Hoofdstuk 13

De weg naar beneden ging veel sneller dan naar boven. We kwamen geen problemen meer tegen, op een berggeit na. Roelof wilde het beest vangen voor het avondeten, maar werd beloond met een schop tegen zijn kont. En zo leerde ik waarom we berggeiten met rust moeten laten.
Het was fijn om na een paar dagen weer op vlakke grond te kunnen lopen. Ik had gemerkt dat van het vele dalen mijn benen waren gaan trillen. Ik was er duidelijk niet aan gewend. Roelof wilde de kaart weer niet laten zien, terwijl ik zo ontzettend nieuwsgierig was. Nu ik had gezien wat voor ons lag, wilde ik weten waar we langs moesten. Stiekem wilde ik de zee van dichtbij zien, maar dat zou waarschijnlijk niet gebeuren. De schat lag waarschijnlijk niet in de zeebodem begraven.
Die nacht waren we zo moe dat we zelfs waren vergeten een wacht uit te zetten.
Gelukkig gebeurde er niets en konden we de volgende dag ongestoord verder lopen. Ik was blij dat we na deze avonturen nu een rustpauze hadden.

Die dag raakte ik weer in gesprek met Breyan. Hij leek onrustig en mompelde af en toe wat voor zich uit. Ik kon het nooit verstaan, maar ik maakte me ongerust.
'Wat is er met je aan de hand?' Ik besloot het maar gewoon te vragen.
Hij keek verward op. 'Niets. Het is niets.'
Het was overduidelijk dat hij loog. Dacht hij soms dat ik blind was? Ik wist niet wat ik moest zeggen, dus ik zweeg maar. Voor uren liepen we in stilte. Ik haatte het. Het gevoel dat hij iets voor me verborgen hield, groeide en groeide. Waarom vertelde hij niet wat er aan de hand was? En, als hij dat niet wilde, waarom zei hij dat dan niet? Ik wilde niet dat hij loog.
Halverwege de middag zei hij opeens iets. 'Sorry.'
Ik dacht even dat ik het niet goed had gehoord. 'Wat?'
'Sorry.' Nu praatte hij duidelijk. 'Er is iets, maar ik kan het je niet vertellen.'
'Oh.'
En toen was het weer stil. Eén van die ongemakkelijke stiltes, waarvan je niets liever wilde dan ze verbreken, maar je wist niet hoe. Ik wendde mijn blik af van hem, alsof ik er zo voor kon zorgen dat hij en de stilte niet bestond. Ik richtte me op het lopen en het landschap dat langzaam veranderde. Ik had de hoop al opgegeven dat hij nog iets zou zeggen, toen ik ineens hoorde:
'Kijk omhoog.' Wat een raar verzoek. Of bevel. Toch deed ik wat hij zei.
'Wat zie je?'
'Niets,' antwoordde ik. 'Wolken, de zon...' Ik kon niets vreemds opmerken. De wolken hadden geen vreemde formatie en met de zon was niets aan de hand. 'Een vogel. Een roofvogel, denk ik.'
Ik leek het juiste genoemd te hebben, want Breyan knikte bevestigend.
'Ik begrijp het niet,' zei ik. Maar Breyan antwoordde niet. Dus ik moest het zelf maar uitvogelen.
Ik begon logisch te denken. Er moest iets raars zijn aan die vogel, maar wat? Het was logisch dat hier af en toe roofvogels rondvliegen. Ik wist van mijn vader dat ze graag op deze terreinen jaagden. Zou er iets bijzonders met deze vogel zijn? Was dit de sleutel?

Tegen het einde van de middag zat ik er nog steeds over te piekeren. Een symbolische betekenis misschien? Maar ook daar kwam ik veel niet verder mee. Ik wist zeker dat het iets met de reden van Breyans onrust te maken had. Maar wat? Het was echt ontzettend frustrerend en het hielp helemaal niet mee dat hij niet praatte.
'Kijk omhoog.' Heel even dacht ik dat ik een echo hoorde van die middag, maar hij zei het echt.
Opnieuw keek ik omhoog. Ik speurde de lucht af naar een nieuwe aanwijzing, maar ik zag niet meer dan die vogel. Waarom was die nog steeds hier? Had die geen nest of zoiets?
Het was die vogel dus weer. Was dit een nieuwe aanwijzing of wilde hij me er gewoon weer op wijzen?
'Wat wil je toch van me?,' vroeg ik. Mijn toon klonk wanhopig. 'Ik ben niet goed in raadspelletjes. Vertel me wat er is of vertel me het niet.'
Breyan zuchtte. 'Het is geen spelletje. Ik wilde je alleen ergens op wijzen. Zorg dat je vanavond de eerste wacht hebt. Dan zal ik je het vertellen. Begrijp dat ik je vertrouw.'
Nog verwarder dan eerst liet hij me achter. Ik vergat zelfs even door te lopen. Hij liep voor me uit en ik bleef naar zijn rug staren. Zal het raadsel dat Breyan heette vannacht worden opgelost?

Druk geweest! Maar de proefwerkweek ging gelukkig goed