O63. Cecilia Romaine

Zoals altijd als ik hier was staarde ik naar de bomen, of beter gezegd, ik staarde tussen de bomen, probeerde het diepste van het bos te zien, niet dat dat erg goed ging, aangezien we er met zeker negentig kilometer per uur langsreden.
‘We komen te laat,’ mompelde ik, geen spatje bezorgdheid in mijn stem doorschemerend. Het maakte me dan ook niet veel uit of we wel of niet op tijd zouden zijn voor de bruiloft, we kwamen tenminste en dat zou al iedereen verbazen.
Elisa knikte en schakelde terwijl ze afremde voor een verdwaald stoplicht. ‘Ja, misschien een kwartiertje te laat, maar het…’ Ze maakte haar zin niet af, maar we wisten beiden wat ze had willen zeggen maar niet hardop durfde uit te spreken. Het maakte niet uit.
Het maakte dan ook inderdaad niet veel uit, niet in mijn idee tenminste. We gingen alleen maar om Seth en Embry nog één keer te zien, ze te laten weten dat het goed met ons ging en dan voor altijd uit hun leven te verdwijnen. Dat was het plan, maar iets zei me dat het niet zou lukken.
‘Ik ben benieuwd wat voor een jurk Sue aan heeft, of ze überhaupt een jurk aan heeft, sommige mensen trouwen liever in iets casuals, toch?’ vroeg ik, om op een ander onderwerp over te gaan. De stilte drukte op me als een zwaar blok gevuld met gedachten en zenuwen.
‘Klopt, maar ik vind trouwjurken mooier,’ glimlachte Elisa dromerig. ‘Een prachtige jurk en de man van wie je houdt die je met open mond aanstaart, zijn ogen gevuld met liefde.’
Ik knikte en probeerde mijn gedachten te weerhouden van het afdwalen naar de jongen die meteen in mijn gedachten opkwam, de jongen die mij met open mond aan zou staren, vol liefde.
‘We zijn er bijna,’ deelde Elisa mee, mijn gedachtestroom onderbrekend.
Ik knikte, de zenuwen die eerst heel lichtjes aanwezig waren leken nu wel als een orkaan in mijn lichaam te keer te gaan.