Epiloog
Ik ga niks zeggen, dat doe ik pas bij et dankwoord..
Ik heb mensen laten huilen, zoals te lezen bij het vorige hoofdstuk..
Daar ben ik best wel trots op
Daardoor heb ik de hele dag als een idioot door de school gehuppeld
Jullie hebben trouwens geluk, mijn ma had water over me laptop gegooid, perongeluk..
En hij doet et nog <3
1 jaar later
Hier sta ik dan. De slag van Zweinstein was een jaar geleden. Fred was een jaar geleden, bruut vermoord. De moord op mijn vader, was alweer twee jaar geleden. En mijn ouders. Daar wilde ik niet eens aan denken. De wind wapperde door mijn lange zwarte haar en mijn witte jurk wapperde met ze mee. Zo wilde ik graag sterven. Ik wilde sterven in een lange witte jurk, op blote voeten in het zand. Al was het zand niet helemaal gelukt. De ruwe stenen van de rotsen, schraapten over mijn blote voeten. Harry’s stem sprak me nog steeds toe, dat ik het niet verdiende te sterven. Ik wist ook heus wel dat ik het niet verdiende, maar ik kon niet anders. Ik mistte iedereen. Ik had genoeg mensen nog om me heen, maar wat was het leven waarin je geen ouders had? Zelfs je adoptie ouder dood was? En je enige liefde dood was? Wat had ik nog om voor te leven? En met Harry zou ik altijd contact houden. In onze hoofden. En zo zou ik contact houden met iedereen en zou ik terug gaan naar iedereen. Naar iedereen waar ik van hield. ‘Ik zal je nooit vergeten. Ik zal nooit vergeten wat je voor me hebt gedaan,’ fluisterde ik in mijn hoofd naar Harry. ‘Dat weet ik,’ fluisterde hij terug. ‘Ik zal je missen, maar je moet doen waar je, je goed bij voelt. En ik weet dat jij het zo wilt.’ ‘Bedankt Harry. En we zien elkaar weer, maar pas als jouw tijd daar is. Ik zal altijd op jullie neer kijken en ik zal jullie alle geluk toe sturen.’ Na dat gezegd te hebben, liet ik mijn tenen over de rand krommen. Één enkele traan glipte uit mijn ooghoek en liep over mijn gezicht. Langzaam liet ik me naar voren vallen en lieten mijn voeten de rots los. Één kort moment had ik een gevoel van vrijheid, waarna ik wachtte op de klap, die mij zal verlossen.
Ik voelde geen pijn meer. Ik opende mijn ogen en zag dat alles wit was. Ik was er, ik was eindelijk bij iedereen waar ik bij wilde zijn. Mijn familie stond om me heen. Mijn ouders, Albus, Fred en al mijn andere familie. Ik omhelsde mijn ouders, familie en Albus. ‘Ik ben zo blij, weer bij jullie te zijn,’ fluisterde ik. En ik keek op naar Fred. Ik ging op mijn tenen staan en drukte een kus op zijn mond. We sloegen onze armen om elkaar een en ik draaide me om, naar de rest. Met Fred tegen me aangedrukt, keek ik glimlachend op me heen. ‘Het is hier prachtig,’ zei ik in mijn hoofd tegen Harry. ‘Ik ben op een betere plek nu en ik zal wachten tot jullie hier bij mij zijn.’ ‘Dat alle geluk je mag toe komen,’ fluisterde Harry. Ik glimlachte en stapte toen met mijn familie door de poort heen, om daar nooit meer weg te gaan.
Reageer (6)
Wow zo mooi verhaal moest ik bob ff zeggen na dit verhaal helemaal helpen te hebben ookal was dit best laat. Ik moet zeggen dat ik het einde zielig mar mooi vind, ookal vind ik persoonlijk dat zelfmoord nooit de oplossing kan en mag zijn!! Maar dat is niet erg want dit verhaal was zo leuk en origineel had dit of iets in die richting nooit verwacht te lezen. Want t is zo origineel ben je hier ook echt in een droom ook echt aan gekomen?? Ja ik weet t stond in je dankwoord en dat komt pas hierna, maar vind t eigenlijk niet leuk om te reageren op een dankwoord van een storie die ik later pas lees dus hier een lange reactie als dank voor dit mooie verhaal en om goed te maken dat ik tijdens het schrijven geen reactie Kon schrijven!!
1 decennium geledenNog een keer bedankt
O MY HOLY THE MOLY POTTER!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! vervolggggg
1 decennium geledenJe maakt me godverdomme al de tweede keer aan het huilen ;'(
1 decennium geledenHet was echt een mooi verhaal en van die blije Luce was niks meer over, dus het is goed dat ze het zo heeft gedaan!
Wat een lange reactie -___-
1 decennium geledenLOL
OMG OMG OMG OMG OMG OMG OMG OMG OMG OMG OMG OMG OMG OMG OMG OMG
-
(
1 decennium geledenmoet ik nog door gaan of is het duidelijk??
Dot was echt een prachtig einde en ik HAAT HET waarom moet ze dood??
Kon ze niet gewoon verder met George leven? -hij is even geweldig als Fred
En bij de Wemels gaan wonen zou Molly denk ik niet erg vinden
Grr nu ben ik in shock (hoe schrijf je dat )
En kan ik niet meer bij lezen. Grrr
Mmm heb nu al een redelijk lange reactie maar mijn gevoel maar hij kort nog langer ...
Mmmm denk denk wat kan ik er nog bij zetten??
Of past deze smiley beter ?
Het moet een denkend poppetje zijn
Stil nou eens en stop met tegen mij te praten moet denken
Owja had gezien dat je ook al een dankwoord had geschreven begint die met het begon allemaal met een droom?
En der was nog iets dat je der bij moest zetten …
Ik weet het niet meer
Achja als het belangrijk was had ik het onthouden
Woow dat moet mijn nieuwe motto worden voor op school
En wel je hakken aan doen morgen (nu we het toch over school hebben)
Weetje ik raad iedereen die zo slim was om dit te lezen (min jij Iris jij moet dit HELEMAAL AFLEZEN) nu te stoppen want er komt nog een heleboel verveling en onzin gepraat aan
Whahhahaha
Ah nu zul je zien dat ik niks meer te schrijven weet
Oehh moet echt verder gaan schrijven met ons verhaal
Weetje trouwens nog dat ja haar verliefd wou laten worden op Harry??
Hahaha
Denk dat dit wel genoeg geschreven is …
Zul je zien omdat ik toch wel redelijk snel en zonder erg na te denken schrijf er straks als ik dit terug lees echt veel spel fouten uithaal
Jongens ik ga ze der niet uithalen
En NU stop ik echt
Nog maals het was echt een geweldig verhaal voor die 35 hoofdstukken + proloog + het begin + hoofdstukje 75 + epiloog en +
Straks ook nog het dankwoord
Die ik heb gelezen
Ik beloof hoofdstuk 36 tot en met 74 komen der ook nog bij :dp