A ranger/traitor 92

“Ken je mensen in Yltis, Halldor?”
“Niet echt, ik bedoel ik kwam daar wel eens. Het was het grootste dorp uit de omgeving, maar echt iemand kennen nee.” Will deed er het zwijgen toe. Miko kende zijn leraar goed genoeg om te weten dat er nu in zijn hoofd een plannetje aan het rijpen was.
“Ik zat te denken, Halldor, zou je ons de weg kunnen wijzen naar Yltis? Ik denk dat we er veel sneller zullen zijn met een gids die de omgeving wat kent.” Halldor keek hem met open mond aan. “Wat denk je?” Hij aarzelde.
“Euh… maar ik heb geen paard.”
“Zoveel weeg je niet, denk ik, en het zijn sterke beestjes. Je kan wel bij ons achterop.”
“Uiteraard zorgen wij onderweg voor eten en in Yltis zullen we je goed belonen voor je hulp, zodat je even verder kan terwijl je in de haven werkt zoekt.”
“En ondertussen kun je mij helpen met je Sonderlands. Ik wil dat mijn familie me verstaat.” Halldor keek van de een naar de ander.
“Goed ik doe het, maar euh… jullie weten zeker dat jullie paarden me er niet af smijten?” Will glimlachte. “Ja, maar je moet me wel beloven van hen af te blijven als wij er niet bij zijn.” Halldor knikte.
“Dat was ik al van plan.” Will zei er verder niets over. Grijze jagers liepen niet graag te koop met hun trucks en zeker niet met die van hun paarden.
“Kom tijd om te gaan slapen.” Will kwam overeind, maar wel zo dat hij even met zijn rug naar Halldor toe lag. Tegen de tijd dat hij zich had opgericht, zat zijn mes weer in de schede alsof het er nooit was uit geweest.