Hoofdstuk 93

Yuna

Als het langzaam donker begint te worden meld ik Ben dat ik even mijn paard binnen ga zetten. Ik haal hem uit de wei en loop rustig met hem de stal in. Ik pak nog wat hooi en stro waar ik de bodem mee bedek.
Als ik klaar ben aai ik Midnight nog een keer over zijn neus en loop de stallen weer uit. Ik sluit de deur en wil terug naar huis lopen.
Voordat ik het pad op loop hoor ik iemand boos schreeuwen.
‘Zie je nu wat je hebt gedaan? Je hebt een kleine vampier aan het huilen gemaakt! Is dat wat je wil?’
Is dan Aiden die ik hoor? Ik loop de kant op waar het geruzie vandaan kwam. Dan hoor ik Jack die iets terug mompelt. Ik loop door een paar struiken heen en zie dat er een meisje huilend op de grond zit en met grote ogen naar Aiden kijkt.
‘Wie is dat?’ vraag ik als Jack maar rondjes blijft lopen.
Als het meisje mij ziet worden haar ogen nog roder en moet Aiden haar tegen houden.
‘Rustig aan’ mompelt hij en kijkt mijn kant op. Ik kijk Aiden geschrokken aan. Die zag ik niet aankomen.
‘Ik denk dat ik even met haar ga jagen’ zegt hij als het meisje weer in huilen uitbarst.
Jack wil wat zeggen maar krijgt een boze blik. Ik knik een keer en voor ik het weet zijn Aiden en het meisje weg.
‘En hij gaat het kind nog helpen ook’ roept Jack uit met zijn handen in de lucht.
‘Ach kom nou maar, ze zullen zo wel terug zijn. Dan kunnen we vragen hoe ze hier is gekomen’ zeg ik en loop voor hem uit de struiken weer uit terug naar huis.
‘Waar is Aiden?’ vraagt Ben die in zijn vertrouwde stoel zit.
‘En jij heb niks gehoord? Jij zou toch bij haar blijven?’ roept hij kwaad terwijl hij naar mij wijst.
‘Oké, ga rustig zitten. Hij bedoelt het niet zo’ zeg ik terwijl ik Jack naar een stoel duw.
‘Je hebt geluk dat we het zagen’ mompelt Jack zonder op te kijken.
Ik zucht een keer en loop de keuken in om wat te eten te halen en ondertussen legt Jack uit wat er nou aan de hand is.
‘Maar het is nog maar een kind toch? Ze kan er niks aan doen’ zeg ik als Jack zijn verhaal gedaan heeft.
Op dat moment komt Aiden de kamer binnen met voor zich het meisje die vooral bang naar Jack kijkt. Haar ogen zijn niet meer fel rood van de dorst maar nog steeds van het huilen.
‘Hij doet niks hoor’ zeg ik om haar gerust te stellen en klop een keer op de stoel die naast me staat.
Ze lijkt nog niet helemaal overtuigt te zijn. Aiden geeft haar een duwtje naar een van de stoelen. Waar ze dan uiteindelijk gaat zitten net als Aiden. Ze trekt haar benen op en maakt zich zo klein mogelijk.
‘Hoe heet je? En waar zijn je ouders?’ vraag ik als het stil blijft. Ik zie dat ze erg verlegen is ze zal niet veel ouder zijn dan 9.
‘Ik heet Alana’ fluistert ze. ‘Ik weet niet waar mijn ouders zijn’ zegt ze en de tranen lopen weer over haar wangen.
‘Je kunt hier wel blijven als je dat wil en als het lukt’ zegt Ben die de hele tijd naar Aiden kijkt om zijn gezichtsuitdrukking te pijlen. Alana weet niet wat ze er op moet zeggen en kijkt Ben met grote ogen aan.
‘In ieder geval voor een paar dagen’ zeg ik langzaam.
Ze knikt en gaapt een keer.
‘Ik zal wel even een kamer klaar maken’ zegt Ben die opstaat en naar de kamer loopt.
Ook ik sta op en loop naar de keuken om mijn bord weg te zetten. Ben staat ineens in de keuken en gooit een deken mijn kant op en loopt de keuken weer uit.
Ik loop terug naar de woonkamer en vouw het deken open. Ik loop naar Alana toe en stop haar een beetje in. Gelukkig is ze niet zo bang voor mij als voor Jack die ze soms nog een keer bang aankijkt. Na een tijdje komt Ben terug en neemt haar mee.
‘Zo die ligt op bed’ zegt Ben als hij weer gaat zitten.