The Story of Moon deel 17

Moon deel 17.

Ik kon hem alleen maar aanstaren. Ik had hem al die maanden niet gezien, en nu stond het prachtigste wezen 20 meter van me vandaan. Ik kon me moeilijk terug veranderen, als ik zou terug veranderen. Zou ik - ik weet niet hoelang - bewusteloos raken, en dan zou hij misschien al weg zijn. Maar ik kon ook niks zeggen, ik was nu een wolf en alleen andere wolfen zouden me kunnen verstaan. Hij zei niks, hij deed het zelfde als mij en bleef me maar aanstaren. Please Aron, zeg wat alsjeblieft, zeg wat tegen me. Hij kwam naar me toe gelopen, en legde zijn hand op mijn hoofd. Hij ging op zijn knien zitten zodat hij de zelfde oog hoogte als mij zat. Hij keek diep in mijn ogen, met zijn prachtige goude ogen. Ik wist wat hij aan het doen was, hij keek naar mijn emotie. Mijn emotie van nu en van daar voor. Ik wilde mijn ogen dicht doen, zodat hij het niet kon lezen. Maar ik bleef maar naar zijn prachtige gezicht kijken, ik moest blijven kijken. Want als ik zou knipperen dacht ik dat hij voorgoed weg was. Uiteindelijk knipperde hij met zijn ogen, en stond op. "Het spijt me heel erg Moon, dat ik je zoveel pijn heb gedaan. Ik had je gezien bij mijn huis. Je kan beter weg bij me blijven Moon. Het spijt me" hij gaf me een kus op mijn hoofd, en toen, voor ik kon knipperen, was hij verdwenen. Ik had nu meer pijnscheuten in mijn lichaam dan ooit te voren. Weer kwam de heldere schelle jank uit mijn keel. Het leek alsof ik nooit meer kon stoppen, en het was ook niet zacht ook. Ik zou kunnen zweren dat Aron het zou horen. Ik zou ook echt zweren dat ik hem aan de overkant van het veldje in een boom zag zitten. Maar toen ik knipperde, was het weer weg. Ik liep naar het midden van het velde en plofte neer in het vochtige gras. Ik wilde weer terug naar mijn eigen lichaam. Het kon me niets schelen, dat ik zeiknat werd. Het enige wat ik wilde, is dat ik wakker zou worden naast Aron. Met die gedachte viel ik weg.

Het was weer een heldere zondag morgen, het was ijskoud. Ik had geen idee waar ik was. Was dit allemaal een droom? Ik ging overeind zitten, en zag dat ik in mijn bed lag. Ik schrok, hoe kwam ik hier? Ik was hier niet zelf heen gegaan. Ik lag met de zelfde verscheurde kleding in bed, als de kleding waarin ik getransformeerd was. Het was weer heel vroeg, half 6. Ik nam een lange hete douche, om mijn al warme lichaam nog meer op te warmen. Ik pakte wat vanille-honing scrub en smeerde het over mijn lichaam. Ik deed mijn badjas aan, en maakte een kop thee. Ik liep weer naar boven en ging in mijn zit-vensterbank zitten. Ik zag de zon opkomen, de prachtige rood-oranje gloed, verspreide zich over het laagliggende Vancouver onder me. Zo keek ik weer naar Arons huis, volledig automatisch. Ik kon niet meer stoppen om aan hem te denken. Ik schrok, was ik dan thuisgebracht door Aron? Dat moest wel. Ik zag geen spoor van mensenvoeten of andere aanwijzingen. Dus toen ik Aron nog in de boom zag zitten was het geen droom? Ik nam een slok thee. Ik leunde met mijn hoofd tegen het raam, en weer, kwamen die stille tranen. Ze verspreidde zich over mijn wangen. En zorgen dat mijn wangen volledig doorweekt werden. Ik voelde me zo gebroken, ik heb ook geen normaal leven. Bij die gedachte moest ik nog harder huilen. Het was al inmiddels 7 uur. Ik ging maar even achter de computer. Ik stond op en liep naar mijn bureau stoel en drukte op het knopje. Geen e-mails, niemand online. Bij die gedachte voelde ik me nog eenzamer.
Ik realiseerde me dat ik ooit nog met Sky af zou spreken, maar dat niet meer ging, want het was de dag nadat ik bij mijn oma was geweest, en dat Sky , Aron wilde vermoorden. Ik besloot een mail te schrijven.

van: moonie@hotmail.com
aan: Skyremembermyname@hotmail.com
onderwerp: --

---

Hee Sky. We hadden niet meer afgesproken,
door die gebeurtenis. Je begrijpt wel welke
gebeurtenis ik bedoel. Ik wil snel weer met je
afspreken oke? Woensdag na school bij mij
thuis om 6 uur? Ik hoor het wel.
xMoon.

---

*pling*
Aron heeft zich aangemeld.
Ik huiverde, zal ik wat zeggen? Dit is mijn enige kans.

Moon zegt : Heb jij me gister thuis gebracht?
Aron zegt : Ja, het spijt me.

*pling*
Aron heeft zich afgemeld.

De tranen die van mijn kin afdrupte vielen nu op het toetsen bord.
Ik sloot mijn computer af. En ging weer rustig in bed liggen. Ik voelde me gewoon gebroken. Ik wilde bij hem zijn, bij niemand anders. Ik hou van hem. Zoals veel mensen zeggen ; He was the one for me . Me ogen kregen het zwaar te voorduren, bij elke keer dat ik knipperde, gingen ze steeds een stukje minder open, totdat alles zwart werd voor mijn ogen