Hoofdstuk 16

De omgeving, die ik eerst nog goed gezien had, verdween. Al gauw zag ik niets meer dan de knikker, die nu een soort licht uit leek te stralen. Hoewel het angstaanjagend leek, was ik helemaal niet bang. Ik was al een hele tijd niet zo rustig geweest.
Toen begon ik iets te zien in de bol. Het begon met een vage flits van groen en geel, die langzaam vorm aannamen. Steeds duidelijker was het wat de bol me liet zien: Breyan's ogen. Ze waren doordrongen van angst, net als toen ik hem voor het laatst zag. Toen zoomde hij uit en ik begon zijn gezicht te zien. Hij had tranen in zijn ogen, die ik naar beneden zag vallen. Steeds meer begon ik te zien, totdat ik een compleet beeld had van hem en zijn omgeving. Ik zag dat zijn kleren gescheurd waren en door de scheuren kon ik zien hoe hij bloedde. Hij had een enorme wond in zijn buik en ik kon zien hoeveel pijn die hem deed. Het leek net alsof een wezen enorme klauwen in zijn buik had gezet. Hij zat vlak bij een meer. Ik volgde hoe een traan in het water viel en toen vervormde het beeld.
Ik hoorde een schreeuw van pijn en de bol was zwart. Toen zag ik een kleine glinstering ontstaan, die langzaam weer duidelijker werd. Het was Breyan's zwaard. Toen zag ik hoe zijn hand het wapen vastgreep, alsof het zijn laatste reddingsboei was. Het beeld werd zwart en ik zag zijn ogen, met een vastberaden blik. Maar hoe sterk hij ineens ook leek, ik zag ook wanhoop. Ik hoorde geluiden van een gevecht. Maar het was geen gevecht van man tot man. Ik snapte niet wat het wel was. Zijn ogen sloten zich en het beeld vervaagde weer. Ik dacht dat het afgelopen was, maar dat was het niet. Opeens hoorde ik een brul, die me kippenvel gaf. Wat was dat? Ik had nog nooit zoiets gehoord.
Toen was ik terug in het bos, waar Breyan zijn wond probeerde te genezen. Het was alsof ik een vogel was in de boomtoppen, ik zag alleen en kon niets doen of zeggen. Maar ik kon niet wegvliegen, zoals een vogel had kunnen doen. Opeens keek hij op en hij keek recht in mijn ogen. Zou hij me zien, op de één of andere manier? Maar hij reageerde verder niet en zijn blik richtte zich op het meer.
Ik hoorde zijn stem, niet meer dan een fluistering. 'Het spijt me, Xandria.'

De bol viel uit mijn handen en ik zag de omgeving en de schemering om me heen. Het was alsof dit niet meer dan een droom was, maar ik mijn hart wist ik dat dat niet het geval was.
Kasandra pakte de knikker uit het gras. 'Huil je nu?'
Ik had nog niet eens gemerkt dat de tranen over mijn wangen liepen, maar mijn handen voelden vochtig toen ik mijn ogen afveegde.
'Wat zag je?' Kasandra vroeg het met een bezorgde toon in haar stem.
'Breyan.. Hij was gewond en zat in een bos. Toen een gevecht. Ik begreep het niet.'
'Was dat alles?'
'Nee. Op het einde leek het net alsof hij me zag, en toen fluisterde hij dat het hem speet.'
Kasandra bleef stil. Het leek alsof ze nadacht, maar het duurde zo lang dat ik me niet kon inhouden.
'Die wond wordt zijn dood!'
Ze schudde langzaam haar hoofd. 'De bol laat de toekomst zien, niet het heden. Dit staat te gebeuren, het is nog niet gebeurd.'
'Waar is hij nu dan?'
'Dat weet ik niet. Het enige wat ik weet, is dat we deze toekomst kostte wat het kost moeten voorkomen.'
'Wat moet ik dan doen?'
'Dat weet je zelf het beste.'
Ik zweeg. Ze had gelijk. Ik wist het zelf het beste, maar het was een beslissing die ik niet kon maken. Niet nu. Het zal te veel gevolgen hebben.
'Ga maar slapen,' zei Kasandra. 'Ik neem je wacht wel over. Dromen brengen soms uitkomst.'
Ik knikte verward en stond op. Ik protesteerde niet, want ineens voelde ik me zo moe. Was het de bol die me zo vermoeid had? Dat kon toch niet? Alles wat ik had gedaan was kijken.
Ach, ik wilde er ook niet meer aan denken. Alles wat ik wilde was dat ik morgenvroeg wakker werd en dat alles weer normaal zou zijn. Breyan zou terug zijn en we zouden gewoon weer gaan schatzoeken. Helaas stond me dat niet te wachten.

Allemaal bedankt voor het reageren. Mochten jullie nog opmerkingen hebben, dan hoor ik dat graag.