Hoofdstuk 15

Hij rende weg op een snelheid die ik nog nooit eerder had gezien.
'Breyan!' Zelfs als hij me gehoord had, reageerde hij niet. Ik herinnerde me zijn laatste blik naar mij: een blik van angst, pijn en spijt. Waarom was hij weggerend? Was het omdat ik gevraagd had naar zijn geheim? En waarom had hij me dan niet gewoon het antwoord geweigerd?
In stilte stonden we te kijken, totdat hij was verdwenen uit ons zicht.
'Hij is gek..' Ik wist dat Leona dat zei om haarzelf te overtuigen. Want we hadden allemaal zijn blik gezien. Het was meer dan doodsangst. Ik had een blik van doodsangst gezien toen we gevangen zaten bij de trollen. Deze blik vertelde een heel verhaal, die mij niet was verteld.
'Wat nu?' Ik zei het tegen mezelf, en niemand gaf dan ook antwoord.
Ik weet niet hoe lang we daar stonden, sprakeloos. Lang duurde het niet voordat ik me iets begon te realiseren. Dit avontuur zal geen gewoon avontuur zijn. Het gevaar zal niet zitten in trollen en geesten; die zullen niet meer zijn dan obstakels. Het echte gevaar was het gevaar dat Breyan kende. Iets dat hij met zich meedroeg, iets dat in zijn nachtmerries rondspookte. Zou hij zijn weggegaan om ons te beschermen of had hij ons als niet meer gebruikt dan een afleiding, Om het gevaar van hem af te leiden? Maar ik kon het me niet voorstellen.
'We moeten verder.' Leona keek vertwijfeld. Datgene wat haar altijd had aangedreven de schat te vinden, kon ik niet meer vinden in haar stem. Het was gewoon een oplossing van onze problemen. Een tijdelijke oplossing, dat wel. Eentje waarin niemand rust zou kunnen vinden. Maar wat konden we anders?

Zwijgend liepen we nu verder. Onze toestand was een mengeling tussen angst en wanhoop. Angst voor dat waar Breyan zo bang voor was en wat dat voor ons betekende. En wanhoop, want zouden we onze reisgenoot ooit nog zien? De gevaren op deze plek waren niet te overzien en ik wist dat je in je eentje weinig kans van overleven had. Hij had niet eens eten meegenomen, alleen zijn zwaard. Dat wist ik, want die hing altijd om zijn middel. Zelfs als hij sliep. Maar wat moest een jonge man nu alleen in de wildernis, met niets meer dan een zwaard? Met dat wapen kon hij niet eens jagen.
Ik zou hem nooit meer weerzien. Ik had twee mannen verloren. Eén betekende alles voor me en de ander begon net een vriend te worden. Ze hadden me altijd gesteund. Nu voelde ik me alleen en verdwaald, zonder doel. Ik gaf niet meer om de kaart, om de schat of om mijn deel. Ik wilde Breyan terug.

Raar genoeg gingen de dagen maar door en door, zonder gevaren te zien of horen. Helaas hoorden we ook niets van Breyan. Het landschap veranderde: van een vlakte met gras en af en toe bomen, kwamen we bij een gebied waar het zand stoof. Gelukkig was het niet zo erg, omdat er maar weinig wind stond.

Die nacht zaten we bij het vuur. Niemand van ons praatte, zoals we eigenlijk al dagen hadden gedaan. Zelfs Leona volgde zwijgend haar broer. In stilte aten we, liepen we en leefden we die dagen.
Ik nam vrijwillig de eerste wacht op me en staarde weer eens in de verte. Achter me hoorde ik voetstappen, maar ik keek niet om. Moe als ik was, registreerde ik het nauwelijks.
'Hoe gaat het met je?' Het was de vertrouwde stem van Kasandra.
'Kan beter.' Ik haatte het om toe te moeten geven dat ik me echt verschrikkelijk voelde.
'Dat kan ik me voorstellen. Toch kan ik je helpen.'
Ik ging meteen wat rechter op zitten. 'Echt waar?'
'Ja.'
Ze pakte haar tas en haalde er iets uit dat op een knikker leek. Verbaasd keek ik er naar. Wat moest ik daar nou weer mee?
'Wat is dat?,' vroeg ik.
'Een glazen bol.' Ze zei het alsof er niets logischer was in de wereld.
Ik keek er sceptisch naar. 'Op zakformaat?' Het sarcasme droop er vanaf, maar ik kon het in deze situatie niet opbrengen vriendelijk te zijn.
'Ja.'
'Niet te geloven...'
Kasandra grijnsde om mijn reactie. 'Kom op, kijk erin.'
'Eeh, oke...'
Ik pakte de kleine bol van haar aan en probeerde er goed in te kijken, maar ik had er zo mijn twijfels over. Ik had het idee dat dit onmogelijk kon werken. Ik geloofde best in glazen bollen, maar niet op zakformaat.
'Niet twijfelen, meisje. Alleen maar kijken.'
En toen zag ik iets.

Hallo lezers! Ik ben blij dat jullie nog steeds de moeite nemen om het verhaal bij te houden en reacties te geven. Dank jullie! Ook hallo tegen mijn nieuwe abonnee en bedankt voor je reacties.