002 - Ella

Ik zit op mijn bed en ga door mijn contacten. Tot bij Liam's nummer. Ik bel hem en bijna onmiddellijk neemt hij op.

- Hi Ella! How are you? I'm so happy to hear you!
+ Hi Liam, I'm fine and you?
- I'm fine now I hear you!
+ Well, I have something that I want to talk to you about.
- I'm listening
+ You know I don't go to the university or ant other college thing, right?
- Yes, and I want to ask you something about that.
+ What, Liam?
- Well, now you don't have to go to school and you have any time of the world... Do you want to come to england for a few weeks?
+ I call you for that...
- So, you come to here?
+ Well, I was thinking of moving to England.
- Do you want to live in England? With me?
+ Not immediately in the same house. But I don't have to stay here in Belgium. Only for my parents and Jasmien.
- What do you parents think about your plans?
+ They support me, and they would visit me all the time.
- And Jasmien? And your other friends?
+ Jasmien brought me on that idea. And I don't have other friends...
- What do you think self? That's what you should do.
+ I think it would be an amazing adventure. I wouldn't feel like a stranger because it's my second home. And I would see you more! I will meet the boys after all these years. The language isn't a difficult anymore, I can speak it as my own.
- So, are you going to move? To here?
+ Well, I will think about it. Sleep a night. Tomorrow I will let you know something. You will be the first!
- Okay, thanks. But the guys are yelling at me that I have to go. I love you, hun.
+ I love you too Liam.
- Bye
+ Bye, Kiss!

Ik leg mijn gsm op mijn nachttafeltje en laat me achterover vallen. Op mijn bed. Ik denk dat ik het ga doen. Ik ga me een appartementje zoeken, een baantje, misschien een paar vriendinnen. Vrienden ga ik hebben. Hoop ik toch. Wat als de andere jongens van One Direction mij niet graag hebben? Zou ik wel verhuizen naar Engeland? Misschien zullen ze me haten en zullen ze splitten! Nee, als ik hier in België blijf, ben ik zeker dat dat niet gebeurd....

Ik hoor geklop op mijn deur. 1 klopje, dan 2 korte rap na mekaar en dan 3 lange. Dat betekent dat het mijn papa is. We hebben dat klopje al sinds ik 5 jaar was. Als we in mijn kamer speelden en hij ging iets halen, dan gebruikte hij dat klopje om te laten weten dat hij het was. Ik antwoordde altijd met een liedje. Nog altijd. Ik begin te zingen.

"One two three four five
Once I caught a fish alive
Six seven eight nine ten
Then I let it go again
Why did you let it go
Because it bit my finger so
Which finger did it bite
This little finger on the right"

Het is een kinderliedje over een vis. Het eerste dat ik ooit in het Engels leerde. Ook al was ik nog maar 5, toen werd ik verliefd op Engels. En nu ben ik ook een anglofiel zoals mijn pa.
Hij komt binnen. 'Hi little girl. Nog altijd aan het nadenken?'
'Pap, wat moet ik doen?'