Eleven

Als ik mijn verhaal heb vertelt stormen we weer tranen langs mijn wangen en Liam trekt me tegen zich aan.
''Rustig maar Naila, het komt allemaal echt wel goed'' zegt hij zacht en geeft me een kus op mijn kruin.
Ik voel me zo veilig bij hem...
ik kijk hem aan en voel zijn lippen weer op die van mij.
Ik haar mijn handen door zijn haar en klim op zijn schoot.
Hij slaat zijn armen om me heen en laat zijn tong mijn mond in glijden.
Even verstijf ik van schrik maar ga er al snel in mee.
Het leek wel eeuwen te duren en baalde er wel een beetje van toen het weer voorbij was.
Ik laat mijn hoofd op zijn schouder rusten en zucht tevreden.
''Gaat het weer''? vraagt hij en ik kijk hem aan.
Ik knik en pak mijn thee.
''Je hebt toch wel enig idee dat je hier niet eeuwig kan blijven''? vraagt hij aan me en ik kijk hem verontwaardigt aan.
''Hoezo niet''?
''Anders krijg je alleen nog maar meer problemen'' antwoord hij.
Daar heeft hij wel een punt. Ik wrijf even mijn één hand in mijn oog en begin te gapen.
''Nog niet echt roes uitgeslapen''? vraagt hij met een glimlach en drinkt zijn laatste beetje thee op.
ik schud mijn hoofd en hij begeleid me naar een kamer.
Als hij de deur voor me opent loop ik een heel klein kamertje in waar een bureautje staat met een kast en veel papieren.
Ik kijk hem aan. Meen je dat nou echt, moet ik echt in dit varkenshok slapen?
''Ik weet het, ik heb nooit echt tijd en zin gehad het hier op te ruimen. Je mag ook bij mij in bed maar ik snap dat je dat liever niet hebt''.
''Nee hoor, bij jou in bed is prima'' zeg ik met een glimlach. Hoef ik in ieder geval niet hier te slapen. Ik zou er spontaan claustrofobie van krijgen.
Als hij de deur van zijn kamer open doet staat er een groot tweepersoons bed in de kamer met een tv en een kleding kast.
''Het is niet groot, maar groot genoeg voor mij'' zegt hij en zet mijn tassen in de kamer.
''En ik vul denk ik toch niet zo veel op'' antwoord ik en ga op het bed liggen waardoor ik vrijwel meteen in slaap val.