#149.
Ja, ik ben het - ja, ik. Ik duik even weer op met een nieuw deeltje (ik heb er eigenlijk nog wel een paar staan hoor, alleen.. waar is mijn tijd voor quizlet gebleven?).
Goed, ik ga er even van uit dat jullie nog weten wie ik ben. Zo niet.
Dan is dat wel heel erg jammer, maar ook wel een beetje mijn schuld.
Even verduidelijking: ik heb nu examens aan de hogeschool, ik ben moe en heb nog steeds een hekel aan liefde. Zo, tot zover de update.
Nee, het spijt me écht als ik nog steeeeeds niet deftig geantwoord heb of wat dan ook. want ik mis bepaalde mensen hierzo wel.
Nuja, hier is een nieuw deeltje.
WAAR ging dit verhaal zo over? Ja, dat is een goede vraag :').
Bill staat op het punt om thuis te komen - jeweetwel, of jeweetniet, maar dit is na dit valentijn gedoe en dat ik-stel-je-voor-aan-de-pers-gedoe.
Nogmaals, sorry!!
xx.
Toen ik nog stel even naar het toilet op de gang ging werd ik ermee geconfronteerd hoe slecht ik eruit zag. Met mijn handen leunend op het wastafeltje probeerde ik mezelf recht in de ogen te kijken in het spiegeltje. Ik zag wallen en een rode droge huid. Het was allemaal anders verlopen dan verwacht. Had ik ooit kunnen verwachten dat mijn leven verbonden en ingekort zou worden door ’s werelds gruwelijkste ziekte? Misschien had ik het gewoon anders moeten aanpakken en minder moeten uitstellen, want ik had mezelf tot het uiterste gedreven. De aftakeling die van mijn gezicht te lezen viel was niet langer het resultaat van mijn ziekte. Het was een combinatie geworden van ziek zijn en een emotionele uitputting die er eigenlijk niet had hoeven te zijn. Ik draaide het kraantje open en liet ijskoud water stromen. Mijn ogen werden spleetjes en vervolgens plensde ik het water in mijn gezicht. Het deed me rillen.
Voorzichtig depte ik mijn gezicht terug droog met een handdoekje. Alles deed pijn. Mijn lichaam was een en al weerspiegeling van hoe het er in mijn hoofd aan toe ging. Ik wist dat het monster me van binnenuit aan het opeten was. Het teerde op mijn emoties.
Een vertrouwd geluid haalde me uit mijn denken. Ik hoorde autobanden die contact maken met de kleine steentjes op de oprit, een ronkende motor en de garagepoort die in beweging schoot. Bill was thuis. Zo snel als ik kon rende ik de trap af om me weer naar de living te begeven. Mijn voeten bewogen zo snel dat ik me ook echt moest concentreren om niet te vallen. Ik stak al mijn concentratie in mijn bewegingen en rekende erop om er eerder te zijn dan Bill. Zolang ik me daarop richtte dacht ik even niet aan de knoop in mijn maag die opnieuw gevaarlijk strak aangespannen werd. Ik plaatste me in de zetel op mijn vertrouwde plekje waar ik afgelopen nacht ook gelegen had. Mijn benen waren tegen elkaar geduwd en ik zat op het randje van de zetel, alsof ik ieder moment zou gaan recht springen. Ik zat alles behalve comfortabel, maar het zou alles behalve een aangenaam gesprek gaan worden. Ik ging van een gesprek uit, hoewel ik geen flauw idee had wat er zou gaan gebeuren. Dit kon letterlijk alle kanten op en dat was nu net een van mijn angsten. Ik telde de seconden voordat hij eindelijk in mijn vizier verscheen. Deuren werden geopend en weer gesloten, voetstappen weerklonken en bijna meende ik zijn ademhaling te horen. Uiteindelijk werd zijn gestalte zichtbaar in de deuropening van de woonkamer.
Reageer (10)
succes met je examens
1 decennium geledenik weet nu hoeveel tijd daar in zit om te leren al had ik alleen SE week
maar dan ben ik nu gelukkig klaar mee
Bill mag niet meer boos zijn
ze kan er ook niks aan doen dat ze die ziekte heeft
en het is best moeilijk om zo iets tegen iemand te zeggen
ook al is het je geliefde
snel verder(K)
Jeeez; ik heb ook een hekel aan liefde. Had ik al die reacties hiervoor hier maar niet gezet, bah, kan de jongen niet meer zien of hóren. Njah, andere en betere (;
1 decennium geledenSnel verder <3
Please vlug verdeeeeer
1 decennium geledenoh please snel verder, succes met je examens!
1 decennium geledenIk begon bijna te fangirlen toen ik zag dat je weer iets had geschreven, haha!
1 decennium geledenHoe dan ook--as if I ever could forget this story, or you, or everything. I love this to pieces. <3
Dit alleen al, bijvoorbeeld: "Ik zat alles behalve comfortabel, maar het zou alles behalve een aangenaam gesprek gaan worden." Dit soort zinnen. Fantastisch hoe één hoofdstukje van jou meteen genoeg is om mij aan alle redenen te herinneren waarvoor ik dit verhaal ooit ben gaan lezen.
En ik ben het eens met BlackLeather. Geweldig hoe je dit hoofdstuk laat eindigen. Je geeft ons wel eindelijk weer de zekerheid dat Bill terug is, maar toch maak je meteen weer duidelijk dat dat nog niet genoeg is. Wij weten, net als Chaya, niet wat er gaat gebeuren als hij eenmaal binnen is, wat nogmaals onderstreept hoe realistisch je alles weergeeft.
Ik vind het heerlijk hoe wij telkens net zoveel weten als Chaya zelf. Dat maakt het verplaatsen in haar zo makkelijk, en dan ook nog het feit dat je emoties, gebeurtenissen, reacties op die gebeurtenissen en dialogen zo geweldig omschrijft, maakt dit gewoon een prachtverhaal. Daar zou ik jaren voor wachten, en dat meen ik serieus.
Ik vraag me af wat er gaat gebeuren met Bill. Ik verwacht eigenlijk weinig--eigenlijk verwacht ik stilte en teleurstelling in zijn ogen, maar aan de andere kant heb ik toch het gevoel dat hij wil praten. En als hij niet wil praten, dan Chaya wel. Eilovit. Echt, hoe je die spanning zo weet op te bouwen... *omnomnom*
Wat jammer dat je niet zo vrolijk lijkt in je post ): Ik hoop dat het snel iets beter gaat en dat er iemand is die ervoor kan zorgen dat je minder hekel hebt aan liefde, want dat verdien je. <3
Lots of love <3