.
In het begin kon ze dit werk nog wel aan, maar nu wordt het steeds zwaarder en dat komt door de problemen die ze zelf in haar relatie heeft.

“Maak er nou niet zo’n probleem van dat ik wat later thuis kom dan normaal!” schreeuwt Tyler naar Hera terwijl hij zich in de slaapkamer aan het omkleden is.
Nadat Tyler thuis is gekomen, is hij meteen naar de badkamer gelopen om zich te douchen. Hij is net onder de douche vandaan en zich in de slaapkamer aan het omkleden, het moment waarop Hera hem op zijn gedrag kan tonen.
“Ik maak er ook geen probleem van,” antwoordt ze, proberend niet te gaan schreeuwen. “Jij maakt er gelijk van dat ik er een probleem van maak, dat is het probleem!”
“Praat niet zo ingewikkeld mens!” Tyler gooit zijn vieze kleren tegen de wasmand aan, die even wankelt door de kracht van Tylers worp.
Tyler komt de slaapkamer uitgelopen en ploft op de bank neer. Aan zijn voeten, die hij op de tafel legt, merk ik dat praten geen zin meer heeft.
“Weet je wat? Laat maar!” schreeuwt Hera, ze kan haar woede niet meer onderdrukken. “Ik ga naar bed.” Hera geeft het keukenkastdeurtje een goeie zet en loopt naar de slaapkamer.
“Jij als love doctor zal toch moeten weten dat je een ruzie nooit uit de weg moet gaan?” treitert Tyler met een kinderachtige ondertoon in zijn stem.
“Bla, bla!” roept Hera nog voordat ze de slaapkamerdeur achter zich dichttrekt.
Kwaad trekt Hera haar kleding uit en verruild dat voor haar pyjama. Met wilde bewegingen poetst ze haar tanden terwijl ze de opkomende tranen probeert te negeren. Ze spuugt de tandpasta uit en spoelt haar mond met koud water. Als laatste gooit ze koud water in haar gezicht, om haar gedachten even te vergeten.
Als Hera in bed kruipt en de dekens over haar hoofd trekt, hoort ze de deur opengaan.
“Hera?” vraagt Tyler fluisterend. “Hera?”
“Ik slaap,” gromt Hera.

“En? Hoe gaat het?” vraagt Hera opgetogen aan Adam en Mandy, die vandaag voor de tweede keer de sessie bijwonen.
“Ik merk wel verschil,” antwoordt Mandy met een voorzichtig glimlach rond haar mond.
“Dat is mooi,” knikt Hera.
Hera maakt een aantekening in haar aantekeningenboekje. “En jij, Adam, merk jij verschil?”
“Ik merk wel verschil ja, maar niet echt veel,” antwoordt Adam.
“Dan stel ik voor om nog wat oefeningen te doen voor het vertrouwen.” Hera legt haar aantekeningenboekje aan de kant en zet haar handen op haar knieën om zichzelf overeind te duwen. “Ga maar staan,” beveelt Hera Adam en Mandy.
Een beetje afwachtend op wat komen gaat, gaan Adam en Mandy staan.
“We beginnen met een heel gemakkelijke en veel voorkomende oefening,” begint Hera. “Mandy, ga maar met je rug naar Adam staan. Mandy, jij valt zo met je ogen dicht naar achter en jij vertrouwt erop dat Adam je opvangt, zodat je niet valt. Wat jij moet doen is heel simpel, Adam. Jij vangt Mandy op als ze zich naar achter laat vallen.”
Hera laat Mandy Adam ook een paar keer opvangen en vindt het dan wel goed.
“Dat ging echt super goed, vindt je niet Adam?” zegt Mandy opgetogen en gaat weer zitten.
“Dat ging inderdaad goed,” knikt Hera en gaat zelf ook weer zitten.
Hera bespreekt de rest van de week nog met ze en laat ze dan uit.
“Tot volgende week,” groet Hera.
Met een diepe zucht ploft Hera neer op haar bureaustoel, zet haar ellenbogen op het bureau en legt haar gezicht op haar handen. Dan komt het, de tranen die ze een uur lang verbogen heeft weten te houden, stromen over haar wangen. Verblind door de tranen in haar ogen zoekt ze naar zakdoekjes in haar bureaulaatje.
“Hera?” vraagt de stem van haar collega Jody. “Kom je een kopje thee drinken?”
Hera antwoordt niet en veegt de tranen met een gevonden zakdoekje weg.
“Hera, jij hebt toch ook pauze?” vraagt Jody verder.
Nog steeds geeft Hera geen antwoord.
“Mag ik binnenkomen, Hera?”
Voordat Hera ‘nee’ kan zeggen, komt ze al binnen.
“Och, meisje toch!” roept Jody uit en rent naar Hera toe.
Hera kijkt op van haar handen en slaat haar armen dankbaar om Jody heen.

“Wat is er gebeurd, meid?” vraagt Jody onder een kopje thee.
Gelukkig zit er niemand anders in de personeelsruimte, zodat Hera en Jody kunnen praten.
Hera haalt verslagen haar schouders op. “Het is Tyler,” antwoordt ze. “Tyler en ik zijn sinds gister uit elkaar,” gaat ze verder.
“Waarom heb je dat niet gezegd dan? In zo’n toestand als nu hoef je toch niet te komen werken?” Jody geeft Hera nog een dikke knuffel.
“Hij zei dat hij me niet meer wilde, dat hij genoeg van me had,” gaat Hera verder zonder enige aansporing van Jody.
“Jeetje, Hera, wat een verhaal.”
“Ik weet het,” snikt Hera en snuit haar neus luidruchtig in een zakdoekje. “Hij heeft genoeg van me, ik snap het niet.”
“Geef maar.” Jody houdt haar hand op, neemt het gebruikte zakdoekje aan en gooit het weg.
Hera neemt voorzichtig slokje van haar hete thee.
“Heeft Tyler zich de laatste anders gedragen?”
“Ja, hij was veel ongeïnteresseerder dan eerst. Hij gaf me het gevoel dat hij een ander had.” Even is het stil. “Misschien is het wel beter dat we uit elkaar zijn. Ik bedoel, als hij me echt voor de gek houdt.”
“Goed zo, meid. Laat je niet gek maken door hem.”
“Ik ga naar huis,” besluit Hera nadat ze haar thee op heeft. “Ik denk niet dat ik nog een sessie aankan met zeikende mensen.” Hera staat al op. “Dank je wel voor je luisterende oor, Jode,” bedankt Hera Jody.
“Moet ik met je meegaan?” vraagt Jody.
Hera schudt haar hoofd. “Nee, dat hoeft niet,” glimlacht ze flauwtjes.
“Heb je nog een lift nodig?”
Weer schudt Hera haar hoofd. “Ik neem de bus wel.”
“Goed dan. Kom hier.” Jody spreidt haar armen. “Geef me een knuffel.”
Hera geeft Jody glimlachend een laatste knuffel en maakt zich dan los uit Jody’s greep.
“Ik ga nu, anders kom ik nooit meer thuis.”
“Wel thuis en als er iets is kan je me altijd bellen!” roept Jody Hera na, die haar jas al heeft aangetrokken en de deur van de praktijk achter zich dichttrekt.