O62. Elisa Romaine

‘Dat meen je niet…’ Het was niet eens een vraag. Ongelovig staarde ik naar het mobieltje van Cece. ‘Ik wist niet eens dat hij jouw nummer had.’ Het meisje haalde haar schouders op. De zwarte letters stonden op mijn netvlies gebrand en ik had absoluut geen idee wat ik moest voelen.

Hierbij delen we mede, dat we op 1 Mei 2008 onze bruiloft vieren. We hopen dat jullie natuurlijk ook komen.
Charlie Swan en Sue Uley.

Ik had het idee dat ik blijer voor ze moest zijn, maar ik voelde dat ze dit berichtje niet gewoon naar iedereen hadden gestuurd. Dit berichtje was voor ons bedoeld.
Ik wilde net aan Cecilia vragen of ze van plan was om te gaan, maar toen zag ik de twinkeling in haar ogen, die ze wanhopig probeerde te verbergen. ‘Je wil gaan, hé?’
Het meisje keek op en knikte beschaamd, bijna alsof het een schande was dat ze wilde gaan.
‘Je denkt dat het te gevaarlijk is, toch?’ vroeg ze zacht. Ik beet op mijn onderlip.
‘Ja, als we terug zijn en ze zien ons, dan laten ze ons echt niet meer gaan.’ Stiekem hoopte ik dat diep van binnen ook, maar dat kon ik haar nooit vertellen.
Zwijgend ging Cecilia weer tegenover me zitten en ik keek naar buiten. De straat was uitgestorven, op een paar mensen na. ‘We gaan,’ fluisterde ik uiteindelijk. Dit leek mijn zusje te verbazen en ze keek geschokt op.
‘Serieus?’ Ik bespeurde iets van hoop in haar stem.
‘Alleen voor Charlie en Sue. En om te laten zien dat het goed met ons gaat, dat we gewoon weg zijn gegaan en dat ze zich geen zorgen hoeven te maken.’ Het meisje knikte en gaf me maar al te graag mijn zin. ‘En we ontlopen Seth en Embry zoveel mogelijk,’ voegde ik er, met pijn in mijn hart, aan toe.