You Belong With Me: Part 3

Ik staarde nadenkend voor me uit terwijl mijn voeten over de rand van de steiger bengelden. De wind liet het gras dansen en de bomen heen en weer wiegelen terwijl mijn haren alle kanten op vlogen. Het enige geluid was afkomstig van de wind die door de bomen blies en het zachte avondgefluit van enkele vogels. De maan scheen een schemerig licht over het zwarte meer en ik voelde me kompleet rustig. Ik werd eigenlijk verwacht in de grote zaal voor het avondeten, maar ik had mezelf er niet kunnen toe aanzetten om op te dagen. In plaats daarvan was ik naar buiten gegaan en bij het meer gaan zitten. De rust die deze plek me gaf deed me goed. Ik wou dat Anouk nu hier was. Dat ze een arm om me heen sloeg en me zacht heen en weer wiegde terwijl ze een liedje neuriede, zoals ze altijd deed. Een traan rolde over mijn wang maar ik veegde hem snel weg. Ik zou niet gaan huilen, dat mocht niet. Ik kon me geen zwakte veroorloven. Ik staarde even naar het donkere water en verlangde ernaar om er een duik in te nemen. Het koele water zou me goed doen, maar helaas kon dat niet. Ik kon niets doen wat met mijn oude, echte ik temaken had tot de tijd rijp was. Dus ik bleef gewoon zitten waar ik zat, voor me uit starend in de duisternis. Ik besefte dat dit niets uithaalde, ik kon hier blijven zitten en terugdenken aan wat ik had achtergelaten, verdrinken in mijn verdriet en blijven kniezen. Maar ik moest doorgaan. Het leven was een pad met vallen en opstaan, en hoewel ik in een diepe kuil was gevallen moest ik nu doorzetten en de strijd aangaan en de reden waarom ik hier was onder ogen zien, de opdracht die me was toegewezen. Ik stond op en verliet mijn schuilplek, op weg naar mijn nieuwe thuis.

Toen ik de leerlingenkamer binnenkwam was die bijna verlaten op enkele leerlingen na. Twee jongens zaten in de hoek snel nog hun huiswerk te maken, een meisje zat in haar eentje bij de openhaard en twee andere meisjes zaten lachend in de zetel. Zodra ze doorhadden dat ik er was keek iedereen op. Een van de meisjes die net nog had zitten lachen in de zetel stond op en liep naar me toe. ‘Hé, ik ben Melody. Leuk dat je in Griffoendor zit. Ik zit ook in het zesde jaar’ glimlachte ze. ‘Ik ben Cailey’ glimlachte ik. Haar vriendin stond nu ook op en kwam erbij staan.’ Hey, jij moet Cailey zijn. mijn naam is Harmony’ glimlachte ze. Ik glimlachte. Melody en Harmony waren elkaars tegenpolen. Harmony leek me het typje dat altijd vrolijk en enthousiast was, dat altijd alles zei wat ze dacht en nooit haar mond kon houden terwijl Melody eerder het rustige typje kon zijn dat graag een boek las, maar ook iemand die graag grapjes met andere mensen uithaalde en ze was er altijd als eerste bij als er een feestje werd gegeven. Uiterlijk gezien leken ze heel erg op elkaar, al was duidelijk dat ze veel moeite hadden gedaan om dat te verbergen. Melody had lang blond haar tot op haar schouders terwijl Harmony kort zwart haar had dat vrolijk om haar hoofd leek te dansen, maar daardoor zag ze er niet minder vrouwelijk uit. Ze hadden beide chocoladebruine ogen en dezelfde gelaatstrekken, ze waren duidelijk een tweeling. Hun band was heel sterk en onbreekbaar. Ik vond hen meteen aardig. Hoe ik dit allemaal wist? Ik kon door een persoon gewoon te zien meteen zeggen wat voor karakter die persoon had of wat hun band was met anderen. Dat kon ik al zolang ik me kon herinneren. ‘Je haar is bruin’ merkte Melody plots op. ‘Laten we zeggen dat mijn haar wel eens van kleur veranderd, het zou me niets verbazen als het morgen plots roos of blond is. Mijn haren doen al vreemd sinds mijn geboorte’ lachte ik. ‘Ik zag je niet bij het avondeten’ veranderde Harmony van onderwerp. ‘Ik was even een luchtje scheppen’ antwoordde ik. ‘Maar ik denk dat ik maar eens ga slapen, het is al laat’ voegde ik eraan toe. ‘Goed, we zien je morgen wel weer.’ Glimlachte Melody. Ik liep snel de trap op naar de slaapzaal en met een gevoel dat deze school misschien toch niet zo ellendig zou zijn kroop ik onder de lakens en viel als een blok in slaap.