001

'Emily, het is weer eens tijd voor nieuwe lakens in slaapzaal 5. Wil jij ze even brengen en de meiden helpen?' roept mevr. Rosenmary, de ''bazin'' van het meisjes weeshuis Rosenmary. Ik zucht en neem de stapel lakens van haar over omdat ik weet dat protesteren toch geen zin heeft. 'Ja mevrouw Rosenmary.' zei ik gehoorzaam en liep de gang op. Natuurlijk kon ik weer eens nergens langs zonder bijna een paar meisjes omver te lopen. 'Hey kleintje, wat was jouw bedoeling?' vroeg ik lachend aan het peutertje waarover ik bijna gestruikeld was. Het meisje grijnst haar kleine tandjes bloot en kijkt me ondeugend aan. Ik begin haar te kietelen, waardoor er een ontzettend schattig lachje uit haar mondje komt. Ik word onderbroken door een ouder meisje, Camille. Camille is 14 en aangewezen aan kamer 2, wat een zeer zware taak is aangezien dat de meisjes van twee tot vier jaar is en die ontzettend koppig kunnen zijn. Ze kijkt het meisje aan en zegt een beetje boos: ' Kom op Saartje, je moet niet nog is wegkruipen hoor! Dat zal mevrouw Rosenmary niet zo leuk vinden.' Ik kijk haar meelevend aan, en zeg: 'Zware nacht gehad?' Ze knikt gefrustreerd. 'Je moest eens weten' en probeerde Saartje op te tillen. Maar daar had de peuter even helemaal geen zin in. Ze klampte zich vast aan mijn been en zei hard:'Nee!' Ik lachte en imiteerde de leus van elke tweejarige:'Ik ben twee en ik zeg nee!' Camille schoot in de lach. Ik tilde Saaartje op en nam haar mee naar slaapzaal 2. 'Kun je me niet even helpen?' vroeg Camille aarzelend. 'Nee, sorry. Ik moet naar kamer 5.' zei ik wijzend naar de stapel was voor de deur. Ze knikt vol medeleven. 'Succes' zei ze. 'Jij ook!' zei ik weer helemaal vrolijk. Ik liep de gang weer op en pakte de was. Onderweg naar kamer 5 kwam ik nog meer meisjes tegen die ik natuurlijk allemaal allang kende. Ik zat hier al sinds mijn eerste en ik ben nu bijna zestien. Ik weet niet veel van mijn ouders, alleen dat ze best rijk waren en omgekomen waren in een auto ongeluk. Ik had een tas vol met foto's en erfstukken en de gitaar die mijn vader aan mijn moeder had gegeven toen ze elkaar een jaar kende. Ze zaten toen in de hippie periode, dat kon je er wel aan zien. Verder had ik ergens op de wereld een flinke bankrekening waar ik pas bij kan als ik officieel uit het weeshuis ben. Dat is dus nog zo'n twee jaar wachten. Ik heet Emily Julia Sandersen, ben bijna zestien jaar en woon nu al bijna vijftien jaar in het meisjes weeshuis Rosemary ,in Nederland. Ik ken alle meisjes, behalve de nieuwe dan, en kan met ze allemaal opschieten. Nou ja, bijna allemaal... Ik zucht diep, ik sta nu voor de deur van slaapzaal 5. 'Heb je snoep bij je?' hoor ik brutaal door de deur heen roepen. Ik hoorde zacht gesnik vanuit de kamer komen, en zucht nog eens, het zou ook weer eens niet. Ik open de deur met mijn elleboog omdat ik nog steeds mijn armen vol heb, en kijk de kamer in.