005

'Nou...' Ik slik. Man, dit is echt moeilijk te zeggen. Ik ga haar teleurstellen,dat weet ik nu al. 'Ik ging dus van het terrein af. Enne...' 'Ja dat weten we nu wel.' onderbreekt ze me. 'Sorry mevrouw, maar ik weet eerlijk gezegd niet veel meer van die avond.' zeg ik snel, want ik zag haar handen al trillen. 'En hoe denk je dat dat komt juffrouw Sandersen?' zegt ze met een enge controle over haar stem. 'Uhm, geen idee?' zeg ik een beetje angstig. Ze is nog gevaarlijker als ze kalm is. 'Omdat je veel te veel alcohol hebt gedronken jongedame.' zegt ze met een ijskoude stem. Alcohol? Dat kan ik me niet herinneren. Oh, wacht even. Dat was dus dat walgelijke spul dat die meisjes me aanraadden om te drinken. Juist, dat verklaard al een boel. 'Het spijt me mevrouw Rosenmary, maar ik had niet door dat hetgeen dat ik die avond dronk, alcohol was.' ze kijkt me achterdochtig aan. 'Het spijt me Emily, maar dit kan ik hoe dan ook niet tolereren in mijn weeshuis. Wat als de andere meisjes je na zullen doen? Ik bedoel, je bent de oudste en de meest invloedrijkste hier. Wat als de andere meisjes erachter komen wat er is gebeurt die avond? Dat kunnen we echt niet hebben.' Ik schrik van haar woorden, wat is ze van plan? 'Maar mevrouw, ze weten het toch niet?' hopelijk zet ze nu haar plannen voor eventuele straffen uit haar hoofd. Ik kijk haar hoopvol aan. Ze zucht diep en kijkt me aan met treurige, maar vooral harde ogen. 'Emily, ze weten het al.' Ik kijk haar verstomd aan. 'Wat? Hoe kan dat? Ik weet het nog maar net!' ze zucht diep. 'Emily, kindje, luister goed naar me. Ik kan dit niet ongestraft laten, want anders kunnen dit soort gevallen zich nogmaals voordoen. Begrijp je dat?' Ik knik stom. 'Daarom zal ik je uit dit weeshuis moeten zetten. Je vertrekt morgen.'