#149.

Toen ik nog stel even naar het toilet op de gang ging werd ik ermee geconfronteerd hoe slecht ik eruit zag. Met mijn handen leunend op het wastafeltje probeerde ik mezelf recht in de ogen te kijken in het spiegeltje. Ik zag wallen en een rode droge huid. Het was allemaal anders verlopen dan verwacht. Had ik ooit kunnen verwachten dat mijn leven verbonden en ingekort zou worden door ’s werelds gruwelijkste ziekte? Misschien had ik het gewoon anders moeten aanpakken en minder moeten uitstellen, want ik had mezelf tot het uiterste gedreven. De aftakeling die van mijn gezicht te lezen viel was niet langer het resultaat van mijn ziekte. Het was een combinatie geworden van ziek zijn en een emotionele uitputting die er eigenlijk niet had hoeven te zijn. Ik draaide het kraantje open en liet ijskoud water stromen. Mijn ogen werden spleetjes en vervolgens plensde ik het water in mijn gezicht. Het deed me rillen.
Voorzichtig depte ik mijn gezicht terug droog met een handdoekje. Alles deed pijn. Mijn lichaam was een en al weerspiegeling van hoe het er in mijn hoofd aan toe ging. Ik wist dat het monster me van binnenuit aan het opeten was. Het teerde op mijn emoties.
Een vertrouwd geluid haalde me uit mijn denken. Ik hoorde autobanden die contact maken met de kleine steentjes op de oprit, een ronkende motor en de garagepoort die in beweging schoot. Bill was thuis. Zo snel als ik kon rende ik de trap af om me weer naar de living te begeven. Mijn voeten bewogen zo snel dat ik me ook echt moest concentreren om niet te vallen. Ik stak al mijn concentratie in mijn bewegingen en rekende erop om er eerder te zijn dan Bill. Zolang ik me daarop richtte dacht ik even niet aan de knoop in mijn maag die opnieuw gevaarlijk strak aangespannen werd. Ik plaatste me in de zetel op mijn vertrouwde plekje waar ik afgelopen nacht ook gelegen had. Mijn benen waren tegen elkaar geduwd en ik zat op het randje van de zetel, alsof ik ieder moment zou gaan recht springen. Ik zat alles behalve comfortabel, maar het zou alles behalve een aangenaam gesprek gaan worden. Ik ging van een gesprek uit, hoewel ik geen flauw idee had wat er zou gaan gebeuren. Dit kon letterlijk alle kanten op en dat was nu net een van mijn angsten. Ik telde de seconden voordat hij eindelijk in mijn vizier verscheen. Deuren werden geopend en weer gesloten, voetstappen weerklonken en bijna meende ik zijn ademhaling te horen. Uiteindelijk werd zijn gestalte zichtbaar in de deuropening van de woonkamer.