You Belong With Me: Part 1

Ik gooide de laatste spullen in mijn koffer en deed hem daarna met veel moeite dicht. Ik wierp nog een laatste blik op mijn oude kamer waar ik de laatste 4jaar mijn intrek had genomen. Ik zou deze kamer zo missen. Van het prachtige uitzicht en de gezellige sfeer tot de stofneten onder mijn bed. De volle maan wierp een schemerig licht door het raam. Ik werd er depressief van. Ik wist niet wanneer ik hier ooit weer terug zou komen, ik wist niet eens of ik wel nog zou terugkeren. Het was een raadsel. Er werd zacht op de deur geklopt en Anouk kwam mijn kamer binnen. Anouk en ik kende elkaar al sinds we negen waren, en nu, zeven jaar later, zijn we nog steeds beste vriendinnen. Het deed pijn om haar achter te laten, niet wetend of ik haar ooit nog zou terug zien. De tranen stroomden over haar wangen terwijl ze naar me toe liep en haar hoofd in mijn schouder begroef. Ik sloeg troostend mijn armen om haar heen en maakte zachte sus geluiden. ‘Wat nou als ik je nooit meer zie?Wiens smekkies moet ik dan elke dag opeten? Wie fluistert me stiekem alle antwoorden voor de toetsen toe? Wie staat er elke nacht aan mijn bed als ik nachtmerries heb?’ snikt ze. Soms is ze zo gek, maar ik weet dat ook voor haar het afscheid zwaar zal worden. ‘Anouk meid, kijk me aan.’ beval ik met bevende stem, ook in mijn ogen verschenen tranen. ‘Je weet toch dat je nooit alleen bent hé? Ik ben altijd bij je! Als je ’s nachts wakker word, denk dan aan mij. Als je moet huilen of als je een helpende hand nodig hebt, denk aan mij. Ik zal altijd in je hart zitten lieverd. Jij en ik zijn onbreekbaar, wat er ook gebeurd. En ik weet zeker dat als dit alles voorbij is, jij en ik weer bij elkaar zullen zijn. Ik beloof het je.’ Zei ik. Ze knikte en veegde snel haar tranen weg. ‘Ik moest zeggen dat het tijd is om te vertrekken. Het schoolhoofd van zweinstijn wacht je op bij de poort.’ Zei ze, haar stem nog steeds een beetje hees. Ik gaf haar nog een laatste knuffel en hief toen mijn koffer van het bed. Maar toen bedacht ik me. ‘Ik heb nog iets voor je’ zei ik snel en ritste de koffer weer open. Helemaal bovenop, tussen mijn sokken en een oud, versleten lakentje lag een klein rood doekje. Het was mijn dierbaarste bezit. Ik had het toen ik nog een baby was van mijn moeder gekregen, die dag was mijn eerste en laatste herinnering aan haar. Ik nam het op en streek mijn vingers er voorzichtig over, alsof het iets breekbaar was dat elk moment uiteen kon vallen. ‘Ik wil dat jij hem voor me bewaard totdat ik terug ben.’ Fluisterde ik. ‘Nee, dat kan ik niet aannemen. Ik weet wat het voor je betekend.’ Antwoordde ze geschokt. ‘Ik wil het echt, doe er voorzichtig mee.’ Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Ik gaf het aan haar en gaf haar nog een zoen op haar wang. ‘Dit is geen vaarwel, maar een tot ziens. Onthoud dat.’ Fluisterde ik in haar oor waarna ik met mijn koffer de kamer uitliep en haar alleen achter liet, gebroken.

‘Cailey, daar ben je dan, eindelijk. Ben je klaar om te vertrekken?’ vroeg mevrouw Cope, het schoolhoofd meteen toen ik de hal binnen liep. ‘Ja mevrouw’ antwoordde ik. ‘Goed, Minerva Anderling zal je opwachten aan de poort van zweinstijn. We zullen je missen hier op Glombor. Het ga je goed meid, succes.’ Zei ze moederlijk. Glombor was mijn school, de school die ik vandaag zal verlaten, niet wetend wanneer ik terug zou keren. ‘Bedankt voor alles’ knikte ik nog. ‘Graag gedaan. Ga nu maar, voordat je te laat komt’ Ze duwde me naar de deur en ik zag haar stiekem een traan wegvegen. Ik was hier al zo lang dat ik haar echt als familie was gaan beschouwen, een beetje als een lievelingstante ofso. Ik liep de school uit en stapte de duisternis in. De deur viel met een luide “bonk” achter me dicht en ik was alleen. Ik besefte dat ik er nu definitief alleen voor stond, er was geen weg meer terug. Ik had deze opdracht aanvaard en zou hem ten einde brengen ook. Ik trok de kap van mijn mantel over mijn oren en zuchtte. Ik liep het schoolplein af en verdwijnselde toen, weg van mijn thuis, weg van mijn vrienden, weg van alles.

wat vinden jullie?