004

Zingen is altijd al een passie van mij geweest, ik leerde gitaar spelen van een ouder meisje toen ik 5 was. Sindsdien speel ik regelmatig. Ik zing er ook graag bij. De andere meisjes hier vinden het altijd fijn om mij te horen zingen, het kalmeert de nieuwelingen en zorgt voor wat ontspanning. Er zijn ondertussen weer een paar weken voorbij en ik ben ondertussen 16. Voor mijn verjaardag mocht ik voor een avond het weeshuis verlaten. Voor de eerste keer zonder begeleiding. Dat klinkt nu misschien best heftig, maar zo streng is dit weeshuis niet. Mevr. Rosenmary probeert ons gewoon een beetje te beschermen tegen de wereld buiten het weeshuis. Ook de school waar we naartoe gaan is op het weeshuis terrein. Je mag niet zonder begeleiding van het terrein af. Regel nummer 1. Maar nu mocht ik dus voor het eerst zonder begeleiding. Ik weet er niet veel meer van en denk er liever ook niet meer over na. Ik kan duidelijk niet zo goed tegen de buitenwereld.
Ik zucht, ik heb avond corvee, oftewel: eten maken, tafel dekken, tafel afdekken, afwas doen en tafels schoonmaken. Gelukkig helpt Camille me een beetje. Ook Julia en Elle willen wel een handje meehelpen. 'Emily? Mevrouw Rosenmary vraagt naar je.' Ik kijk op. Daar staat juffrouw Jenny, de 'oppas' van het weeshuis. Zij regelt alles. 'Oké, ik kom eraan.' zeg ik snel. En ik loop de keuken uit voordat Camille me een van haar dodelijke blikken gunt. Na een aantal gangen kom ik uit bij het kantoortje van mevrouw Rosenmary. Ik klop op de deur en wacht. 'Kom binnen!' hoor ik vanuit de kamer komen. Ik open de deur en loop naar binnen. 'Emily, ga zitten.' zegt ze. Ik doe snel wat ze zegt. Haar gezicht staat koud, gevoelloos. Dat kan nooit veel goeds betekenen. 'Wat is er eergisteren gebeurd?' vraagt ze streng. Ik verstijf. Ze weet het. Ik ontwijk haar ogen en zwijg. Het houten bureau is opeens een stuk interessanter. Na een lange pijnlijke stilte raakt haar geduld op. 'Emily, wat zijn de belangrijkste regels van dit weeshuis?' Die ken ik, die zijn er al ingestampt sinds ik 3 was. 'Nooit het terrein verlaten zonder toestemming en begeleiding, gehoorzaam zijn en altijd de waarheid spreken' zeg ik. Bij de laatste woorden fluister ik. 'Juist ja. Waarom hou je je daar niet aan?' Weer was ik met stomheid geslagen. 'Maar ik had toch uw toestemming om het terrein te verlaten?' vraag ik verward. 'Ja, maar dat bedoelde ik niet.' zei ze ongeduldig. Ik staarde haar verward aan. 'Regel nummer 2: altijd gehoorzaam zijn.' zegt ze, alsof ze tegen een klein kind praat die niets begrijpt. Gehoorzaam juist. Ik moest dus gaan vertellen wat ik eergisteren heb uitgespookt. Ik zucht en kijk haar aan. Mevrouw Rosenmary is een blonde vrouw van ongeveer 50 jaar. Ze zegt nooit hoe oud ze is. Ze heeft een vrij normaal postuur, alleen wat bredere heupen en buik. Ze kan erg aardig en begripvol zijn, maar ze heeft niet zoveel geduld... 'En nu vertel je me verdomme wat daar gebeurd is!' roept ze. Daar heb je het al, je moet altijd doen wat ze zegt, anders gebeuren dingen zoals dit: ze gaat tegen je schreeuwen en soms, als ze echt boos is, slaat ze je. Ik besluit het maar gewoon te vertellen, veel erger kan het niet worden. Toch? 'Nou,' zeg ik een beetje angstig.