Chapter 8 - What happend to Sander...

James:

“We gaan naar de beveiliging toe om te kijken wie er hier in en uit is geweest.” zei hij en hij liep gelijk richting de deur. James keek hem verbaasd na en begreep dat de “we” die de arts had gezegd op zichzelf en James sloeg. Gelijk liep hij achter hem aan.

Waar is Sander? was het enige waaraan hij kon denken terwijl hij de hoofdarts naar de beveiliging volgde...

Aangekomen bij de beveiliging keek James met de hoofdarts en de beveiligers naar de beelden van de verdieping waar Sander had gelegen. Er werd ingezoomd op de kamer van Sander en James keek met grote ogen naar de persoon die de kamer inliep.

“Dat kan niet...” mompelde hij zachtjes en bleef kijken. Na een paar minuten kwamen Sander en de kidnapper de kamer weer uit en je zag dat Sander niet mee wilde werken. Hij probeerde zich los te trekken en het lukte bijna, maar toen werd hij weer strak vastgegrepen en weer meegetrokken de lift in.

“Dat kan gewoon echt niet!” Riep James uit toen de man en Sander in de lift waren verdwenen en de hoofdarts hem vragend aankeek. James wachtte geen moment en stormde de gang op en pakte zijn telefoon. Hij zocht een nummer op en drukte op het groene telefoontje. Hij ging een paar keer over en toen kwam er een keuze menu.

“Toets 1 voor de openingstijden. Toets 2 om een medewerker aan de lij-”
Hij toetste nummer 2 in om een medewerker aan de lijn te krijgen en wachtte tot er werd opgenomen.

“Goedemiddag, Huis van Bewaring Scheveningen. U spreekt met Angelique van der Werff, wat kan ik voor u betekenen?” sprak de stem aan de andere kant van de lijn.
“Hallo, U spreekt met James Vermeulen. Zou u willen nakijken of Martin Vermeulen nog vastzit?”
“Wat is daarvoor de reden?” vroeg de vrouwenstem verbaasd.
“Het is mijn vader, maar ik denk dat hij is vrijgekomen of dat hij is ontsnapt.”
“Hoezo denkt u dat?”
“Omdat ik hem net op beveiligingscamera's heb zien lopen met mijn broertje aan de arm! Dus ik wil weten of hij nog moet zitten of dat hij vervroegd is vrijgekomen!”
“Een ogenblikje alstublieft...” James hoorde het tikken van vingers op een toetsenbord en wachtte tot de vrouw weer sprak.
“Ja, ik zie hier dat meneer Vermeulen voorwaardelijk is vrijgelaten. Hij is vanmorgen om 10 uur vrijgelaten.”
“Dank u wel...” en James hing de telefoon op.

“Geen moment te verliezen!” ging er door James hoofd heen.
Razend snel liep James terug de kamer in en vertelde in het kort dat het zijn vader was geweest die Sander had meegenomen. Hij liep na het korte gesprek naar de hoofdingang van het ziekenhuis en daar wachtte hem de volgende verrassing...



Intussen in het vliegtuig...

“Dames en heren, we vliegen op dit moment boven Schiphol en we zullen over enkele ogenblikken landen.” Sprak een stem uit de speakers in de stoelen en na een paar tellen schoot het 'Fasten Seat-belts' lampje aan, wat iedereen dus ook netjes deed. Het vliegtuig landde en de mensen verlieten een voor een het vliegtuig. De jongens zochten elkaar weer op nadat ze het vliegtuig hadden verlaten en liepen naar de bagage afhaal banden toe. Daar pakte iedereen zijn koffer en gezamenlijk liepen ze naar Hertz autoverhuur. Harry haalde de auto op die hij had gehuurd vanuit het vliegtuig en ze reden het parkeerterrein af.

“Now what?” vroeg Harry en iedereen keek elkaar niet wetend aan.
“Geen idee...” ze Niall en de andere haalde ook hun schouders op.
“Ik heb wel een idee waar Sander zou kunnen zijn.” Opperde Niall ineens. Hij pakte zijn tas met handbagage en pakte daaruit een papiertje wat hij had meegenomen uit de kamer in het ziekenhuis in Stockholm dat James zo snel was vergeten.
“Dit is het ziekenhuis waar ze in Stockholm de medische gegevens van James hadden opgevraagd, dus daar zal Sander misschien ook wel zijn...”
“Good thinking Nialler!” Riep Louis enthousiast en hij streelde door het haar van Niall met zijn hand. Hij pakte het blaadje van Niall aan en keek naar de tekst die erop stond.
“Het Spaarne Ziekenhuis in Hoofddorp...” mompelde hij en Liam pakte zijn iPhone en zocht het op op internet.
“Ik heb het adres hier...” mompelde Liam en hij voerde het in in zijn routeplanner. “Het is hier niet ver vandaan!” riep hij blij verrast en stuurde Harry de goede kant op.

Na een kleine 20 minuten rijden waren ze er al en snel parkeerde ze. Met een flinke pas liepen ze naar de hoofdingang van het Spaarne ziekenhuis en Niall was de eerste die zag wie er door de draaideur naar buiten toe kwam lopen.

“JAMES!!!!” Schreeuwde Niall luid en de rest keek in de richting van de deur. Daar zagen ze James geschrokken opkijken van zijn iPhone en hij keek nog verbaasder toen hij zag wie het waren.
“Guys, hoe komen jullie hier?” vroeg hij verbaasd.
“We hebben een vliegtuig naar Nederland genomen en zijn toen in de richting gegaan van het ziekenhuis waar ze jou gegevens hadden toen je in Stockholm in het ziekenhuis lag. En nu zijn we hier...” Somde Niall op alsof het niets was en hij keek James aan met glimmende ogen. “En ik wist dat dit jou ziekenhuis was, dus dankzij mij hebben we je gevonden.” Trots als een klein kind zei Niall het en de andere grinnikte toen James hem een knuffel gaf en zei dat hij trots op hem was.

“Maar back to business... Waar is Sander en hoe is het met hem?” vroeg Liam. James slikte even en staarde naar de grond.
“Ik was te laat..” zei hij heel zachtjes en hij begon te snikken. Dikke tranen van verdriet liepen over de wangen van de grote Hollandse jongen en de rest wist even niet wat ze moesten zeggen. Liam klopte hem op de schouder en zei “Het komt wel goed...” en James knikte.
“Het komt ook wel goed, maar nu moet ik Sander eerst terug zien te vinden...”
“Huh?!” Iedereen staarde hem verbaasd aan. “Terugvinden?” vroeg Harry.
“Ja... mijn vader heeft hem meegenomen...”
“Je vader heeft hem meegenomen?!” vroeg Zayn verontwaardigd. “Ik dacht dat hij was overleden ofzo!”
“Huh?! Hoezo?” vroeg James verbaasd en de rest keek hem ook een beetje verontwaardigd aan. “Dachten jullie dat allemaal ofzo?” vroeg James nu nog verbaasder en iedereen knikte.
“Je begon zo spontaan te huilen dat we dat allemaal dachten ja!” zei Liam.
“Nee ik begon te huilen omdat ik er niet voor hem ben en hij nu met zijn vader mee is die mentaal instabiel is, hij is niet dood hoor! Jullie wisten toch dat het niet levensbedreigend was? Jij hebt zelf nog gesproken met het ziekenhuis hier.” Reageerde James en hij keek Liam aan.
“Dat is waar...” Mompelde Liam en zijn wangen werden rood van schaamte.

Even later zaten ze met zijn 6-en in de auto.
“Waar gaan we nu ook al weer heen?” vroeg Harry die reed en hij keek James aan via de achteruitkijkspiegel.
“We gaan naar Sassenheim, naar mijn ouderlijkhuis...” mompelde James en hij staarde naar buiten, kijkend naar het landschap waar hij eens dagelijks fietste...


~

Zo mensies, weer een nieuw stukkie volgende keer gaan we weer verder met de Larry drama hoor, maak je niet druk En ook James en Niall krijgen binnekort wat qualitiy-time

Snel een reactie schrijven over wat je ervan vind dus, ohja en het kudo knopje is niet groen meer, maar hij wordt nogsteeds graag ingedrukt...

Laterzzz

X James